Blunt - Where minds touch - eigen beheer / www.bluntfolkrock.be
De kritische recensie die Paul enkele jaren schreef over het Blunt-debuut On to the battlefield deed het management van deze Belgische folkrock-band besluiten om de link met deze site te verwijderen. Ik heb even een kijkje genomen op de site van de band en inderdaad is er nog steeds geen link met FF. Toch viel enige tijd geleden het derde album van Blunt Where minds touch in de bus. Het tweede album hebben we dus moeten missen...
Voor mij betekent Where minds touch een eerste kennismaking met Blunt. Ik kende de band enkel van naam. Na een eerste beluistering kun je constateren dat Blunt in essentie popliedjes speelt met hier en daar folkrock-invloeden, zoals de vioolpartij in het openingsnummer One way track en het erg aardige intro van No sense. Op het album staan 11 liedjes en twee instrumentalen, alle geschreven door zanger-violist Rik Vande Walle en bassist Stijn Deldaele.
Folk-rock op cd is niet altijd een goed huwelijk. In de praktijk blijkt het vaak razend moeilijk om het volle geluid wat de optreden zo kenmerkt in de studio te vatten. Producer Dominique Vantomme, bekend van zijn werk met o.a. An Pierlé en Toots Thielemans, heeft Blunt recht toe recht aan zonder de nodige opsmuk vastgelegd wat de sound van dit album ten goede komt.
De uptempo nummers liggen Blunt het best. Deze worden gekenmerkt door pittige gitaarpartijen van Vincent Messely, al dan niet bijgestaan door de viool van Rik Vande Walle. Met deze viool lijkt wat aan de hand, in een aantal gevallen klinkt het instrument naar mijn idee niet echt mooi. Dat vind ik jammer, want de viool is binnen het geluid van Blunt het instrument bij uitstek om de folkrock in leven te houden. De liedjes die de viool ontberen klinken eigenlijk gewoon als popliedjes. Niet dat die liedjes van Blunt zo slecht zijn, maar popliedjes kennen we al heel veel... Het instrumentale epos Juggernaut suite- Russian man-Lost cat bestaat uit een aantal mooie melodieën, maar kenmerkt zich door het gebrek aan, in de Keltische folk zo gewilde, vloeiende overgangen, waardoor het geheel wat verbrokkeld overkomt. Een geslaagde cross-over naar de cajun is het aanstekelijke Lucky me.
In Wonderful day en Don't hide yourself neemt de band gas terug, maar de stem van zanger Rik vande Walle is minder geschikt voor deze balladen. Ook valt hier toch zijn accent meer op dan in de snellere nummers. Op dit album neemt Vande Walle alle leadzang voor zijn rekening en op een gegeven moment gaat mij dat, ondanks de toegevoegde koortjes, toch wat tegenstaan. Om eenvormigheid te voorkomen zou wat meer vocale variatie een aanwinst zijn.
Met Where minds touch heeft Blunt geprobeerd een meer poppy dan een folkrock album uit te brengen, waarschijnlijk om een groter en wellicht ook jonger publiek aan te boren. In die opzet is de groep, ondanks enkele mindere nummers, redelijk geslaagd.
Blunt schijnt een prima live-reputatie te hebben en ik kan me voorstellen dat dit album gretig aftrek vindt na de optredens. In Nederland is Blunt deze zomer te beluisteren op het Big Rivers Festival in Dordrecht (20-07) en het Zebra Festival in Gemert (18-08).
Assie Aukes, waardering: 7