Richard Shindell - South of Delia - Eigen beheer RS 1809
Richard Shindell heeft met South of Delia een parel van een cover-cd uitgebracht. Shindell is een begenadigd singer/songwriter uit Amerika, die sinds begin deze eeuw met zijn gezin in Argentinië huist. Zijn muziek verenigt Amerikaanse folk en alt.country. Zijn vriendelijke bariton en zijn superbe gitaarspel vormen de basis voor zijn vaak poëtische, niet van engagement gespeende, songs. Hij schreef al vijf cd's vol, waaronder de gelauwerde topalbums Reunion Hill (1997 - Shanachie) en Somewhere near Patterson (2000 - Signature Sounds).
Hoewel zelf een begaafd songwriter, is hij bij een groter publiek wellicht nog bekender van het cover-album Cry Cry Cry (1999 - Razor & Tie Records). Onder die naam vormde hij samen met collega-singersongwriters Dar Williams en Lucy Kaplansky twee jaar lang een super-trio. Dat cover-album van toen was aardig, maar wat Shindell nu op South of Delia doet overtreft Cry Cry Cry op alle fronten.
Shindell zet de nummers naar zijn subtiele hand. De arrangementen zijn over het algemeen klein gehouden en bijzonder uitgebalanceerd. Zoals ook de balans over de gehele cd uitgekiend is. Het snarenspel kent een lekker rafelig randje (akoestische gitaren, slide, pedal steel, bouzouki, mandoline, contrabas, elektrische bas). Bijkleuring komt nu en dan van accordeon, meeslepende viool of piano. Bij de terughoudende percussie hoor je ondermeer snare-drum, stampende voet en bodhran. Shindells stem heeft meer diepgang gekregen. Steeds meer klinkt hij bij gepijnigd gemoed even getergd en venijnig als zijn Schotse collega Dick Gaughan.
Het is niet zomaar een verzameling aardige liedjes van anderen. Shindell vindt dat alle nummers iets met elkaar hebben. Hij vindt dat ze allemaal afkomstig zijn van vertellers: ‘Here are twelve songs that belong together. Here also are twelve narrators (not to be confused with songwriters, although sometimes the two manage to coincide)...'
Zoals zijn eigen songs, hebben deze covers meer om het lijf dan je in eerste instantie denkt. Het gaat van een verloren liefde in Jeffrey Foucaults Northbound 35 tot het protestlied Solo le Pido a Dios ("Ik vraag het alleen maar aan God") dat de Argentijnse zanger/muzikant/schrijver León Gieco schreef naar aanleiding van de Falkland oorlog in 1982, het enige Spaans-talige nummer op deze cd (ook bekend van het album Todo Cambia van de Belgische groep Bodixchel rond Ludo Vandeau).
Shindell weet door zijn interpretatie en zijn vaak sobere folky of rootsy aanpak de teksten de aandacht te geven die ze verdienen. Zo dringt de impact van Acadian Driftwood van The Band (over de deportatie van 5000 Acadians door het Britse leger in 1755) nu eerder tot je door dan in het origineel. De tekst van Bruce Springsteens Born in the USA - in de VS toch beschouwd als een vrolijke meezinghit - krijgt in Shindells mandoline-versie méér de kritische lading die Springsteen bedoelde.
Shindell weet zich al jaren omringd door uitstekende muzikanten en stemmen. Hij werd al snel gekoesterd door Joan Baez. Hij werkt al lang samen met Bob Dylans voormalige pedal steelman Larry Campbell en multi-instrumentalist Greg Anderson (Whirligig, en Cathie Ryan Band). Onder de gastmuzikanten vinden we nu bijvoorbeeld ook Tony Trishka op banjo, zangeres/violiste Sara Milonovich (The McKrells) en contrabassist Viktor Krauss. Er zijn achtergrondstemmen van Lucy Kaplansky en Eliza Gilkyson.
Toen ik bij mijn part-time platenboer Jan (hij bestuurt ook twee dagen per week een torenhoge kraan in de bouw) in Gemert (Cadans) zag dat Richard Thompson zich ook bij de Shindell-clan heeft aangesloten, ben ik meteen gaan luisteren.
Gitaargod Thompson is op twee van de twaalf nummers te horen. Het subtiele samenspel van Thompsons elektrische - en Shindells akoestische gitaar geeft nog meer gevoel aan Harry Robertsons kijk op de walvisjacht in The Humpback Whale. Thompson mag ook een keertje echt uitpakken. Een van de twee traditionals op dit album (Texas Rangers) krijgt daardoor een duivelse drive.
Dat Shindell met zijn gitaarspel Thompson nagenoeg evenaart, is te horen aan de ijzingwekkende accenten die hij op elektrische gitaar meegeeft aan Jeffrey Foucoults Northbound 35, of zijn bezield slide-spel in Bob Dylans Señor (Tales of Yankee Power). Om maar eens twee hoogtepunten van dit album te noemen.
Nog een nummer dat erin hakt is Woody Guthrie's Deportee (Plane Wreck at Los Gatos) over de dodelijke crash van een vliegtuig waarin 28 illegale immigranten werden teruggevoerd naar Mexico. Eliza Gilkysons gepassioneerde tweede stem maakt het drama nog meer voelbaar.
Naast genoemde nummers bevat South of Delia ook nog interpretaties van Lawrence, KS (Josh Ritter), Sitting on Top of the World (trad), The Storms are on the Ocean (J.P.Carter) en Mercy Street (Peter Gabriel).
Zie ook www.richardshindell.com.
Henk - Waardering 9