Vorige week schreef ik in aflevering 20 dat muzikanten als Lieven
Tavernier en Sido Martens niet zondermeer volle zalen beloven. ‘Martens
is geen kaskraker', schreef ik, ‘maar wél - net als Tavernier - een
gevoelige liedschrijver in het Nederlands. Waar het storm loopt bij de
Amerikaanse singer/songwriters zitten er bij Martens ‘slechts' veertig
liefhebbers.' Die constatering mijnerzijds lokte een reactie van Sido
Martens uit in de zin van ‘komt Nederlands te dicht bij?' en
‘kleinschaligheid mag niet verdwijnen!'. Hélemaal mee eens.
Hier Sido's eerste reactie, daarna mijn antwoord, waarna Sido's tweede afsluitende deel.
Hoi Henk,
Interessante vraagstelling: waarom trekken Nederlandstalige singer/songwriters - en dan vooral het slag met minder voor de hand liggend repertoire - niet zo gemakkelijk volk over de drempel dan hun Engelstalige soortgenoten. Is het zoiets als: ach, Nederlands, best leuk met Sinterklaas, carnaval en kerst, maar verder klinkt Engels veel mooier, dan is het vast ook beter. Of komt het omdat iedereen kan verstaan wat je zingt. Is dat genant, is er plaatsvervangende schaamte, komt het te dichtbij, is het niet gezellig genoeg, mag het niet eens lekker schurken en schuren, dat je je een beetje ongemakkelijk voelt maar daardoor heus nog kan genieten, of juist troost vindt, of nog mooier: beide. Als ik voor mezelf spreek: ja, je gaat met de billen bloot, het heeft me jaren gekost dat te durven. En ja, ik maak niet de makkelijkste liedjes, die glijden er niet in als vette worst, die blijven halverwege de huig wel eens hangen, of je boert ze op. Je mag ze rustig thuis herkauwen, daarom zet ik ze op cd. Ik voel me absoluut niet miskend, begrijp me goed, weet me heus gewaardeerd, maar er is weinig armslag. Tuurlijk ben ik eigenzinnig, elke liedjesschrijverzanger behoort in ieder geval trouw aan zichzelf te zijn. Dat is niet de makkelijkste weg, maar wie snel succes nastreeft heeft binnen de kaders van alles wat folk heet en genoemd wordt - en op Folkforum.nl een prachtig platform vindt - weinig te zoeken. Puur, eerlijk, gemeend en niet gespeeld. Sober en zonder poespas, dat is waar ik naar zoek. Gelukkig ben ik niet de enige die dat weet te waarderen. Tenslotte werd ik geboekt in Meneer Frits en bovendien kwamen er toch mooi ruim 40 liefhebbers. Hulde aan Ad van Meurs, driewerf hulde aan alle tachtig oortjes die te luisteren werden gelegd. Kleinschaligheid mag niet verdwijnen, mag niet opgeslokt worden door grootheidswaan. Koester het kwetsbare, het ingetogene, er is al kabaal genoeg. Wie eens echte stilte ervaart schrikt van de eigen hartslag, het ruisen van het bloed in je oor. Dat is je wezen, daar gaat het om: dicht bij jezelf blijven met al je nukken en grillen, in al je pracht en praal, in al je naakte eenvoud.
De reacties na afloop in Meneer Frits deden me goed. Zoals de mevrouw die me vertelde dat wanneer ze iets op de radio hoort dat haar raakt, ze de naam van de artiest opschrijft in een schriftje. Ze las de aankondiging van mijn optreden en wist dat die naam in haar schriftje stond.
groet,
Sido
Hoi Sido,
Ik wilde niet beweren dat Nederlandstalige singer/songwriters minder mensen trekken, maar dat jouw muziek en die van Lieven Tavernier - beiden Nederlandstalig - geen gesneden koek zijn en dus niet zozeer volle zalen beloven als die jongens van over de grote plas, die alleen al daarom volk trekken...
Groetjes,
Henk
Hoi Henk,
Ik begrijp je punt wel. Maar noem dan eens een succesvolle Nederlandstalige singer/songwriter en dan niet de voor de hand liggende popjongens zoals Boeijen of Lau, maar zeg maar in 'ons' idioom. Gerard van Maasakkers, ja, en dan. JW Roy, toch ook wel dialect, er zullen er best zijn, maar niet echt veel. Begrijp me goed, ik zal en hoef geen duizenden cd's te verkopen en ik heb helemaal niet te klagen, ken mijn plaats en plekje in het nationale muziekwereldje heel goed en ben er content mee (ergens aan de zijkant achterin ... niet cynisch bedoeld). Avonden zoals in Meneer Frits leren me dat er heus wel interesse is. Niet echt overdonderend, maar dat verwacht ik ook niet, ik ben niet voor de massa, da's niet arrogant maar realistisch en bovendien is het goed zo. En echt, ik ben niet blasé of over het paard getild, ook kijk ik natuurlijk niet op andersdenkenden neer. Ieder zijn voorkeur. Mijn doel is: mezelf toch blijven ontwikkelen en het maar laten gebeuren, ik zie wel. Ik weet ondertussen dat er een groep mensen is die wat ik doe aanspreekt, raakt, ontroert of wat dan ook. Dat is voor mij het meest waardevol, meer nog dan uitpuilende zalen en dito portemonnee.
groet,
Sido
Alleen al vanwege zijn mooie formuleringen wilde ik jullie deze mail-wisseling niet onthouden. Het lijkt me trouwens goed nog even iets van Martens te laten horen. Luister hier naar het nummer Eiland, dat hij ook bij Meneer Frits in Eindhoven zong. Meer vind je op zijn website www.sidomartens.com.
Henk