Bruce Springsteen roept met zijn vrolijke folkachtige album We Shall
Overcome, The Seeger Sessions (Sony BMG) uiteenlopende reacties op.
Voor de een is het fabuleus, voor de ander had het niet gehoeven. Hier
citaten uit de recensies zoals die verschenen in het Brabants Dagblad,
De Volkskrant, BN/De Stem en Dagblad Tubantia/Twentsche Courant.
Gerrit van den Hoven in het Brabants Dagblad:
...Sinds de prachtige Dylan-documentaire 'No Direction Home' is Pete Seeger
toch vooral de ouderwetse folkmuzikant die op het Newportfestival in 1965
dreigde de kabels door te hakken toen Bob Dylan daar de folkies tartte door
elektrisch versterkt te spelen. Grappig is dat rocker Bruce Springsteen nu
onder invloed van Seeger de omgekeerde weg bewandelt. Hij nam met
akoestische begeleiding een album op met folkliedjes en traditionals die
door Seeger, ooit het Amerikaanse linkse geweten, zijn gespeeld. Dat klinkt
voor Springsteenfans redelijk rampzalig. Verrassend genoeg kan vastgesteld
dat Springsteen deze behoorlijk afgekloven songs tot nieuw leven heeft weten
te wekken. Hij arrangeerde de nummers en zorgde voor een vrolijke sfeer bij
de opnames in zijn huis in New Jersey. De mengtafel staat in de serre, de
blazerssectie in de gang en de rest is rond Springsteen gegroepeerd in de
woonkamer. Een banjo, accordeon, twee violen leggen de accenten in de muziek
die van zydeco, Ierse folk naar New Orleans jazz zwenkt. Het spelplezier
spat van de muren. Met dit album etaleert Springsteen weer zijn grote
muzikale klasse...
Gijsbert Kamer in De Volkskrant:
...Springsteen horen we (...) vooral zoals we hem veel te weinig hebben gehoord: uitbundig lekker soepel zingend, en eindelijk ontdaan van die zoemende synthesizers die al zijn platen van de laatste twintig jaar zo ontsierden. De blazers, strijkers, tokkelaars, en zangstemmen hier verzameld maken van The Seeger Sessions zo'n feestelijk geheel dat je hem bijna zou smeken al zijn platen vanaf Born in the USA (1984) met hetzelfde stel muzikanten, ook in één sessie, opnieuw op te nemen. Zo ontspannen en toch dwingend als Springsteen hier klinkt, klinkt hij hooguit op het concertpodium. Dit zijn zijn eigen Basement Tapes die hopelijk net als Bob Dylan indertijd een heel nieuw publiek voor de klassieke oude Amerikaanse folk weten te interesseren...
Jacques Hendriks in BN/De Stem:
...Tijdens drie ‘live-sessions' (1997, 2005 en 2006) jamde
Springsteen met een mooi clubje muzikanten (accordeon, wasbord,
mondharmonica, blazers, fiddlers, alles erop en eraan!) en het resultaat is
fabuleus: ‘We Shall Overcome: The Seeger Sessions'. Zelden zo'n akoestische
feestplaat gehoord. Dit is niet alleen musiceren, dit is vooral plezier
maken. Zij die de ‘tribute to Woody Guthrie and Leadbelly' kennen, ook met
Springsteen, kunnen deze schijf blind kopen. Zelfde klasse. Want als er
iemand ‘vet' Amerikaans kan ‘knauwen', dan is het the boss wel. Dat kan tot
irritante redneck-hoogtes reiken, maar niet nu. Het hoort erbij, hoe kun je
anders zingen over een schavuit als Jesse James? Het mooie is bovendien dat
dit album voor alle rangen en standen is. Blauwe blazers krijgen met
regelmaat wat dixieland geserveerd, blues- en Ierse folkliefhebbers worden
op hun wenken bediend, de accordeon zorgt voor cajunaccenten, het koor voor
gospelrillingen en reli-hippies kunnen meezwaaien met ‘We shall overcome'.
Hoogtepunten? ‘Eyes on the prize' en het ook van ‘Van the Man' bekende
‘Shenandoah'...
Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant:
...Dat Bruce Springsteen een artiest met vele gezichten is, weten we van zulke
uiteenlopende albums als Born In The USA en Nebraska. Respectievelijke
uitbundige rock en ingetogen donkere ballads. Als het maar wortelt in de
Amerikaanse traditie, dan voelt hij zich al snel thuis.
In 1997 werd hem om een versie gevraagd van ‘We shall overcome', de aloude
folkklassieker, groot geworden door Pete Seeger. Zoals dat gaat met de
veelvraat Springsteen dook hij diep in de figuur en muziek van Seeger
voordat hij het lied speelde - en het werd een liefde voor altijd. Hij moet
in Seeger en de hele oude folk -catalogus zijn komaf herkend hebben. Niet
dat hij de eerste was. Bob Dylan nam gedurende zijn hele loopbaan diverse
malen liederen op uit de eindeloze reeks folksongs die de Amerikaanse
geschiedenis rijk is.
Via Soozie Tyrell, violiste van zijn E Street Band, kwam hij in contact met
een groep folkmusici voor wie die oude folk nog dagelijkse kost is. Het
leidde tot The Seeger Sessions, live ergens in een oude boerderij. Aaiende
accordeons, viriele violen, duellerende banjo's - en de blazers in de gang,
anders toeterden ze iedereen van de sokken. Fiësta! Ongecompliceerd, vrolijk en uitgelaten, zoals een feest betaamt. Songs als
‘John Henry', ‘Froggie went a courtin'', ‘O Mary don't you weep'. Heel
aanstekelijk, Springsteen heeft er de goede stem voor: hard, met ruis en
braampjes. Ook past het wel bij hem. Maar ik had domweg liever een ‘gewone'
cd gehad...
Zie ook: www.brucespringsteen.net