-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Er waren maar liefst twee primeurs op het Crossroads Festival in Bergen op Zoom. Sarah MacDougall had nog niet eerder in Nederland opgetreden, Jenny Whiteley was zelfs voor het eerst in Europa te zien. De dames boden kwaliteit, evenals Grayson Capps & Daron Douglas, al was de dit keer gekozen opzet van het festival niet helemaal geslaagd.
Het publiek bij de Crossroads Radio sessies luistert aandachtig en dat heeft menig gedenkwaardig concert opgeleverd. Inmiddels heeft dat twee cd's opgeleverd met de titel Best of Crossroads, volume 2 werd gistermiddag tijdens het Crossroads Festival gepresenteerd. Het schijfje herbergt heel wat mooie namen (zie www.crossroadsradio.nl) die bij de sessies op het podium hebben gestaan en deze middag worden er nog een paar klasse muzikanten aan toegevoegd.
Het begin met zanger/gitarist Matt Keating en begeleidster Cassis (op accordeon) is nog wat aarzelend, pas tegen het einde van zijn optreden komt hij op stoom, vooral met een mooi nummer over Louisiana na de storm.
De Canadese Jenny Whiteley (gitaar) heeft muziek in haar genen zitten via vader Chris, bovendien heeft Black Hen-baas Steve Dawson haar in zijn stal opgenomen, en dat tekent voor kwaliteit. Whiteley heeft samen met haar echtgenoot Joey Wright (gitaar en mandoline) een eigen folky stijl ontwikkeld, met country en jazz-elementen. Heerlijk klinkt hun Banjo Girl, live helaas zonder banjo, maar die doet dan weer wel mee op de cd Dear. Ook van het pas verschenen album Forgive Or Forget komt materiaal voorbij. Zij is deze week nog op diverse podia in Nederland te zien, kijk op www.jennywhiteley.com voor meer info over haar en tourdata.
Haar optreden wordt direct gevolgd door een set van Albert goes West, een lokale band die vooral leunt op bekende covers en verder weinig spannends laat horen. Ach, zo af en toe is een pauze in het programma ook welkom, om te eten of nog een drankje te nuttigen.
De afgelopen tijd zag ik Allez Soldaat een paar keer optreden in diverse samenstellingen, varierend van heel groot tot intiem. Was er tijdens de cd-presentatie van D'n Duvel Die Slaapt Nooit nog een volledige bandbezetting met enkele gasten, nu is Björn van der Doelen met Ruud van den Boogaard als akoestisch duo present. De reacties van het publiek op de Brabantstalige liedjes in een rootsy jasje zijn grotendeels hetzelfde, de Breezer-Sletjes-Blues wekt een vlotte glimlach op, terwijl menigeen zichzelf herkent in het verhaal over 'ons vader'. De heerlijk spokende mondharmonica van Van den Boogaard maakt van het vertellied Recht Veuruit een vol overtuigende folkblues.
De tweede primeur van de dag komt van Sarah MacDougall, eveneens uit Canada. Zij heeft nieuw werk van het album Storms dat nog moet uitkomen, ondertussen speelt ze ook enkele stukken van haar vorig jaar verschenen cd Across The Atlantic. Haar met warme stem gezongen, lekker ontspannen folky liedjes worden begeleid door Tim Tweedale op een weissenborn gitaar. Het publiek mag meedoen, jankend als een wolf in Cry Wolf en met een paar regeltjes zang in het wat luchtiger Ramblin'. Ook Sarah is de komende weken nog in ons land te zien, zie: sarahmacdougall.com.
Inmiddels wordt het geroezemoes aan de bar steeds luider. Zelfs een oproep van presentator Jos van den Boom om het in de zaal wat stiller te houden mag niet baten. Er ontstaat een tweedeling tussen de aandachtige luisteraars vooraan en de kletsers achterin. Grayson Capps brengt desondanks een sterke set, hij begint met een voor hem karakteristieke intense voordracht en heeft zelfs een heus achtergrondkoortje meegebracht. Niet op het podium, maar in het publiek. Wel op het podium staat begeleidster Daron Douglas, die haar viool subtiel, melancholiek, folky of dynamisch kan laten klinken. Het plezier straalt er bovendien vanaf en ze voegt daarmee een extra dimensie toe aan het toch al virtuoze gitaarspel en fijne gerafelde zang van Capps, die hier en daar zijn muziek heel lekker inkleurt op mondharmonica. Hoewel het publiek graag meezingt met het vrolijke Drink A Little Poison Before You Die is het met name het prachtig ingetogen Love Song For Bobby Long dat indruk maakt, Capps schreef het voor de gelijknamige film.
Als organisatie wil je natuurlijk het liefst zoveel mogelijk publiek en je wilt het de mensen naar de zin maken. Dat geldt helemaal als je zelf muziekliefhebber bent, wat zeker gezegd mag worden van de mensen achter Crossroads Radio, die toch met hart en ziel hun (vrije) tijd stoppen in het promoten van mooie americana. Na de wat mindere opkomst van de voorgaande twee edities was dus gekozen voor een andere opzet van het Crossroads Festival, met hangtafels in de zaal en de programmering van een topper uit de blues- en countryrock als headliner na intieme singer-songwriters. Dit bleek niet in elk opzicht geslaagd; de opkomst is nu met een dikke 200 man weliswaar wat hoger dan vooraf verwacht, maar je krijgt ook twee soorten publiek die niet goed met elkaar mengen. Vlak na elkaar hoor ik de volgende reacties: "Mooie muziek, alleen jammer dat het zo rumoerig was" en "Leuk joh, lekker geanimeerd".
Overigens hoeft de vaste klant van de sessies zich geen zorgen te maken, de eerstvolgende aflevering met David Olney & Sergio Webb (donderdag 3 juni) is als vanouds een luisterconcert met stoeltjes. Ondertussen denkt de organisatie na over de vorm die de volgende editie van het Crossroads Festival moet gaan aannemen.
PS Het afsluitende optreden van Albert Lee hebben we overgeslagen, Willem Jongeneelen was er wel bij voor BN De Stem en zag er James Burton (ooit begeleider van Elvis Presley) onder de bezoekers, we citeren uit zijn artikel:
...Burton zag hoe onder meer Grayson Capps zich ontpopte als een bijzonder soort hippie-entertainer die met beleving een akoestische set gaf. De meeste bezoekers kwamen voor Albert Lee, de gitarist die vorige week nog met Eric Clapton optrad, maar hier met zijn eigen band geschiedenisles gaf. Zijn stevige set bevatte zowel een countrysong van Gram Parsons, een ballad van The Everly Brothers, gitaarrockers met dampende solo's, pure rock 'n roll met een eigen Jerry Lee Lewis achter de piano als nieuw werk...
Meer foto's van onze fotograaf vind je hier.