Knap debuut 16-jarig
Brits accordeontalent
De Britse folk heeft er alweer een groot jong talent bij. Het gaat om de 16-jarige piano-accordeon virtuoos Harriet Bartlett, die een overtuigend debuut maakt met het album Eyes Wide Open. Deze jonge Engelse (uit Shrewsbury in Shropshire) toont niet enkel een verbluffende instrumentbeheersing, ze speelt ook nog eens met een gevoel, dat je niet van zo'n jeugdige muzikante verwacht. Bovendien heeft ze een niet onaardige stem.
Bartlett is geïnspireerd door mensen als Karen Tweed, Ian Lowthian en Phil Cunningham. Ze stond samen met Cunningham en Aly Bain op het podium. In 2001 won ze The Tradition Award. Vorig jaar werd ze onderscheiden met de begerenswaardige Danny Kyle Award op het grote Schotse festival Celtic Connections.
Zowel Aly Bain als Phil Cunningham zijn onder de indruk van Bartletts mogelijkheden. Aly Bain zegt over dit nieuwe talent: "When Phil and I first met Harriet at a concert in Newcastle a few years ago, little did we think that this young girl was going to pursue her career with the fervour she has. We have had the great pleasure of watching her musicianship grow ever since. Now at the age of 16 she has achieved a goal she had even then - her first CD in the bag! Harriet has assembled here a fine collection of tunes, some traditional, some contemporary and some of her own compositions, all of them played with grace and dexterity. She is composing with a maturity far beyond her years."
Phil Cunningham (ooit Silly Wizard) heeft niet enkel de productie van Bartletts debuut-cd voor zijn rekening genomen, hij bespeelt op dit album ook piano, cittern en tin whistles. Ed Boyd speelt gitaar, Mark Maguire de bodhran.
De jeugdige Bartlett heeft in de acht jaar dat ze met haar instrument is opgegroeid een eigen speelstijl ontwikkeld waarin het razendsnelle spel opvalt. Waar het tempo hoog wordt opgeschroefd zoals in de traditionele Dick Gossip's en de Jean's Reel van Bobby McLeod, vliegen de tremelo's je om de oren.
Maar Bartlett maakt niet enkel indruk in het uptempo werk waarin ook nog het bekende Music For A Found Harmonium (Penguin Café Orchestra) passeert. Ze kan heerlijk gevoelig klinken in rustig (zelf geschreven) werk zoals in Harriet's own Philly Boy waltz (voor haar mentor en producer Cunningham).
Het album is afwisselend. De nummers variëren sterk in tempo. Bovendien zitten de arrangementen slim in elkaar. De ene keer begint een nummer met een fraaie gitaar-solo (Ashokan Farewell), een andere keer speelt de piano een hoofdrol zoals in de prachtige uitvoering van Richard Thompson's Crazy Man Michael, evengoed aangrijpend als de beroemde versie van Sandy Denny. Bartlett zingt met een onschuldige stem die in de verte doet denken aan die van de jonge Kate Rusby. Er staan nog een paar van die knappe songs op zoals Huw Williams' Some People Cry en Alastair McDonald's Culloden's Harvest. In laatstgenoemd nummer grijpt Cuningham naar de low-whistle waarmee hij bijna in de valkuil van téveel opsmuk duikelt, iets waaraan hij zich de laatste jaren als producer vaker schuldig maakt. Gelukkig is de rest van het album passend sober geproduceerd.
De stem van Bartlett klinkt lieflijk, maar is nog niet sterk genoeg om de a capella versie van My Donald tot het eind toe te laten boeien.
Henk - Waardering 8