Vrolijk, inventief
en eigentijds
Transparant van de Vlaamse groep Fluxus - alweer hun derde cd - dompelt je onder in een weldadig en vooral ook vrolijk makend sfeertje. Duidelijke links naar het verre verleden zijn verwerkt tot muziek van nu in eigen composities. Samen met producer Fritz Sundermann (o.a. Laïs) is - hier en daar ook met behulp van ingenieuze technische hulpmiddelen - een dynamische sound ontwikkeld compleet met geluidsvervormingen die ook een jong publiek kan aanspreken.
De groep heeft dus vrij snel na het vertrek ruim 'n jaar geleden van de soundbepalende Stefan Timmermans (doedelzak en fluiten) opnieuw een eigen geluid opgebouwd. Centraal daarin staan de prachtige fraseringen en lyriek van Koen Garriau op zijn sax en de eerlijke kwetsbaarheid van de onzekere stem van zijn zus Greet, overigens een uitstekend accordeoniste. Al eerder deelde ik haar zangstijl in bij kleinkunst en vergeleek haar met Elly Nieman. Nu denk ik dat ze het niveau van Elly Nieman niet haalt. Maar niet getreurd, Greets zang heeft in alle ongekunsteldheid iets sympathieks, zeker in de rustiger poëtische nummers als het fantastische intimistische titelnummer.
Haar stem is minder op z'n plaats in het up-tempo werk. In één van de twee snellere zangnummers, Nevel, grijpt Greet als zangeres net iets te hoog. Dit poppy nummer ligt goed in het gehoor, maar past niet bij de spannende Fluxus-muziek en de compositorische kwaliteit die de rest van het album kenmerkt. Bovendien ontbeert het té nadrukkelijke spel op de drums de broodnodige inventiviteit. In artistiek opzicht is Nevel een negatief buitenbeentje op Transparant. Jammer dus dat juist Nevel - dat niet representatief genoemd kan worden voor de Fluxus-sound - mogelijk wordt uitgebracht als singel. Andere - en naar mijn idee betere - kandidaat daarvoor is het tweede up-tempo zangnummer Om Zeep.
Overigens is de CD fraai samengesteld op dat ene fremdkörper Nevel na. De afwisseling is aangenaam. De composities (met een sterke stempel van Greet Garriau) stralen opgewektheid uit. Waren de arrangementen voorheen bij Fluxus nogal vol, nu is dat - nog niet overal - verbeterd en zijn ze ze subtiel en ingenieus te noemen. Zo leidt in een nummer als Wolkenfabriek het inventief samengaan van typische ritmiek (andro), sax-accenten, geluidstrucjes en dissonantjes tot associaties met de geniale gekkigheid van de Bonzo Dog Dooda Band van weleer. En in het nummer Scorcio wekken opnametechniek en arrangement nagenoeg de suggestie van een draaiorgel. Knap!
Ten opzichte van de oude Fluxus is een nieuw element het geluid van de uillean pipes, zoals in het opgewekte instrumentaaltje (hoewel Greet ook leuk meeneuriet) Message from the meadows. Toon van Mierlo, de opvolger van Stefan Timmermans, neemt naast doedelzak, hobo en fluiten, dit typisch Ierse instrument voor zijn rekening.
Naast de al genoemde namen spelen in Fluxus ook vader Paul Garriau (draailier, gitaar), Geert Simoen (percussie en drums) en Sam van Ingelgem (bas). Gastmuzikanten op Transparant zijn: Lieven Keymolen (basklarinet, klarinet), Koen van Roy (baritonsax), Riny Reuman (drums), Wilfried de Schepper (violoncello), Fries Lefevre (viool). Producer Fritz Sunderman neemt snaren en geluidstoverbox voor zijn rekening.
In totaal vier blazers dus. Knappe blaasarrangementen doen wel eens denken aan La Bottine Souriante zoals in Tricot met overigens een fraaie gastrol voor violist Fries Lefevre, of aan Jaune Toujours in Om Zeep. Maar op zich is de kwaliteit van enkel Koen Garriau op sax al méér dan oorstrelend. Zijn Toots-geïnspireerde compositie Emotional Overdrive zou zo dienst kunnen doen als thema in een gevoelige film. Dit nummer is overigens een live-registratie, opgenomen tijdens het concert dat een deel van de groep onder de naam Trans Garriau Express gaf in het voorprogramma van de cd-presentatie van Amdrozijns Kabonka november vorig jaar in de Gentse Handelsbeurs.
Henk - Waardering: 8,5