Karen Dalton - It's So Hard to Tell Who's Going to Love You the Best - Megaphone, 1969
Karen Dalton - In My Own Time - Light in the Attic 1971
De Morgen: ...Nick Cave, Bob Dylan, Lenny Kaye, Devendra Banhart,
allemaal hebben ze een immens respect voor het werk van Karen Dalton.
En toch blijft de Amerikaanse folk- en blueszangeres een van de best
bewaarde muzikale geheimen van de vorige eeuw. Ze stierf berooid en
anoniem, dakloos en verslaafd aan harddrugs en alcohol. Vijfenvijftig
was ze toen ze in 1993 haar laatste adem uitblies...
...Ze speelde twaalfsnarige gitaar en banjo, maar het was vooral haar raspende, aan Billie Holiday herinnerende stem die ontzag afdwong. Ze schreef zelf geen liedjes, wel was ze een begenadigde vertolkster die zich een song dermate eigen kon maken dat het origineel er steevast bij verbleekte. Alleen hield ze niet van optreden of platen maken en gaf ze er de voorkeur aan met vrienden te jammen in haar woonkamer. Op haar in één ruk ingeblikte debuut It's So Hard... klonk ze sober, onbehaaglijk intiem en eerlijk op het pijnlijke af. Dalton beperkte zich niet tot het folkrepertoire, maar zong ook blues van Leadbelly of Jelly Roll Morton. Haar jazzy frasering indachtig vergelijken sommigen haar stem zelfs met een gestopte trompet of een saxofoon. De opvolger, In My Own Time, was rijker geïnstrumenteerd en bevatte zelfs bewerkte soulhits van Percy Sledge en Marvin Gaye. Op beide cd's hoor je een stem waarin pijn, wanhoop en verlangen doorklonk. "Music was the only way she could relate to other people", lezen we in de hoesnotities. Blij dat iemand deze parels alsnog heeft opgevist...