De aangekondigde Naomi Sommers kon helaas niet komen zingen op het Crossroads Festival in Bergen op Zoom, maar vervangster Kathleen Haskard bleek een mooie warme stem te hebben. Bap Kennedy liet zich inspireren door het Apollo project en Jeffrey Foucault zorgde voor een kwalitatief hoogstaand einde van een intiem festival met enkel akoestische gitaren.
In eerste instantie kreeg het festival van Crossroads Radio de naam 13,5 years on air mee, na het 12,5-jarig jubileum van het programma dat vorig jaar de aanleiding vormde voor de eerste editie. Uiteindelijk hebben ze er gewoon Crossroads Festival van gemaakt. Wel zo handig, die naam kan nog jaren mee, en na afloop meldt presentator Jos van den Boom dan ook dat er in 2010 waarschijnlijk een vervolg komt. De akoestische gitaar is het enige begeleidingsinstrument deze middag, gespeeld door twee heren en een dame, alledrie in een eigen stijl.
Bij een val met de fiets heeft Naomi Sommers haar kaak gebroken en da's lastig zingen, bij deze wensen we haar een spoedig herstel. Kathleen Haskard heeft nog achtergrondzang gedaan op Neil Youngs Living With War, dus daar moet toch wat inzitten, dachten ze bij Crossroads. Terecht, zo blijkt. Ze heeft een mooie warmbruine stem, al dreigt het optreden af en toe wat voort te kabbelen, misschien doet de loom zonnige middag zijn invloed ook binnen gelden. De dame heeft het hart op de juiste plek, Will Someone Explain bijvoorbeeld schreef ze als protestlied tegen de eerste Golfoorlog en, zo vertelt ze me later, volgende maand gaat ze een benefietconcert doen in Californië, om geld op te halen tegen kanker. Sinds 1998, toen ze het voorprogramma deed van Stacey Earle, met wie ze het nummer Losers Weep heeft geschreven, was ze niet meer in Nederland te zien, maar ze hoopt dat daar nu verandering in komt. Met die fijne stem en haar eerlijke, eenvoudige teksten heeft ze mij alvast overtuigd.
De wittebroodsweken zijn zo te zien voor de Noord-Ier Bap Kennedy nog lang niet voorbij. Al snel vraagt hij Brenda, met wie hij in oktober trouwde, op het podium en vervolgens mag ze bijna elk lied meedoen, al is het maar hummend. Bij On The Mighty Ocean Alcohol, op de cd Big Picture gezongen met voormalig drinkmaat Shane MacGowan, neemt ze zelf het initiatief. De thematiek is verder op zijn minst interessant te noemen, Elvis Presley, Hank Williams en het Apollo project keren regelmatig terug in zijn teksten. Hij bezingt zijn inspiratiebronnen o.a. in Elvis, Hank & Me (waaraan voor de gelegenheid de naam van Brenda ook maar toegevoegd wordt), Hanks Last Waltz en in Irish Moon brengt hij een ode aan de van origine Ierse astronaut Michael Collins, die bij de maanlanding aan boord bleef terwijl Neil Armstrong en Buzz Aldrin hun beroemde wandeling maakten. Met kenmerkende Ierse zelfspot vertelt Kennedy hoe het hem toen als 7-jarig jongetje al verbaasde dat ze een Ier de verantwoordelijkheid gaven over de besturing van het ruimteschip. Het komt op het album Howl On, dat deze zomer nog moet verschijnen.
Als Jeffrey Foucault opkomt vraagt een bezoeker achter mij zich af waarom die zijn vrouw niet heeft meegenomen. Voor wie het nog niet weet, dat is Kris Delmhorst, ook een geliefd singer-songwriter in americana-kringen. Foucault begint met een prachtig nieuw eigen nummer, maar trakteert het publiek vervolgens op een heel stel John Prine songs. Hoewel hij zelf een uitstekende songwriter is wilde hij diens liedjes een keer opnemen vertelt hij. Hij leerde namelijk gitaar spelen toen hij een jaar of 17 was, en deed dat door een heel album van Prine na te blijven spelen. Dat heeft uiteindelijk zijn meest recente album Shoot The Moon Right Between The Eyes opgeleverd. Zijn ingetogen versie van Unwed Fathers is indrukwekkend. Tussendoor laat hij ook nog een paar mooie eigen staaltjes songschrijverskunst horen, van zijn bejubelde album Ghost Repeater o.a. Mesa Arizona en het titelnummer. Het vaderschap zorgt ervoor dat ie zich ook in wiegeliedjes heeft verdiept, hij speelt er eentje, jazzy ontspannen, maar zo boeiend dat ik er niet slaperig van kan worden, hij vertelt er ook niet bij of het wel werkt bij zijn dochtertje van 11 maanden. Deze week is hij overigens nog in Maastricht, Spijkerboor, Amsterdam en Oss te zien.
De opkomst is aardig, Jos van den Boom vertelt me dat de kleine 100 toehoorders ook het minimum is dat hij nodig heeft om quitte te draaien. Vantevoren was een enquête gehouden onder de vaste kern bezoekers van de Crossroads Sessies, en daaruit bleek dat Moederdag voor velen een obstakel was. Toch moest na het eerste optreden de zaal wat groter gemaakt worden, om iedereen er een zitplaats te kunnen verschaffen. Handig dat er schuifpanelen bestaan...