Afgelopen maand trokken Bart de Win en Arianne Knegt naar Amerika om daar opnames te maken voor het nieuwe album van Tip Jar, waarvan de verschijning gepland staat voor dit najaar. Hoe dat eraan toeging vertellen ze in onderstaande gastcolumn.
-door Bart de Win & Arianne Knegt-
Ons vorige album Gemstone Road namen we op in Austin, Texas, met Walt Wilkins en zijn band The Mystiqueros. Dit was natuurlijk een heerlijk avontuur, en in de reacties en recensies op de plaat kregen we opvallend veel complimenten over de algehele productie en sound ervan. Dus toen we genoeg liedjes bij elkaar hadden voor een volgend album was de keuze snel gemaakt: we zouden weer naar Amerika gaan. De opnames verliepen in twee etappes: we maakten een begin tijdens onze Texas-reis in mei, en in juli doken we opnieuw de Jumping Dog studio van Ron Flynt in. In deze studio voelen we ons inmiddels thuis als was het onze eigen huiskamer, en dat ligt voor een groot deel aan Ron. De rust waarmee hij alles organiseert tijdens het opnameproces zorgt ervoor dat iedereen optimaal kan functioneren, en bovendien verwent hij de muzikanten dagelijks met donuts of breakfast taco’s.
Het plan was om de Nederlandse inbreng met de Amerikaanse te laten versmelten, meer nog dan op het vorige album. We vertrokken daarom naar de USA met in onze koffer een harde schijf vol opnames van vaste Tip Jar gitarist Harry Hendriks, zodat zijn spel als basis zou dienen voor de rest van de band. Ook terwijl we daar al volop bezig waren gingen er per email heel wat MP3’tjes op en neer over de grote plas, omdat we graag ook wat van de zo kenmerkende en fraaie Harry-accenten wilden toevoegen aan de nieuwe liedjes. Harry is dan ook volop aanwezig op gitaar (zowel solo- als slaggitaar), banjo en achtsnarige ukelele.
In totaal namen we twaalf nieuwe nummers op. Walt Wilkins was niet alleen de producer van de plaat maar speelde daarnaast ook diverse gitaarpartijen in en voegde zijn zo herkenbare stemgeluid toe aan diverse vocale harmonieën. Het is altijd een feest om met Walt te werken. Zeker in gezelschap van Ron en bassist Bill ligt de grapfrequentie hoog en we hebben ook deze keer weer heel wat gelachen.
Bill Small nam de baspartijen voor z’n rekening en breide de koortjes aan elkaar met zijn omfloerste stem, vanwege het gelaagde en ‘airy’ geluid door ons ook wel ‘de stofzuiger’ genoemd, maar in Austin hadden ze een betere omschrijving: Mister Glue (lijm).
Drummer Ray Rodriguez vormt al twaalf jaar een vaste ritme-tandem met Bill Small in The Mystiqueros. Logisch dus dat hij ook van de partij was. Met zijn steady beats zet hij ieder nummer stevig in de grondverf. Maar ook met rustige ballads weet hij raad.
Nadat we de basis van ieder nieuw lied hadden opgenomen konden we de boel gaan optuigen met allerlei solo-instrumenten en extra stemmen. We stuurden een ouderwetse country-wals naar americanagrootheid Lloyd Maines, en tot onze grote blijdschap wist het lied hem te inspireren tot een prachtige pedal steel parij. Uit Nederland kwamen verder nog bijdragen van BJ Baartmans op bouzouki en dobro, en stuurde ‘onze’ fijne Nederlandse Tip Jar violist Joost van Es ons een mooie vioolpartij. Ook werkten we voor het eerst met de violiste waar Walt regelmatig mee optreedt, de talentvolle Marian Brackney.
We prijzen ons gelukkig met de vocale bijdragen van Jimmy Davis, die enkele nummers van een soulfull en rocky randje voorzag en de engelachtige harmony vocals van Tina Wilkins.
Corby Craig Schaub, vaste gitarist van The Mystiqueros en jarenlang bandlid van Ryan Bingham, was zo vriendelijk om een middag naar de studio te komen, want zijn unieke gitaarspel mocht natuurlijk niet ontbreken op het album.
Voor het mixen van ons album verkasten we naar studio The Zone in het landelijke Dripping Springs, in de prachtige hill country van Texas. Evenals met Gemstone Road en eerder, in 2010, Bart’s solo-album Little World, konden we niet om de vingervlugheid en de muzikale oren van Pat Manske heen. Deze geluidstechnicus, die tevens drummer is bij onder andere The Flatlanders en Joe Ely, deinsde er niet voor terug hier en daar nog wat tamboerijn toe te voegen tussen het mixen door.
Aangezien de mooie oude accordeon van Ron Flynt tijdelijk in onderhoud was, had Bart nog geen ‘squeeze box’ op de plaat kunnen zetten. Na overleg tussen Ron Flynt en Pat Manske konden we de accordeon lenen van de toetsenist van Reckless Kelly. Deze man, Bukka Allen geheten, bleek de zoon te zijn van alweer een muzikale held van ons: Terry Allen, en bovendien een schat van een man. We zetten vervolgens Bart’s accordeonpartijen in no time op de plaat in The Zone.
Inmiddels zijn we weer thuis in Nederland en mailen we over en weer om de laatste aanpassingen in de mix te doen. Fotograaf Mark Engelen en designer Leon Lenders van Das Buro zijn intussen al volop aan het brainstormen over de photoshoot en het artwork. Nog even en we gaan weer langs bij Darius van Helfteren van Amsterdam Mastering en dan is het album klaar om te persen!
