Het moet ergens begin 2005 geweest zijn dat ik voor het eerst enkele Dylaneske songs hoorde van deze twee studentikoze jongens. Het speelde zich af in een rokerige Eindhovense kroeg. Akoestische gitaar, mondharmonicaatje en bewogen zang. Hoe ze heetten, was ik al snel vergeten. Hadden ze toen eigenlijk al een naam?
In de aanloop naar Folkwoods 2006 sprak ik Ad - The Watchman - van Meurs, die me verzekerde dat Woody and Paul, die op het festival-affiche stonden, ‘snel zouden doorbreken, want het zijn grote folktalenten.' Zij bleken 't te zijn, die van toen uit de kroeg.
Drummer Joshua van Iersel staat ze op Folkwoods bij. Gedreven rootsrock, maar nog mooiere verstilde rootsy songs, zoals destijds. Even voor de duidelijkheid, het gaat hier niet om bijnamen verwijzend naar ene Guthrie of Simon, nee het gaat gewoon om de Eindhovenaar Woody Veneman (25) en de Veldhovenaar Paul van Hulten (29).
Sinds Folkwoods rinkelt er een belletje als ik hun naam tegen kom. Op een Duitse site lees ik: "Ihre Gitarren lassen die Kunst alter amerikanischer Blues-Legenden wiederaufleben und behalten dabei doch ihren ganz eigenen Sound, der in Verbindung mit dem meist zweistimmigen Gesang Bilder von weiten Steppen, staubigen und verlassenen Bahnhöfen und heulenden Koyoten vor dem geistigen Auge vorüberziehen lässt." Dat je 't maar weet.
Het Eindhovens Virus-festival slaat dit voorjaar stijl achterover als de heren met snoeiharde rock & roll uitpakken. Het bloed kruipt kennelijk waar het niet gaan kan, ze hadden elkaar in 2004 voor het eerst ontmoet op Eindhoven Rockcity. Ze hebben het druk. Touren bijvoorbeeld ook met het maffe rootsy rammelrockende Beukorkest, een improviserende bigband rond beeldend kunstenaar Rik van Iersel en Stuurbaard Bakkebaard.
Ik lees dat Munich Records geïnteresseerd is in W&P. De cd Sons Of Bitches komt eraan. Op het Strijp S terrein - de nieuwe place to be in Eindhoven - geven ze een voorproefje tijdens het Brandend Zand Festival. Kiss Yer Cash Goodbye was al op hun myspace te horen. Behoorlijk ruig. Tijdens de POPronde in Tilburg doet een banjo slechts vijf nummers dienst, dan wordt het southern rock met elektrische gitaren, bas en drums.
Dan komen de recensies over Sons Of Bitches. Ze zijn inderdaad ruiger geworden. Altcountry.nl heeft het desondanks over ‘slappe hap'. Rootstime.be vindt het wél verdienstelijk en onze FF-recensent Sjak Janssen vindt het zó prachtig dat zijn haren recht overeind gaan.
Toen W&P vorige week optraden bij Ad van Meurs presenteert in het Eindhovense Meneer Frits kon ik helaas niet. Muziekmaat Mirjam mailde me na afloop: "Ze speelden met zijn tweeën en deden vrijwel het hele optreden akoestisch, meest gitaar, maar ook banjo en mandoline en lekker rootsy mondharmonica. Het was ook een soort cd-presentatie, want hun eerste 2 cd'tjes zijn opnieuw door Munich uitgegeven op een dubbelalbum en ze hadden net de schijfjes bij de drukkerij opgehaald. We hebben dus veel oud werk van ze gehoord."
Ik had wel van een album Home gehoord eind vorig jaar, maar twee eerdere cd's?! Dat wist ik niet.
De dag erop zag ik bij mijn platenboer in Gemert een affiche hangen dat W&P diezelfde week ook zouden optreden op Tuney Thursday. Ook al een concertreeks uit de koker van Ad van Meurs, maar dan in zijn geboorteplaats. Ik zeg: Jan, wil je die dubbelaar van Woody & Paul voor mij bestellen? Van wie? Ik uitgelegd en dat-ie er donderdag bij hem om de hoek in ‘De Bunker' maar eens naar moest gaan luisteren.
Afgelopen woensdag stond ik weer bij Jan op de stoep. En, hoe waren W&P? Je had gelijk, fantastisch! En ik heb voor jou die dubbelaar.
Die draai ik nu al dagen aan 'n stuk. Ik hoor liever dit akoestisch verstilde dan die heftige sound van Sons Of Bitches (de recensenten verwezen zelfs naar Lynyrd Skynyrd). Deze dubbelaar klinkt nog zoals toen in die kroeg. Ik kan er geen genoeg van krijgen....
Henk
PS:
Woody and Paul - ‘Work and Sing' - MRCD289.
Deze 2-cd bevat het aanvankelijk in eigen beheer uitgegeven debuutalbum Somewhere In the West uit 2005 en de eveneens in eigen beheer uitgegeven EP Doel uit 2006. Somewhere in the West biedt dertien van hun allervroegste zelfgepende songs, met primitieve middelen gespeeld en opgenomen. Op deze plaat staat o.a. de oorspronkelijke opname van Black Widow, dat nu opnieuw is opgenomen voor hun recente album Sons of Bitches (2007). De vijf songs op de EP Doel zijn destijds in het Belgische spookstadje Doel in een verlaten schuur naast de koeltorens van de kerncentrale opgenomen met een oude stereo tape recorder.
De website van Woody and Paul www.woodyandpaul.com bevat een MP3 Jukebox met 21 nummers. Van alle albums wat. Luister eens naar TV Blues van Somewhere in the West met bewogen slide-spel, akoestische gitaar, zang en mondharmonicaatje. Of van de Doel EP het bezield gezongen Remember no9 bij banjo, mandoline en mondharmonica.
Overigens zijn er van het nieuwste album Sons of Bitches ook twee nummers volledig te beluisteren: het vet bluesy rockende Kiss Yer Cash Goodbye en het uptempo roostrockende Ain't Nobody Gonna Steal My Honey (dat overigens ook in een live-uitvoering op youtube te bekijken is: www.youtube.com/watch?v=XmpqqZVRIMY&feature=related
On The Run For No One, de afsluiter van Sons of Bitches, is dan weer wat akoestischer. Op youtube is van dat nummer een live-uitvoering te zien, onlangs opgenomen bij W2 in Den Bosch, zie www.youtube.com/watch?v=0L1M9YWXKGM
Zie ook:
Woody and Paul's Myspace-Nederland-plekje: profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=109012915
en www.myspace.com/beukorkest of www.beukorkest.nl