Alastair Moock - Fortune Street - CoraZong 255 097
Ooit was Amerikaanse folk een muziekstroming die politiek en maatschappelijk geëngageerd was, voor sommige uitvoerders zelfs gevaarlijk. De legendarische Woody Guthrie was zo'n folkzanger, die een betere wereld nastreefde voor alle mensen. Hij is dan ook een van de inspiratiebronnen van Alastair Moock, een nog jonge muzikant uit Boston (USA), waarvan op 9 mei een nieuw album verschijnt, Fortune Street.
Alastair Moock is een folkzanger, niks americana of altcountry, gewoon oude stijl folk. Amerikaanse folk, welteverstaan, en dat maakt de klank meteen ook wat rootsy. Met een heerlijk raspende stem, zoals we bijvoorbeeld kennen van David Rodriguez, of (een wat bekendere naam) Tom Waits, weet hij prachtige verhalen te vertellen in zijn liedjes. Ik moet overigens toegeven dat dat me niet meteen opviel, de eerste nummers op Fortune Street klinken nogal naar soul, en dat is niet mijn favoriete muziek. Mijn eerste indruk was dan ook: aardige teksten, maar wat moet ik hiermee?
Bij het derde nummer, Woody's Lament, wordt dat pas duidelijk. Woody Guthrie had een soort roeping, en daar had zijn privé-leven nogal onder te lijden. Daarover schreef Moock deze mooie ballade, die geheel past in de traditie van Guthrie zelf of, nog zo'n legende, Pete Seeger. De begeleiding wordt ingetogen gedaan, zodat de inhoud voorop komt te staan.
Nog meer Amerikaanse geschiedenis wordt verteld in Cloudsplitter. De inspiratie kwam uit het gelijknamige boek van Russell Banks, en we horen het verhaal van John Brown, die in de opmaat naar de Burgeroorlog ten strijde trekt met zijn zoons. Hij wordt opgepakt en opgehangen, maar zijn doel wordt later bereikt door niemand minder dan Abraham Lincoln, die de slavernij afschafte. Moock speelt dit solo op gitaar, het werd in een keer opgenomen en maakt daarmee des te meer indruk, juist door de eenvoud.
Dat Guthrie folk is moge duidelijk zijn. Maar Moock zegt zelf letterlijk folkzanger te zijn in de tekst van Swing That Axe, een humoristisch, vrolijk bluesy en min of meer autobiografisch liedje: "My mother says you got to make some choice my son / You got to find something better to do / You're broke because folk doesn't pay, that's the facts / Come on baby, swing that axe." Banjo en mandoline spelen hier de hoofdrol, maar let ook op de sfeer die opgeroepen wordt door het geluid van een zingende zaag.
De enige cover op Fortune Street is Delia, de klassieker die al door velen opgenomen werd in diverse varianten. Alastair Moock koos voor de versie zoals hij die ooit gehoord had van David Bromberg, en die eerder ook door Blind Willie McTell werd uitgevoerd. De ingetogen, bluesy ballade die Moock hier vertolkt geeft kippevel, de volle 6:40 minuten lang. De begeleiding is vrij sober, gitaar en percussie, hier en daar wat aangezet om een beklemmend effect te bereiken.
In vijf dagen tijd werd Fortune Street opgenomen, en zoveel mogelijk 'live', zonder overdubs of andere technische snufjes. Op twee nummers is Kris Delmhorst te horen als achtergrondstem, in Roll On (Song For Anne Marie), een melancholiek ingetogen nummer over een vrouw die te maken krijgt met huiselijk geweld, en in de vrolijke samenzang in Own Way To Heaven, een stuk met 'pluk de dag' als motto. Producer David Goodrich is ook bekend van zijn werk met o.a. Chris Smither. Hij neemt ook een aantal instrumenten voor zijn rekening, waaronder piano en banjo.
De vorige plaat van Alastair Moock stamt uit 2004, in de liner notes laat hij weten dat de komst van zijn tweeling hem aanzette tot het eindelijk afmaken van Fortune Street. Dan mag een ode aan de kleintjes natuurlijk niet ontbreken. Zijn persoonlijke gevoelens, geschreven toen nog niet duidelijk was wat het ging worden, zijn te horen in een soort wiegeliedje, Fishing Tales. Het is een mooie, rustige afsluiter, die je laat bijkomen van een af en toe indrukwekkend album.
Mirjam Adriaans, waardering 9-
In september/oktober 2007 tourt Alastair Moock solo door Europa.