Jeff Talmadge - At Least That Much Was True - CoraZong 255096
Het album At Least That Much Was True van singer-songwriter Jeff Talmadge werd vorige maand al in Europa uitgebracht (was ook handiger omdat hij in maart hier toerde), maar in Amerika moeten de liefhebers nog even wachten. Texaan Talmadge is er een van de gitaar en de sfeervolle luisterliedjes, die heel lekker in het gehoor liggen.
Hoewel hij heel wat muzikale gasten heeft uitgenodigd, blijft het geluid lekker klein, ze spelen dan ook niet allemaal tegelijk mee. Een aantal van hen was ook al te gast op enkele eerdere albums van Jeff Talmadge, die zelf de gitaar ter hand neemt. Zijn begeleiding bestaat uit: Bradley Kopp (akoestische en elektrische gitaar, bas, percussie, back vocals en productie van de plaat), John Gardner (drums, percussie), Leon Medica (bas), Tim Thompson (akoestische en elektrische gitaar), Lloyd Maines (dobro en steel gitaar), David Webb (keyboards), Rand McCullough (back vocals), Richard Bowden (fiddle), Rich Brock (mondharmonica) en Chip Dolan (accordeon).
At Least That Much Was True is een weerslag van zijn belevenissen 'on the road' in Amerika en als Amerikaan in Europa. Twee liedjes vonden hun oorsprong in treinreizen door Nederland: Wrong Train (als metafoor voor het leven, waar je ook wel eens en andere route neemt dan gepland), en Train From Amsterdam, met karakteristiek accordeongeluid dat goed past bij de melancholie van het liedje. Jeff Talmadge heeft zo'n prettige warme stem, lekker in de winter bij het haardvuur, maar ook in de zomer op een zwoele avond.
De enige cover is Girl Of The North Country, van Bob Dylan. Talmadge brengt het nummer sober op akoestische gitaar, met een subtiele elektrische gitaar van Kopp en een fijne mondharmonica door Brock voor de juiste sfeer. Het gitaarloopje irriteert me na verloop van tijd wel een beetje.
In Amerika is het de gewoonte (net als hier) om monumentjes op plaatsen te zetten waar verkeersslachtoffers zijn gevallen, daar zijn dat vooral kleine houten kruizen. White Cross werd door Talmadge geschreven met Claudia Russell, die tegelijkertijd aan een lied bleek te werken met hetzelfde thema, dus maakten ze er samen een mooi, zij het wat triest nummer van. So The Blues Would Stay is vervolgens een mooi eerbetoon aan een drinkende muzikant die volgens Talmadge juist op zoek was naar de 'blues'. Een naam staat er niet bij, maar in de singer-songwriterswereld zijn voorbeelden genoeg te verzinnen. Opnieuw is die melancholieke accordeon te horen.
De bonus track Chet Baker Street is te jazzy om mij te kunnen bekoren, de rest van At Least That Much Was True is prima te verteren. Jeff Talmadge heeft een eigen geluid, hoewel dat niet meteen opvalt, zoals ook de man niet direct in het oog springt. Als je hem ziet verwacht je een ambtenaar, of misschien een schoolmeester, maar geen muzikant. Toch maakt hij heel mooie liedjes, die een ontspannen country sfeer krijgen, met name in de stukken met steel gitaar. Zijn teksten hebben vaak een licht filosofische inslag en het is beslist de moeite waard om even de tijd te nemen om te luisteren naar wat hij te vertellen heeft.
Mirjam Adriaans, waardering 8,5