-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Dikke truien, vesten, een spijkerbroek of legging onder een kleurige rok, de Orfestgangers kwamen goed voorbereid tegen de koude wind. Bovendien bezweek de dansvloer al snel onder de vele voeten van het nagenoeg uitverkochte festival, maar muzikaal gezien was het een topeditie, met als spetterend hoogtepunt de afsluiter, het Franse trio MKF.
Bij deze vierde editie van Orfest in een sfeervolle achtertuin in Noordeloos pakken donkere wolken zich samen, maar meer dan een spetterbuitje komt er niet. Wel staat er een fikse wind, die zorgt dat het koud aanvoelt. Maar dat mag de pret voor de bezoekers niet drukken, het maximale aantal van 250 werd al in de voorverkoop genaderd, dus organisatrice Lies ziet de dag met vertrouwen tegemoet en verwacht een vol terrein.
Dansen
Eerst is er dansinstructie en dan wordt afgetrapt met de subtielere klanken van het duo Leemans-Driessens, waarbij de wind zich af en toe mengt in de muziek door rond te spoken in de microfoon. Ud en accordeon vlechten zich door elkaar heen tot een warm fijnzinnig samenspel, waarin beide muzikanten hun ervaringen als vanzelf laten samensmelten.
Accordeonist Bert Leemans is vaste gast op het festival, laat ook zijn waardering blijken. Later is hij nog eens op het podium te vinden met de formatie EmBRIO, de intieme variant van de energieke band EmBRUN, en dan stipt hij even het intrekken van subsidies aan van kleine folkclubs in België, hoopt dat het in Nederland anders is en dat dit soort festivalletjes blijven bestaan, dat hopen we alvast met hem mee, al wordt ook hier flink bezuinigd op cultuur.
De dansvloer is ondertussen weggehaald, tijdens het optreden van Té worden er eerst nog druk spoedreparaties uitgevoerd, maar al snel breken er nieuwe stukken door, vrijwilligers gaan op plekken staan waar planken uitsteken om de dansers te waarschuwen en de organisatie meldt dat de vloer weg moet omdat het te gevaarlijk wordt, er zal verder gedanst moeten worden op gras. O, zegt Té, als ie stuk mag kunnen wij nog wel een wilde scottisch spelen. Percussionist Sander van der Schaaf is niet fit en violiste Emilyn Stam doet voor het eerst mee sinds ze terug is uit Canada, ze moet weer even in het ritme komen, toch weet de band opnieuw indruk te maken. Zeker op wie ze al langere tijd niet gezien heeft. De band is overigens bezig met de laatste loodjes van hun debuut-cd, die ze op Folkwoods in augustus zullen presenteren.
Hot Griselda is spontaan ontstaan bij een bal in Nijmegen, maar inmiddels een vaste waarde. De vierkoppige Belgisch-Nederlandse groep geeft een erg sterk optreden weg, dat een bezoeker de opmerking ontlokt: het klinkt precies als op de cd! En inderdaad, het kwartet met Stijn van Beek (uillean pipes, low whistle), Kaspar Laval (bouzouki), Jeroen Geerinck (gitaar) en multi-instrumentalist Toon Van Mierlo (doedelzak, accordeon) speelt lekker strak en goed dansbaar, ondanks een korte onderbreking vanwege een brakke kabel of opgeblazen versterker.
En als afsluiter is er MKF, zij staan voor het eerst op een Nederlands podium. Het Franse trio gebruikt samples en computers bij hun muziek, een soort technofolk die echter vooral laat horen dat er een stel geweldige muzikanten op het podium staan. De ijzersterke accordeonisten Stéphane Milleret en Norbert Pignol (als duo veelgeprezen in de balwereld) krijgen begeleiding op drum machines, samplers, elektrische gitaar en zang van Daniel Bartoletti. Wat een energie komt daarvan af! Om me heen hoor ik vergelijkingen met Kimmo Pohjonen en Ballroomquartet, en al vliegen de plinns, bourrees of mazurka's voorbij, een aantal bezoekers vergeet het dansen en gaat al luisterend geheel op in de klanken, van ingetogen subtiel tot overweldigend bombastisch, die van het podium komen.
Singer-songwriters
Tussen de dansoptredens door kan het publiek terecht bij het singer-songwriterpodium. Daar klinkt Lennart van Meegen op een akoestische gitaar alsof hij uit een grungeband komt (bijna, het is de zanger van Ball Noir). Daarna geeft Gwendolyn Snowdon haar eerste solo-optreden, met eigen werk en nummers van voorbeelden, zoals Tori Amos en Nico, die ze ooit met een harmonium had gezien, vandaar dat ze ook dat instrument heeft gekozen. Haar stem is helder, soms ijl en in de hoogte gaat het niet helemaal goed, maar dat kan ook te maken hebben met de verkoudheid die haar parten speelt.
Campfire Collaboration klonk op Folkwoods afgelopen jaar nog wat rammelig, maar komt stukken beter tot zijn recht als trio op Orfest. Fijne Amerikaanse folk- of bluegrassklassiekers ("nu nog maar een nummer uit de tijd van de huifkar"), zoals de traditional Lily Of The West of Roll In My Sweet Baby's Arms van Charlie Monroe (broer van) worden afgewisseld met eigen werk. De begeleiding bestaat uit banjo, mandoline en gitaar (en ter afsluiting nog een mondharmonica).
Als laatste act op dit podium zien we opnieuw mandoline, gitaar en banjo, dit keer gespeeld door een duo met in het Nederlands gezongen liedjes met een bluegrass-gevoel. Izak Boom zou eigenlijk met twee anderen spelen, maar dat was op het laatste moment niet meer mogelijk. En wat doe je dan? Dan bel je je oude maat Jeroen Jongsma. Geen tijd om te repeteren dus, en hier en daar zijn de mannen niet helemaal tekstvast, maar het is heerlijk om al die oude Vals Plat nummers nog eens te horen, van Hoge Gebouwen tot Mooie Wilma en natuurlijk De Echte Man Die Vist. De inventieve teksten blijven boeien, net als de interactie vol droge humor tussen de twee mannen. Het klikt als vanouds, hoewel ze al vijf jaar niet samengespeeld hebben. Prachtige verrassing!
Bij de derde, of is het al de vierde? toegift van MKF houden wij het voor gezien, Orfest is een volwassen festival geworden, waar zowel muzikanten als publiek graag komen omdat het er goed toeven is, zelfs als er op gras gedanst moet worden in plaats van een vlakke planken vloer. Goed eten, goed drinken, de enthousiaste vrijwilligers en bovenal heerlijke muziek, dat doet je van dit festival houden. O ja, er was zelfs gedacht aan wie voetbal wilde kijken
