Diverse artiesten -Seeds of Peace - Passendale Suite 2 - (c)&(p) Vredesconcerten Passendale VP06
Na 15 concerten en 12 cd's kwam er in 2005 een eind aan de Vredesconcerten, het initiatief dat onder bezielende leiding van Piet Chielens vanaf 1992 plaatsvond in het West-Vlaamse Heuvelland.
Het eerste concert vond plaats in de St.Audomaruskerk in Passendale op 11 november 1992 onder de titel ‘We died in hell - They called it Passchendaele'. In augustus 2005 vond het laatste concert ‘3 Tableaux de Guerre' plaats.
In augustus 2002 vond het 12de Vredesconcert plaats op een van de meest ingrijpende plaatsen in uit het oorlogslandschap, namelijk het Tyne Cot Cemetery in Passendale. Dit concert, met June Tabor, Coope Boyes & Simpson, Thomas Friz, Willem Vermandere, Bram Vermeulen, Koen de Cauter, Patrick Riguelle, Une Anche Passe en het Vredesconcerten Quartet o.l.v. Wouter Vandenabeele, werd in augustus 2004 herhaald op het Dranouter Folkfestival. In dat weekend vonden ook de opnamen van dit album plaats, het enige moment waarop alle artiesten aanwezig waren.
Alle artiesten en het merendeel van de liederen die op dit album aan bod komen, kennen we al uit eerdere Vredesconcerten. Het album zou daarom afgedaan kunnen worden als een soort ‘best of'- cd, maar met die betiteling zou je Seeds of Peace - Passendale suite 2 ernstig te kort doen.
Ten eerste heeft het album historische waarde. Het bevat immers de allerlaatste opnamen die Bram Vermeulen maakte. Vlak na die opnamen vertrok hij op vakantie naar Italië, waar hij enige weken later kwam te overlijden. Brams bijdragen Ik was erbij en De helden zijn in een woord huiveringwekkend.
Ten tweede is daar de inbreng van Laurent Audemard met zijn Une Anche Passe, die de bekende stukken van nieuwe arrangementen wist te voorzien. Zo klinken The lowlands of Holland, The bloody fields of Flanders en The green fields of France weer boeiend en fris.
Ten derde weten de artiesten, die toch uit zeer verschillende muzikale disciplines komen, als een eenheid over te komen. De individuele klasse van de artiesten zijn daar zeer zeker debet aan, maar de inbreng van Une Anche Passe en het Vredesconcerten Quartet mag in deze niet onvermeld blijven.
June Tabor schittert als nooit tevoren in Happed in mist en No man's land, terwijl het, samen met Coope, Boyes & Simpson, a capella gezongen Shule Agra kortweg adembenemend is. Coope, Boyes & Simpson heb ik nog nooit op een minder moment kunnen betrappen en ook op dit album is hun inbreng weer op ultieme hoogte met als absoluut hoogtepunt Tyne Cot at night / I want to go home.
Als eerste (en wellicht enige) Duitse artiest kwijt Thomas Friz zich uitstekend van zijn taak. De zanger, die in ons land waarschijnlijk nog het meest bekend zal zijn als de zanger van het Duitse duo Zupfgeigenhansel, blinkt uit in Das Dornenwald von Olyka en het met zijn Zupfgeigenhansel-collega Eric Schmeckenbecher bewerkte traditionele Mein Michiel.
Met Seeds of Peace - Passendale suite 2 stopt de concertserie op indrukwekkende wijze. Piet Chielens vertelde me desgevraagd dat de zaden inderdaad wortel schieten. Coope, Boyes & Simpson en June Tabor hebben deze erfenis meegenomen naar de UK, Willem Vermandere bracht onlangs nog een cd uit met oorlogsliederen. Op het Dranouter folkfestival kon men Patrick Riguelle horen met het project Pax Mundial.
Onlangs kreeg het album een hommage ‘coupe de coeur' van de Franse Académie Charles Cros (www.charlescros.org). Volgens Chielens een reden te meer om te proberen ook een Franse versie te laten verschijnen. Ook vanuit Duitsland komen er signalen, dus misschien zal het album ooit in alle talen van de legers van het Westelijke Front beschikbaar zijn. Het ultieme statement.
Assie Aukes, waardering 9