Vier meningen over Alison Krauss' zoete bluegrass
Alison Krauss & Union Station - Lonely Runs Both Ways - Rounder/ Munich
Dirkjan Arensman in het Parool:
…'Lonely Runs Both Ways' is haar eerste studioalbum sinds 'New favorite' (2001). En ook gewoon weer een indrukwekkende nieuwe plaat. Veel is er in drie jaar niet veranderd, maar waarom zou ze ook? Als ze met Union Station nog steeds de beste band uit de traditionele country achter zich heeft staan en een ballad als de opener, 'Gravity', uit haar mond nog even betoverend klinkt. Tuurlijk blijf je dan doen waar je goed in bent. Hoogtepunten dit keer: het door Gilian Welch en David Rawlings geschreven 'Wouldn't be so sad', het klaterende 'Restless' en de cover van Woody Guthries 'Pastures of plenty', gezongen door bandlid Dan Tyminsky...
Bart Ebisch op www.altcountry.nl en in Dagblad De Limburger:
…De verschillende snareninstrumenten (dobro, lapsteel, mandoline, gitaar en bas) grijpen ondanks complexe arrangementen soepeltjes in elkaar. Bovendien krijgen de vier muzikanten alle speelruimte, zoals te horen op de flitsende instrumental 'Unionhouse Branch' van bandlid Jerry Douglas (dobro). Krauss, ze schreef één liedje zelf, ontpopt zich steeds meer als zangeres. Haar vioolpartijen zijn niet meer zo dominant als voorheen, en daar komen we op het punt waar bij mij de schoen wringt. Achter de microfoon voelt ze een sterke drang om de zoete kant van bluegrass op te zoeken, en hoewel ze prima kan zingen - hoog en loepzuiver - scheiden daar onze wegen…
Peter van der Heide in de Provinciale Zeeuwse Courant:
...Alison Krauss kleurt haar harmonieuze muziek graag volop in. 'Lonely Runs Both Ways' laat de 33-jarige Krauss horen op de toppen van haar kunnen. Puristen die zweren bij oudgedienden als de Stanley Brothers en Bill Monroe vinden haar toegankelijke aanpak vermoedelijk te modern. De romantische Krauss heeft gaandeweg inderdaad alle ruwe kantjes er vanaf gehaald. Wat over is gebleven, is wat stijfjes en mierzoet. Daar staat tegenover dat haar smachtende stem klinkt als een verleidelijk klokje en de begeleidende muzikanten van Union Station virtuoos zijn...
Geert Henderickx in muziekkrant Oor:
…Opnieuw wemelend van de romantische ballades laat 'Lonely Runs Both Ways' eigenlijk niets verrassends horen, ware het niet dat zelfs de geringste verandering waarschijnlijk afbreuk zou doen aan haar perfect uitgebalanceerde stijl. Spijtig genoeg weet Krauss met haar precieuze voordracht alleen nooit echt te emotioneren, waar echter tegenwover staat dat ze mede dankzij haar nogal beperkte bereik en volume nergens aan het schmieren slaat. Bijgevolg blijft ook deze tiende studioplaat geheel en al gevrijwaard van sentimentele kitch, zodat haar wonderschone gezang weer net zo betoverend werkt als het geglinster van kristal….