Vingervlug
snarenspel
De 43-jarige Vlaming Jokke Schreurs zou je als gitarist autodidact kunnen noemen, hoewel hij op een gegeven moment lessen volgde bij iemand als Philippe Cathérine. Van oorsprong psycholoog stort hij zich vanaf zijn 27e volledig op de muziek. Al snel verliest hij zijn hart aan 't werk van Django Reinhardt.
Die liefde is altijd gebleven en hoor je ook terug op zijn eerste solo-album Mijnen Tijd, dat nu bij Wildboar Music verscheen. Ja, Jokke Schreurs solo. We kenden hem van allerlei samenwerkingsverbanden. Hij heeft als gitarist ook veel verschillende dingen gedaan. Zo speelde hij ooit in het orkest van Guido Belcanto. Speelt Astor Piazzola (Sexteto Tangueda) en filmmuziek. Maar steeds steekt de liefde voor Django weer de kop op. In '98 richt hij het Jokke Schreurs Trio op waarmee hij twee cd's opneemt. Daarop werkt hij ondermeer samen met accordeonist Rony Verbiest en zanger Guido Naessens. Die cd's verwijzen opnieuw naar Django Reinhardt en bevatten naast zigeunermuziek ook musettes, Kurt Weil, Puccini, Brel.
Eigenlijk ligt zijn solo-album Mijnen Tijd in het verlengde daarvan. In zijn uppie op zijn akoestische gitaar laat hij eigen improvisaties en composities horen en eigen interpretaties van werk van Django Reinhardt, maar ook van Wim de Craene (Rozanne) Ferenez, Baden Powell en Duke Ellington (Caravan). Met Ellington had Schreurs al eerder iets. Met zijn groep A Drum Is A Woman bewerkte hij begin jaren negentig muziek van Duke Ellington. Het is niet zo vreemd dat Schreurs het overbekende Caravan onder handen neemt. Het nummer, dat in 1937 door Ellington geschreven werd samen met de Puertoricaanse ventieltrombonist Juan Tizol bevat een motief dat is gebaseerd op de Hijaz-modus, een populaire toonladder in de oriëntaalse muziek en balkan-muziek. Schreurs speelt het dan ook met zo'n typische aanstekelijke gypsie-drive.
Schreurs geniet van de compositorische vrijheden die hij als solist heeft. Zo hoor je het nummer met de mooie titel 'De grond is droog maar maakt geduldig' een toefje klassiek, een onverwacht dissonantje en aan het slot zelfs een verwijzing naar 'Happy Days are here again.
In zijn improvisaties wordt hij wat mij betreft nu en dan te freakerig (No 2), maar zijn razende vingervlugheid maakt veel goed. Na drie improvisaties op rij is het een verademing om weer duidelijke liedstructuur te ontdekken in zijn bewerking van Rozanna van Wim De Craene: prachtig!
Mijnen tijd bevat een brede waaier aan stemmingen. Van romantisch tot opgewonden, in stijl variërend van gypsie tot jazz. Jokke Schreurs verricht hoogstandjes op zijn gitaar. Maar hoe knap en bevlogen ook, je moet toch een behoorlijke gitaarfreak zijn om zijn album van 't begin tot 't eind geboeid uit te luisteren. In die zin val ik toch meer voor het Jokke Schreurs Trio.
Henk - Waardering 7