Joe Ely - Happy Songs from Rattle Snake Gulch
Zijn optreden op Blue Highways was geweldig. Dan ben je natuurlijk ook benieuwd naar zijn nieuwe CD. Inmiddels al weer even uit (sinds april), maar toch de moeite waard om hier nog te bespreken. Gewoon omdat Joe Ely de Godfather van de Americana is. Dat kun je ook horen in de diversiteit die dit album kenmerkt, en waarbij je allerlei associaties krijgt met de verschillende ingrediënten van de Americana. Zo begint de neorockabilly song Sue Me Sue met een intro dat van Hey Joe afkomstig lijkt om daarna meteen naar de rockabilly te gaan. Het volgende nummer Hard Luck Saint zou ook niet misstaan bij The Gourds en is sowieso een prijsnummer op de plaat. Erg benieuwd was ik naar Miss Bonnie and Mister Clyde, omdat ik die al live gehoord had en toen erg overtuigend vond. En ik moet zeggen de plaatversie mag er wezen. Door de iets uitgebreidere bezetting iets gladder en iets minder puntig dan live, dat wel. Dat is dan ook waarin deze plaat toch iets tekort schiet. De nummers, op een na allemaal van Joe Ely, zijn in potentie sterke composities maar de arrangementen missen net een beetje spanning. Zo had er in het nummer July Blues ook net iets meer dreiging door mogen klinken. Ik denk daarentegen dat dit nummer live tot een topper uit kan groeien.
Het is wel een afwisselende plaat geworden, mede te danken aan de vele muzikanten die hun bijdrage geleverd hebben, zodat de bezetting vrijwel elk nummer anders was. Niet compleet anders, maar wel op onderdelen zoals bas en keyboards die door 3 en drums die door 4 verschillende muzikanten bespeeld worden. Veel verschillende muzikanten, veel verschillende stijlen maar allemaal binnen de Americana. Een sterke opener over New Orleans, het prijsnummer Hard Luck Saint en potentiële live toppers in Bonnie&Clide en July Blues maken het een alleraardigst album. Geen klassieker in het oeuvre van Joe Ely. Maar voor de liefhebber van Americana wel een aanrader.
Patrick Adriaans - waardering 7,5