Desert Blues 2
Desert Blues 2 - Diverse artiesten - Network LC 6759
Wim van Leest in BN/de Stem:
… Het zal wel door de sfeer in de woestijn komen dat de muziek veelal mijmerend is en zo nu en dan inderdaad bluesy klinkt. In Anunka Ben van Lobi Traoré lijkt het alsof ze Captain Beefheart uit de Mojave Desert hebben laten overkomen om een potje mondharmonica mee te spelen en zanglessen te geven. Dankzij Senegalese artiesten als Youssou N'Dour en Cheik Lo en Malinezen als Ali Farka Touré is veel muziek uit de zuidwesthoek van de Sahara al bekend. Algerijnse rai-zangers hebben ons vertrouwd gemaakt met een deeltje van de Noord-Afrikaanse stromingen, maar voor het overige is het ongehoord mooie muziek die je twee cd's lang te horen krijgt. Als je je ogen sluit, lijken deze platen een soundtrack. Imposante beelden uit pakweg Bertolucci's The Sheltering Sky komen al luisterend in je herinnering boven. Prachtig kortom…
Rob Cobben in Dagblad De Limburger:
… Bekende namen duiken op (…) maar minstens zo mooi zijn de bijdragen van minder bekende artiesten. Saxofonist Momo Wandel Soumah uit Guinée blijkt te beschikken over een stemgeluid waar Tom Waits jaloers op zou zijn; de Marokkaan Majid Bekkas brengt snijdende gnawa-blues ten gehore; en wijlen Soliman Gamil (Egypte) laat z'n luit verrassend strak duelleren met een citer. Desert Blues 2 bevat 140 minuten luistergenot. Kadotip!…
Hans Gulpen in de Gelderlander:
…We hebben het hier over een gebied dat minstens even groot is als Europa en misschien ook wel zo divers. Liefdesliedjes uit Algerije klinken net zo aandoenlijk of vrolijk als die uit Ethiopië of Soedan, maar toch weer anders. En dan hebben we het over Marokko, Egypte en Mali nog helemaal niet gehad. Desert Blues overspant niet alleen een groot aantal culturen uit de Sahara en de uitlopers daarvan, ook in stijl lopen de ballads uiteen. Sommige zijn traditioneel, in andere zijn moderne invloeden duidelijk hoorbaar. Het is soms even wennen, die ongepolijste eenvoud, maar er valt ook voor gepamperde westerse oren veel te genieten …
Theo Hakkert in de Twentsche Courant/Tubantia:
…minstens zo interessant zijn de onbekendere namen. Neem Netsanet Mellessé, een zangeres uit Ethiopië, met meer soul in haar stem dan een hele roedel Amerikaanse r&b-klonen bij elkaar. De blazers van de Wallias Band zorgen voor een heerlijk unheimische begeleiding. De muziek van Rasha uit Soedan daarentegen wordt gekenmerkt door een soepele, luie helderheid. Ze richt zich in haar lied tot haar 'zusters' in het quarter van Omdurman die hun minnaars node moeten missen. Opvallend veel goede zangeressen. De verleidelijke Rokia Traoré, de hoge, hese wanhoop van Aziza Brahim. Stadsmuziek soms, maar met een volgende track zitten we dan zo weer in de binnenlanden, waar de blues vertolkt wordt met luiten, gitaren en djembes. Egyptenaar Soliman Gamil (1924-1995) brengt een luit in duet met een citer. De levenslust straalt van elke track. Om nog maar te zwijgen van de schoonheid. Bijna 140 minuten muziek zonder zwak moment...