The Corrs - Home - Warner Music / Atlantic 5051011 0293 2 5 Tien jaar geleden braken The Corrs internationaal door met hun album Forgiven, not forgotten. Het gigantische succes was nergens zo groot als in hun geboorteland Ierland en Australië waar het album 8 keer platina scoorde. Het werd één van beste debuutalbums ooit in Ierland uitgebracht. Er volgden tournees over de hele wereld en talloze tv-optredens in Ierland, Engeland, Duitsland en Amerika. Maar naar Dranouter, het festival dat een paar jaar aan hun trok, kwamen ze nooit. Kennelijk vonden de drie zussen en broer - of hun platenmaatschappij - dat toch niet behoren tot hun doelgroep. Waar hun debuutalbum nogal wat folky elementen bevatte gingen ze al gauw voor het grote succes met lieve soft pop.
Datzelfde lucratieve stijltje hebben ze nu losgelaten op de populairste Ierse traditionals (‘the Corrs return Home to the songs that inspired them', promoot een sticker op de cd-hoes) en covers van grootheden als Richard Thompson en Anna McGarrigle. Hoewel het meestal zoet klinkt, komt het gelukkig niet tot totale vervlakking. Dat heeft te maken met de bijdragen van het BBC Radio 2 Orchestra en een hele batterij aan gastmuzikanten onder wie John McSherry op uillean pipes. In no time stonden The Corrs met Home op 1 in de Ierse album-charts.
Het gaat vrijwel zonder uitzondering om van origine ijzersterke nummers die je zelfs met een soft poppy aanpak niet om zeep kunt helpt. Toch knijp ik bij enkele nummers mijn tenen bij elkaar. Zo lijdt de Gaelic traditional Buachaill On Eirne (Boy from Ireland), die zo fraai met piano en strijkers begint, onder het irritant getik met een tamboerijn. Voor de Corrs-meiden op het podium leuk om iets om handen te hebben, maar hier werkt het killing.
De gelikte zuchterige zangstijl van Andrea Corr in bijvoorbeeld het redelijk ingetogen Black is the Colour, het spannende My lagan love of de slowrockende versie van Moorloch Shore, zal bij het jonge top 40-publiek aanslaan. Ikzelf ben niet zo gecharmeerd van haar wat aanstellerige zang. Als je haar interpretatie beluistert van Anna McGarrigles Heart Like a Wheel net nadat je die van June Tabor gehoord hebt op haar nieuwe album At the wood's heart, dan steekt Andrea's zang daarbij magertjes af. Dan ben ik meer onder de indruk van de meerstemmige zang van de drie zussen in een andere cover Dimming of the Day (Richard Thompson). Overigens hebben beide nummers goede terughoudende arrangementen met hoofdrollen voor respectievelijk piano en gitaar en een terughoudend BBC orkest.
Van de twaalf nummers zijn er drie covers. Twee heb ik al genoemd. De derde is Old Town van Philip Lynott en James Bain. Het is een typisch pittig Corrs-nummer geworden en valt op die manier iets uit de toon. Het kent uitbundige zang vol versierinkjes en gastrollen van de blazers Michael Buckley op saxen en Ronan Dooney op piccolo trompet. Dit nummer legden The Corrs al eens eerder live vast op hun album Unplugged. De originele versie van Old Town verscheen in '82 op het solo-album van Phil Lynott (Thun Lizzy) waarop hij onder andere werd bijgestaan door bassist Jimmy Bain (ooit Rainbow).
Old Town verschijnt samen met ‘Heart Like a Wheel' op single.
Net zoals op hun debuutalbum tien jaar geleden bevat dit album weer enkele traditioneel getinte instrumentalen. Zo wordt Spancill Hill gevolgd door een smaakvol pubsessie-achtig akoestisch instrumentaaltje en bevatten instrumentale gedeeltes van Moorloch Shore geslaagde ritmische variaties. De twee jigs op dit album zijn jammergenoeg op exact dezelfde manier opgebouwd. Old Hag wordt akoestisch ingezet op tin whistle, bodhran en gitaar, waarna Jason Duffy op drums erbij komt evenals John McSherry op uillean pipes. Dan volgt ruimte voor solo's van drums, bodhran en uillean pipes. Om vervolgens meer rockend te eindigen. Dezelfde aanpak heeft de jig Haste to the Wedding ondergaan met een hoofdrol voor accordeonist Kieran Kiely.
Ondanks de voortreffelijke repertoire-keuze en de echte strijkers in plaats van de synthesizers die hun vorige twee albums nog kwelden (In Blue en Borrowed Heaven) is Home voor de geoefende folky te gladjes, lijkt me... Daar tegenover zullen de echte Corrs-fans de pop missen; voor hen is er sprake van een stijlbreuk met al die fluitjes en zo. En wat ze helemaal niet zullen snappen is waarom hun Corrs geen geheide hitsingle op dit album hebben geplaatst...
Henk - Waardering 7