Vijf jaar geleden stond de band op de tweede editie van het Trad It!-festival in Groningen. Nu moet de band weer naar Groningen, waar de korte tour van vier concerten door Nederland in De Oosterpoort begint. Ik heb met ze afgesproken dat ik de groep daar zou ontmoeten.
Programmeur Geert Oude Weernink zit in de foyer wanneer ik De Oosterpoort inloop. Alles is in orde. Uiscedwr heeft het eerste slaapje in Nederland al achter de rug. De band arriveerde rond een uur 's middags in Groningen en kon vooraf aan het concert alvast de bedden van het hotel proberen.
Het weerzien met de band is hartelijk. De laatste keer dat ik de band zag was in Dranouter op het festival van 2008. De band heeft er zin in, dat blijkt alras. Dat is me het hele weekend bijgebleven, het enthousiasme van de band, op en achter het toneel.
Om kwart over acht start het concert in de kleine zaal van De Oosterpoort. Klein is nogal ruim opgevat, want de zaal kan met gemak zo'n vijfhonderd bezoekers bergen. De honderdvijftig personen die het concert van Uiscedwr bezoeken zitten verspreid door de zaal. Dat maakt het lastig voor de groep om zich te concentreren.
Het zit de band niet mee. Het concert is nog maar net gestart of Cormac Byrne krijgt een enorme bloedneus. Hij verdwijnt ijlings van het toneel. Anna Esslemont zet vertwijfeld een a capella versie van Another train van Pete Morton in om de tijd te overbruggen. Dan blijkt dat de bloedneus nog niet gestelpt is. Het concert wordt helemaal stilgelegd en een arts in de zaal neemt polshoogte in de kleedkamer. Na ruim tien minuten komt de band weer compleet het podium op en kan het concert hervat worden. De band zet uiteen met spectaculair percussiewerk en opzwepende vioolklanken. Geluidsman Julien Batten heeft een hele klus om het geluid goed te krijgen. Met name in de lage tonen klinkt het geluid regelmatig overstuurd, de gitaar van James Hickman is niet helder te horen. Anna imponeert ook vocaal. Het traditionele Two island swans en het prachtige, door Katie Bennett geschreven, End of the day zijn daar prachtige voorbeelden van. Na de pauze wordt daar het door Anna geschreven America aan toegevoegd. Deze trieste ontboezeming over de verstoorde relatie met haar vader was voor mij het hoogtepunt van de show. Het publiek in Groningen is enthousiast over de verrichtingen van het drietal en beloont de band met een staande ovatie. In de pauze zijn al de nodige cd's verkocht. De band kan ondanks de tegenslag terugkijken op een redelijk verlopen concert.
Vrijdag 27 november: Zwolle, schouwburg Odeon. Zo'n driehonderd bezoekers vullen de monumentale schouwburgzaal. De mannen van The Tannahill Weavers openen de Fidder Folknight. Ze doen dit zoals we dat van ze gewend zijn. Degelijk maar zonder grote verrassingen. Ik ben altijd weer onder de indruk van hun versie van Johnnie Raeburn, kan ik nog steeds van genieten. Vocaal kan Roy Gullane zich nog steeds staande houden, al gaan ook bij hem de jaren tellen.
In de pauze kom ik tot mijn verrassing Dick Laning tegen, journalist bij De Stentor. Dick houdt van wereldmuziek, maar Keltische folk kan hem al jaren nauwelijks bekoren. Voor Uiscedwr maakt hij echter een uitzondering, getuige zijn recensie in De Stentor van maandag 30 november:
Uiscedwr haalt de bezem door de folk
door Dick Laning.
RECENSIE - Hooguit een paar minuten heeft Uiscedwr nodig om het stof van het podium te blazen. De stofwolk van tientallen jaren Keltische folk is vanavond meegenomen door de aloude Tannahill Weavers, en mag eerst een uurtje nog wat dikker worden.
Totdat Anna Esslemont en Cormac Byrne er resoluut de bezem doorhalen met een sensationele combinatie van passie, vernuft en techniek. Het is op zich al bewonderenswaardig hoe er telkens weer een generatie opstaat die de tradities van Ierland, Schotland en Wales oppakt, maar wat dit jonge trio ermee doet is niet eerder vertoond. Die lange traditie van ‘stories, tunes, songs and reels' wordt liefdevol omarmd maar krijgt tegelijk een geweldige schop onder haar kont. Percussionist Cormac Byrne legt de band een onmogelijk tempo op, maar violiste Anna Esslemont gaat daar met speels gemak in mee. De constante stijlwisselingen, de ongelooflijke drive, de permanente staat van opwinding - vergeleken bij Uiscedwr verbleken alle jonge folkbands van deze generatie. En dan heeft Anna nog niet eens gezongen! Want dat doet ze net zo gloedvol als viool spelen en had ze tijdens dit concert meer mogen doen. De manier waarop ze de prachtige klassieker Two island swans naar deze tijd zingt of droef en cynisch haar vader uitzwaait in America, is klasse. Een band als Uiscedwr kan zo op Lowlands. In tegenstelling tot The Tannahill Weavers. Deze oude mannen braken een jaar of dertig geleden in Zwolle nog hun hotelkamer af. Wild zijn ze allang niet meer al is het knap dat ze nog steeds een degelijke set neerzetten, zij het met een flinke laag stof.
FOLKMUZIEK - Uiscedwr en Tannahill Weavers Fidder Folknight met Tannahill Weavers en Uiscedwr. Odeon Zwolle, 28 november.
Na afloop help ik Uiscedwr met het verkopen van cd's. Ik verkoop, Anna en Cormac zetten voornamelijk handtekeningen. Zo'n zestig exemplaren gaan over de toonbank. Ik kan me niet herinneren dat een band in Zwolle ooit zoveel cd's tijdens een concert verkocht. Volgens mij een volstrekt unicum!
Zaterdag
28 november: De Skulpe, Blankenham. Al vroeg in de middag ben ik met
enkele dorpsgenoten bezig het podium op te bouwen en licht en geluid
klaar te zetten. 's Morgens had ik al een monitorsysteem opgehaald.
De band komt rond vier uur de zaal binnen. Ze waren 's nachts nog
even Zwolle in geweest en in een redelijk ruige tent beland. Gelukkig
heeft dit geen merkbare gevolgen gehad. De soundcheck in Blankenham
verloopt niet soepel. Het mengpaneel hapert en enkel kanalen kunnen
helaas niet gebruikt worden. Geluidsman Julien is echter niet voor
een gat gevangen en weet alles naar behoren op te lossen. Alleen
zullen we het deze avond zonder de aankondigen van Cormac en James
moeten doen, want hun microfoons moeten worden opgeofferd. Na de
soundcheck is het tijd om te eten. Dit doen we bij mij thuis, zo'n
honderd meter verderop. Mijn vrouw Jeanette heeft haar best gedaan en
de band geniet van ‘de eerste echt goede warme maaltijd in
Nederland'. Het optreden 's avonds is naar behoren. Een
honderdtal bezoekers waren op het concert afgekomen. Door familie,
vrienden en kennissen uit te nodigen, werd het bezoekersaantal
behoorlijk opgekrikt. Waren die niet aanwezig zijn geweest, dan had
ik een behoorlijke financiële strop moeten incasseren. Het geluid op
het podium is niet denderend, maar in de zaal is het alleszins
redelijk.
Uiscedwr in Blankenham, foto Kenneth
Ook in Blankenham reageert het publiek enthousiast. Dorpsgenoot Gert Appelo schreef voor de plaatselijke Dijkkrant:
Assie Aukes vierde dit weekend zijn 30-jarig jubileum als organisator van concerten en had voor deze gelegenheid de Ierse groep UISCEDWR ( spreek uit "ishka-doer" ) weten te verleiden om Blankenham aan te doen. Zij toeren deze maand door ons land om hun nieuwe cd "Fish Cat Door" te promoten. Anna Esslemont, de leading lady van de groep, wist met haar virtuoze vioolspel en inspirerende performance de toehoorders direct voor zich te winnen en ook Cormac Byrne, de spectaculaire percussionist met wie zij, zoals ze later op de avond verklapte, meer dan vriendschappelijke banden onderhoudt, liet zich niet onbetuigd. Gitarist James Hickman completeerde de groep met zijn ondersteund en subtiele gitaarspel.
In hoog tempo werden de merendeels instrumentale nummers voor het voetlicht gebracht en de zaal werd overspoeld door een mix van traditionele Keltische dansmuziek. Maar er waren ook uitstekend getimede rustpunten in het programma, bijv. als Anna haar viool even terzijde legde om het publiek van haar vocale prestaties te laten genieten. Het liedje " Home" was zo'n pareltje, waarmee ze iedereen in het hart wist te raken.
Na de pauze ging het feest, want zo ging het publiek het toch steeds meer ervaren, vrolijk verder. Gitaar en percussie werden solo even keurig in het zonnetje gezet en vooral met het bespelen van de bodhrán, de Ierse trom, zette Cormac de zaal in vuur en vlam. Ook tijdens deze concertfase wist Anna het publiek instrumentaal en vocaal te boeien. Met aanstekelijk enthousiasme zong ze het zelf geschreven temponummer "Yorkshire Tea " , maar wist ook met " To America " , een liedje over een verstoorde vader-dochter relatie , bij iedereen een gevoelige snaar te raken.
Vanzelfsprekend kreeg de groep na het laatste nummer een staande ovatie, waarna het publiek door UISCEDWR bedankt werd met een spetterende toegift, getiteld "Feathers".
Het werd laat en gezellig die avond...
Zondag 29 november: De volgende morgen vertrekt de band vroeg om op tijd in Sevenum te zijn voor het concert in De Sevewaeg. Ik had best mee willen gaan, maar de boel moet weer opgeruimd worden, geluidsinstallatie inpakken, podium weer af breken en terugbrengen, even nazitten en napraten. De volgende dag ontvang ik een enthousiast mailtje uit Sevenum. Het is van Piet Snellen, programmeur aldaar:
Het optreden van Uiscedwr bij ons was een giga - succes !!.
Vanaf het eerste nummer sloeg bij ons publiek de vlam in de pan gevolgd door een daverende ovatie.Er ontstond gedurende het concert een magistrale interactie tussen de band en het publiek.Uiscedwr was super tevreden over het optreden, over ons publiek en vooral ook over de perfecte kwaliteit van het geluid c.q. de installatie.
Een van de beste optredens in ons 18-jarige bestaan, Assie!.
We want them back !!!!!
Verder commentaar lijkt mij overbodig...
Uiscedwr in Sevenum, foto Piet Snellen
Maandag 30 november: Om 18:55 uur vertrekt vlucht WW3114 van Amsterdam naar Manchester met aan boord een moegestreden, maar zeer tevreden band. Uiscedwr heeft het zeer naar de zin gehad op deze korte tour door Nederland. Alle optredens hebben ze zonder contracten afgewerkt. Ik realiseer me dat ze allemaal nog bij mij thuis liggen...
Assie