Pieken en diepe dalen
Sharon Shannon heeft weer een nieuw SS & Friends-album uitgebracht. Na de Diamond Mountain Sessions (2000) - een geslaagde vrijage met de Amerikaanse folk - gaat het nu om Libertango met links naar latin. Het album bevat pieken maar ook diepe dalen. Het Ierse lachebekje heeft er een meltingpotje van gemaakt. Een duidelijke samenhang ontbreekt en ze stelt zichzelf nogal eens teveel in de schaduw. Jammer want Sharon is een virtuoos accordeoniste, wat gelukkig ook op een aantal nummers te horen is.
Een link met Amerikaanse folk, zoals op haar vorige album, ligt gezien de geschiedenis voor de hand, maar met latin niet echt. Latin-invloeden zijn er dan ook met de haren bijgesleept en gelukkig naar de achtergrond gedrukt. Waar ze 'stilletjes' doordringen irriteert het met lullige percussie (sambaballen?). De enige echt latin-achtige track is het titelnummer, dat ooit door Grace Jones geilig naar een hit werd gezongen (…Strange, I've seen that place before…) op basis van een tune van Astor Piazzola. Libertango misstaat wat mij betreft volledig tussen de andere meer Keltisch getinte nummers. Eigenlijk is het gewoon een draak van 'n gladde uitvoering. Commercieel ongetwijfeld verantwoord, maar Sharon Shannon onwaardig.
En dan nog iets bedenkelijks. Achter Sharons vriendelijke lach schuilt verlegenheid. Op zich is dat zeker charmant, maar lastiger wordt het als die verlegenheid ertoe leidt dat ze de regie uit handen geeft: Komt de manager met het idee om iets te doen met het nummer Albatros van Fleetwood Mac en Sharon zegt meteen: Oh what a lovely tune. Het resultaat is een slappe nauwelijks bezielende versie. Als je dan toch zo'n oude hit naar je Ierse hand probeert te zetten doe 't dan op de De Dannan-wijze en brei er een reel of jig achteraan. Nu dreutelt het bekende wijsje maar door.
Zo, dat moest me even van 't hart. En dan nu de pieken. Sharon geeft de ruimte aan een aantal puike gasten. Die zetten ieder hun eigen stempel, zodat deze cd meer een folksampler dan een Sharon Shannon-album geworden is. Geen gewone sampler, maar een bijzondere. Het album bevat enkele juweeltjes:
Bij de stemmen horen we zoals gezegd Kirsty McColl, maar ook een herboren Sinead O'Connor op twee tracks: The Seven Rejoices of Mary van Nóirin Ní Rian en het prachtige Anachie Gordon dat Sinead kent van Mary Black's versie.
Een aangename verrassing is de zang van Pauline Scanlon, een 23-jarige rijzende ster uit Kerry. De manier waarop zij het bekende John Spillane-nummer All the Ways You Wander, met mooie vocale versierinkjes verder opfleurt doet in de verte denken aan de aanpak van Kathy Jordan van Dervish.
Een ander diamantje is het Iers/Egyptische nummer An Phailistin, gezongen door Roisin Elsafty en geschreven door haar moeder Treasa Ni Cheannabháin en Donal Lunny.
Onder de muzikanten vinden we drummer en producer John Reynolds (Sinead O'Connor, Indigo Girls), violist Steve Wickham (Waterboys), bassist Trevor Hutchinson (Waterboys), jazz-saxofonist Richie Buckley (Van Morrison) en Donal Lunny.
Het album swingt zeer geregeld. Zo intrigeert het eerste nummer The Whitestrand Sling door een lekkere brass-sectie met Richie Buckley op tenor sax, Karl Roman op trombone en Stephan McDonnell op trompet. En Sharon's accordeon zorgt in An Phailistin (over het Palestijnse probleem) voor een cajun-achtige touch. Bijzonder is het nummer 'What you make it', een rap-remix van de eerste track op de cd, dat gezongen wordt door de rapzanger Marvel, met UK-soulzangeres Lady K. als backing. Deze geslaagde rap - die door Sharon's inbreng nog steeds dicht aan het folk-idioom raakt - is als single in Ierland een succes.
Libertango laat een dubbel gevoel achter. Mijn uiteindelijke advies luidt : Toch aanschaffen en je cd-speler goed programmeren zodat-ie de twee lelijkste draken van nummers overslaat.
Henk - Waardering 8-