-door Mirjam Adriaans-
Sinds enkele maanden mogen we weer volop naar concerten en tussen de lockdowns door is Eindhoven een nieuw podium rijker geworden in de vorm van Pand P. Daar was onlangs een heel fijn optreden van Job Alone & Friends. Oftewel Job Cornelissen (ook bekend als percussionist en zanger van Maalstroom) met enkele muzikale vrienden. Op 25 juni verschijnt nieuw werk van hem op de ep Halfway Vol. 1, voldoende reden dus om hem eens naar zijn muzikale achtergronden te vragen.
Job Cornelissen was al een bekende van Folkforum voordat ik bij de site betrokken raakte. Hij stuurde ooit een oproep voor de Muzikantenpagina, omdat hij graag samen met anderen Ierse muziek wilde spelen en daarnaast kwam zijn naam regelmatig ter sprake als percussionist van Maalstroom, een van de vaandeldragers van de folk in Nederland. De eerste keer dat ik Job live aan het werk zag zal op Folkwoods geweest zijn in 2009 en ik viel gelijk met mijn neus in de boter, want ik zag niet alleen een stel vakkundige Nederlandse muzikanten aan het werk maar ook nog de Engelse Jo Freya als gast (op o.a. zang en sax) om hun tienjarig jubileum als band te vieren. Cornelissen was niet van het begin af aan bij Maalstroom betrokken, maar heeft de muziek op de albums waarop hij meespeelt wel een bepaald karakter meegegeven door zijn aangename lichte stemgeluid en natuurlijk zijn zonder meer overtuigende percussie.
Allengs ontstaat er contact, social media is heel geschikt om een beetje op de hoogte te blijven van de plannen die muzikanten zoal ontwikkelen en zo kreeg ik begin 2018 een berichtje dat Job Cornelissen een solo-album had gemaakt. CycleSongs bleek een echt singer-songwriteralbum met persoonlijke verhalen die tijdens fietstochten bij hem waren opgekomen en enkele traditionals. Naast percussie neemt hij hier ook de gitaar ter hand. En waar we singer-songwriters meestal associëren met americana blijft hij de folk koesteren, het album is ook deels in Ierland gemaakt met Ierse gastmuzikanten. Als artiestennaam kiest hij voor Job Alone, maar zoals hij onlangs bij dat optreden in Pand P constateerde: "dat alleen spelen vond ik ook maar saai, dus heb ik wat vrienden gevraagd om mee te doen." En zo wordt Job Alone & Friends een band die ik dit keer als trio, maar een paar jaar geleden ook al eens in een grote bezetting met zijn zessen zag spelen. En in beide gevallen zetten ze een lekker folky geluid neer.
Maar wat zijn eigenlijk de muzikale achtergronden van Job Cornelissen? Gelukkig is hij bereid om wat vragen te beantwoorden:
FF: Wanneer ben je begonnen met muziek maken en kun je daar iets over vertellen?
Job: Toen ik 13 was heb ik zelf bongo's gebouwd van twee stukken tapijtkoker en twee geitenvelletjes. (Inmiddels maak ik bodhrans op bestelling, Lockdownhobby!)
Sindsdien heb ik gespeeld, eerst alleen percussie in funk muziek, later ook danslessen begeleid op conga's en vervolgens kwamen de zang, de Ierse muziek en de bodhran en bones op mijn pad. Nog weer later ben ik ook gitaar gaan spelen om mezelf te kunnen begeleiden.
Ik heb het altijd heerlijk gevonden, de synergie die ontstaat tussen musicerende mensen die het leuk hebben met elkaar, dat is iets magisch! En als de flow er eenmaal is, is de muziek altijd meer dan de som der delen!
FF: Heb je ooit in een band gespeeld en zo ja welke?
Job: In de jaren 80 van de vorige eeuw percussie in een funkband, Flipstick genaamd, toen heel lang niet omdat ik er geen tijd en energie voor had door mijn danscarrière.
Toen ik eenmaal de Ierse- en folkmuziek had ontdekt, eerst Ierse- en zangsessies in Mulligan's in Amsterdam, later ook in Maalstroom als percussionist en zanger en nu dus met Job Alone & Friends.
En ik ben gastmuzikant bij de Ierse band The Fiddle Case als deze in de Lage Landen optreedt.
Daarnaast heb ik in diverse dans- en theatervoorstellingen gezongen en gemusiceerd.
FF: Welke instrumenten bespeel je?
Job: Ik zing en speel gitaar, bodhran, cajon en klein percussie.
FF: Welk instrument gebruik je bij het schrijven van je eigen muziek?
Job: Vaak heb ik eerst een zanglijn en/of tekst die ik met mijn stem in grote lijnen uitwerk. Dan zoek ik daar later een begeleiding op gitaar bij. Meestal verandert de melodielijn dan ook weer een beetje. De laatste tijd trouwens gaan zanglijn en begeleiding meer tegelijk met elkaar op.
FF: Wie is je grote muzikale held (meerdere antwoorden mogelijk)?
Job: Paul Brady, Andy Irvine, John Hiatt en Steve Earle zijn artiesten waar ik telkens weer bij terug kom.
En Ry Cooder natuurlijk niet te vergeten!
Meer hedendaagse helden zijn de singer/songwriters Fink en Anaïs Mitchell en de band Big Thief.
En, minder bekend, The Fiddle Case, echt een geweldige band uit het westen van Ierland.
FF: Wat betekent folkmuziek voor jou?
Job: Tja, wat niet, zou ik bijna zeggen! Ondermeer verbinding, traditie, persoonlijk, intiem, de menselijke maat. Het is muziek die, vanuit oude muzikale tradities, de verbinding aan gaat met het heden en de toekomst. Misschien ook muziek van de 'gewone' mens, waarin ik me uitdruk (of herken als ik naar folkmuziek luister) wat er in me speelt en wat ik in het dagelijkse leven meemaak, vorm gegeven in kleine verhaaltjes.
Het helpt me bewust te worden van welke plek ik heb in het grotere geheel, zowel door zelf te componeren, liedjes van anderen of traditionals te spelen en te luisteren naar anderen. Klinkt bijna religieus niet? Al ben ik niet kerkelijk.
Over Halfway Vol. 1:
Job Alone & Friends - Halfway Vol. 1 - eigen beheer (https://jobalone.bandcamp.com)
Half mei speelde Job Alone & Friends dus in triovorm bij Pand P (het voormalige Plaza Futura) in Eindhoven. Het was mooi weer, veel te warm, dus ging ik graag binnen zitten voor een fijn concert. Want dat werd het, met een publiek vol aandacht voor drie sterke instrumentalisten en twee fijne zangstemmen. Niet alleen Job Cornelissen heeft een prettige stem, ook zoon Ide Cornelissen overtuigt in zijn vocalen (en nog meer trouwens op viool en mandoline). Dennis Heijt vormt een prima ondersteuning op gitaar, zodat Job zich vooral op zijn zang en percussie en vooruit, ook gitaar, kan richten. Hij speelde wat werk van zijn album CycleSongs, een paar traditionals, er kwam een enkele cover voorbij (waaronder een heel fijne door Ide gezongen uitvoering van Over The Hill van John Martyn, eigenlijk inmiddels ook een traditional maar we weten in dit geval wie het nummer geschreven heeft) en een stel nieuwe stukken. Onder meer Pass Me The Bottle, dat Job op vakantie in Texas in het kleine plaatsje Luckenbach hoorde van Bryan Maldonado, hij vroeg of hij het mocht opnemen en dat mocht, dus dat is inmiddels in 2020 uitgebracht als single. Maar er staat meer op stapel, in de vorm van de ep Halfway Vol.1, die op 25 juni zal verschijnen via Bandcamp. En dat Vol.1, betekent dat dat er ook een vervolg komt? Jazeker, maar dat duurt nog tot ruim in het volgend jaar.
Eerder in het optreden hoorden we al twee fijne nummers voorbijkomen die op die nieuwe ep staan: hij maakt zonder meer indruk met de traditional Bonny Light Horseman (ooit uitgevoerd door o.a. Planxty, Nic Jones, Lal & Norma Waterson, Nancy Kerr & Eliza Carthy, het stuk is ook bekend onder de titel Broken Hearted I Will Wander en het speelt zich af in de tijd van Napoleon, al is de inhoud eigenlijk van alle tijden) en ook Sweet Days In Co. Clare blijft me bij. Met dat stuk over zijn regelmatige verblijven in Ierland weet hij een gevoel van thuiskomen en vriendschap op te roepen.
Job stuurt me vast een luisterlink van Halfway Vol. 1 en de ep bevalt zeker zo goed als het optreden. Opener Mighty Wings heeft nog een poppy countrygevoel met een lekkere ritmesectie (drums en bas), maar dan volgt een heel fijne sobere, nostalgische uitvoering van Bonny Light Horseman. Met een mooie donkere fluit en trillende strijkers krijgt deze traditional een wel heel indringend karakter. Vervolgens nodigt het luchtige Don Q's Scottisch / Elliot Finn MacDonald, waarin zang en een heleboel heerlijke instrumenten (o.a. mandoline, viool, fluit, bodhrán) samengaan, uit om de voetjes van de vloer te lichten. Mom is dan weer een ingetogen ode (voornamelijk op akoestische gitaar) aan een ouder wordende moeder en in Nothing's Gonna Change keren de drums en bas weer terug voor een naar americana neigend lied. Tenslotte hoor ik, naast gitaar, viool en mandoline een heerlijk Iers klinkende fluit op Sweet Days In Co. Clare.
Halfway Vol. 1 is een lekker afwisselende folky ep die een heel eigen geluid krijgt omdat Job Alone & Friends als vanzelfsprekend Ierse folk en americana door elkaar mengen. En dat is een plezier om naar te luisteren.
Over een paar dagen kan iedereen naar Halfway Vol. 1 luisteren, maar ondertussen heb ik Job gevraagd om alvast iets over die nieuwe muziek, de ep en zijn toekomstplannen te vertellen:
FF: De ep heet Halfway Vol. 1, je hebt tijdens je optreden in mei al beloofd dat er dus ook nog een vervolg komt, kun je een tipje van de sluier oplichten over je plannen op dat gebied?
Job: Sinds mijn eerste album CycleSongs in 2018 ben ik in een fijne flow van liedjes schrijven terecht gekomen, inmiddels heb ik best wel wat op de plank liggen. Na vier jaar vond ik het ook wel weer eens tijd om nieuwe muziek uit te brengen, al had ik in de tussentijd wel twee singles uitgebracht, Pass Me The Bottle en Desert Walk. Maar om alles in één keer voor een album uit te werken kost veel tijd en geld. Dus ik dacht nu een EP, over ongeveer 1,5 jaar weer een. En ik neem dan ook nog wat meer nummers op, ik maak een selectie uit alles wat ik heb en maak daar een echte LP van, op vinyl dus, en dan ook nog álles op een cd. Lijkt me fantastisch, een echte plaat met mijn eigen muziek in de platenkast!
Voor de tweede ronde wil ik trouwens wel een crowdfunding gaan doen, een LP én cd is best een groot project!
FF: Een van de nummers op de ep is Bonny Light Horseman, hoe heb je deze traditional leren kennen en wat heeft je doen besluiten om die op te nemen?
Job: Ik kende het nummer al wel, had meerdere snelle versies gehoord, die me eigenlijk nooit zo raakten. Tot ik een langzame versie van Andrew en Luke Murray hoorde die me echt bij de keel greep, zo mooi! Ik wilde kijken of ik zoiets kon doen maar dan op mijn manier, en volgens mij zijn we daar in geslaagd. Dat was overigens niet gelukt zonder de inbreng van mijn producent Laurens Joënsen die ons echt op een ander spoor heeft gebracht met deze song, met de hele EP trouwens. Helaas is het lied inmiddels ook weer actueel, we zien dagelijks weer op tv de beelden van achtergebleven vrouwen en kinderen die zich zorgen maken over het lot, of zelfs het sneuvelen bewenen, van hun partner in de oorlog in Oekraïne.
FF: Je gaat graag naar (het westen van) Ierland, daar ontstond Sweet Days In Co. Clare, kun je iets over de achtergrond van dat lied vertellen en over wat juist die streek zo bijzonder maakt voor jou?
Job: Ik ga al heel lang van tijd tot tijd alleen naar Ierland, lekker spelen in de avond tijdens sessies en overdag wandelen, lezen, niks doen, mijn hoofd leeg maken.
Ik was op een keer in een pub in Ennis in County Clare waar Eoin O'Neill en Quentin Cooper speelden, beiden leden van de band The Fiddle Case op dat moment. Op hen na was ik de enige muzikant in huis dus ze vroegen me meteen mee te spelen, en we hadden een klik.
Eoin vroeg me, half als grap, of ik ze niet een keer naar Nederland kon halen en dat leek me eigenlijk wel leuk, ik vind dat The Fiddle Case een hele mooie manier heeft om Ierse muziek te spelen, echt geworteld in de traditie maar toch ook heel eigentijds. Inmiddels komen ze elk jaar voor een korte tournee naar de Lage Landen en de mannen zijn stuk voor stuk vrienden geworden.
De vriendschap is dan ook de voornaamste reden waarom ik meestal naar Co. Clare ga. Ze ontvangen me altijd heel hartelijk en nemen me overal mee naar toe, Sweet Days In Co Clare is een ode aan al die mooie tijden met hen, aan de muziek en de mensen en natuurlijk aan het landschap, want het is ook nog eens een erg mooi graafschap met bijzondere natuur.
FF: Wie zijn je medemuzikanten op de ep en hoe heb je die leren kennen?
Job: Eigenlijk ken ik de meesten via Ierse sessies hier in Nederland, of van optredens; Dennis Heijt heeft heel lang in The Lowland Paddies gespeeld, en was toen ik hem vroeg, wel weer aan samenspelen met anderen toe. Hij is de 'engine room' van Job Alone & Friends.
Ide is mijn zoon, wij kennen elkaar natuurlijk van haver tot gort, en het is heel bijzonder om met je eigen kind muziek te maken! Helaas wil hij meer ook zijn eigen weg gaan en gaat hij de band binnenkort verlaten, volkomen begrijpelijk maar wel jammer.
Laurens Joënsen heb ik een keer ontmoet bij The Fiddlers Farm in Oude Niedorp, hij is naast een heel goede sparringpartner ook een fantastische muzikant, hij speelt ook regelmatig mee op het album.
Gabriël Harmsen ken ik ook van sessies, net als Hanneke Nagtzaam en Jasper Langenberg, die natuurlijk ook bekend zijn van de Lowland Paddies.
Mischa Porte is natuurlijk een gerenommeerde drummer en ik ben supertrots dat hij een paar tracks meespeelt, hij kwam aan boord via Laurens.
En natuurlijk mijn Ierse vriend Jon O'Connell van The Fiddle Case, die contrabas en ook gitaar speelt. Ik kon een opnamedag plannen toen hij hier was met The Fiddle Case, wat een mazzel!
Als laatste wil ik toch ook noemen, ook al spelen ze niet mee op de EP, de usual suspects van de Backroom Singing Session in Mulligan's Amsterdam. De intieme en veilige plek die we daar met z'n allen creëerden heeft me zo geholpen in mijn ontwikkeling als zanger en muzikant, dat is niet in woorden te vatten! Dank je wel, jullie weten wie jullie zijn!
Op 25 juni 2022 verschijnt Halfway Vol. 1, de ep is alvast vooruit te bestellen via Bandcamp, waar je natuurlijk ook de singles Pass Me The Bottle en Desert Walk en het album CycleSongs kunt beluisteren en aanschaffen.