Trio Rouge: Aangrijpende Mediterrane creativiteit
Lucilla Galeazzi / Vincent Courtois / Michel Godard - Trio Rouge - Intuition INT 3353 2
Het is een ongewone combinatie: stem, cello en tuba/serpent. Het is dan ook een ongewoon album geworden: Trio Rouge van Lucilla Galeazzi, Vincent Courtois en Michel Godard.
Ongewoon in de zin van ongewoon goed en spannend. Het gaat om bijna free-jazz-achtige eigentijdse muziek die qua sfeer verrassend genoeg soms tot diep in de traditie wortelt. Voeg bij deze zee van Mediterrane creativiteit nog eens de emotievolle altstem van Lucilla Galeazzi, met haar liefde voor het traditionele Italiaanse idioom waar de cellist en tubaspeler in meegaan, en je zit van begin tot eind vijftig minuten lang geboeid aan de boxen gekluisterd.
Trio Rouge is niet allemaal gesneden koek, dus het is af en toe een kwestie van intensief luisteren, maar dat loont. De sobere arrangementen zijn ingevuld door klasse-musici. Lucilla Galeazzi heeft zich ontwikkeld tot de belangrijkste (folk)zangeres van Italië. In de jaren negentig kwam ze al in contact met de Franse tuba-speler Michel Godard met wie ze geregeld het podium deelt. Ook is Galeazzi nogal eens te horen op de albums van Godard. Michel Godard is een van de belangrijkste vernieuwers op de tuba in zowel de jazz- als klassieke en wereldmuziek. Bovendien is hij een van de eerste die de serpent, een instrument uit de renaissance (de voorganger van de tuba) nieuw leven inblies. Vincent Courtois is een gerenommeerd Franse cellist.
De muzikanten zijn thuis in zowel minimal music als free-jazz, maar evengoed in traditionele muziek. Dit alles kom je op Trio Rouge dan ook tegen. Het traditoneel klinkende slaapliedje Per La Ninna Nanna krijgt een beklemmende intro waarbij de tokkelende cello en omfloerste tuba weliswaar experimenteel klinken, maar tegelijkertijd aardse geluiden produceren die nog dieper in de traditie geworteld lijken dan het lied. Razendknap! Mooie warme zang kan onverwacht overgaan in schel gekrijs, of vocaal trapezewerk zoals in de razendsnelle 'la Tarantelle Translucida'. Het lyrische spel op cello kan plots bruisen van dynamiek. Wat Godard met zijn tuba en serpent uithaalt is ongekend. In Per Gorizia doet hij je met zijn circular breathing-techniek ruim twee minuten naar adem happen. Het blijkt de intro van een een prachtig emotioneel geladen anti-oorlogslied uit de eerste wereldoorlog: Gorizia.
Trio Rouge bevat in 'Bella Ciao' een van de bekendste traditionals van Italië, gepassioneerd gezongen door Lucilla Galeazzi. Er staan nog meer bekende nummers op, die Galeazzi al langer op haar repertoire heeft staan zoals Per la Ninna Nanna en Voglio Una Casa. Ook herkennen we meteen 'Ah, Vita Belle' en 'Una Serenata'. Geen wonder want deze favoriete nummers van Galeazzi, die ze zelf schreef, heeft ze de afgelopen jaren al meermaals op cd gezet. Dat is geen probleem, want het pakt telkens anders uit.
Una Serenata zong ze al in 1997 slechts begeleid door de spetterende tuba van Michel Godard op diens dubbel-album La Banda (met o.a. Willem Breueker). Drie jaar later betrok Godard de Italiaanse zangeres bij zijn project Castel del Monte en opnieuw werd Una Serenata vastgelegd, dit keer veel meer en turbulenter ingekleurd. Nu klinkt het weer meer basic met een slechts drie tonen omvattende staccato begeleiding op tuba, maar met een moving cello-solo als tussenstuk.
Ah! Vita Bella staat ook op Michel Godards project-cd Castel del Monte uit 2000. Een jaar later zingt Galeazzi het op haar eigen album Lunario, weer een jaar later op het album La Tarantella met L'Arpeggiata en dan nu op Trio Rouge weer met Godard. Het stuk begint met rustige gevoelige zang om in het tweede deel in een steeds hogere versnelling te geraken. Waar op Lunario en La Tarantello het rustige begin wordt omgeven met subtiel snarenspel, pakt Godard dat anders aan. Godard begeleidde in 2000 het rustige gedeelte op tuba, waarbij hij de trompet enkele pikante kanttekeningen liet plaatsen. Nu is de begeleiding in het rustige intro in handen van de cellist en zorgt Godard op zijn serpent voor de speelse toevoegingen. Naar de climax toe wordt de snelle zang van Galeazzi op Castel Del Monte, Lunario, La Tarantela omgeven door een stuwende brei van instrumenten. Nu pakt Godard het transparanter aan. Zijn tuba en de cello huppelen/hollen gelijk op met de steeds snellere zang.
Ik zag Godard twee jaar terug met zijn vrouw Linda Bsiri (stem en trompet) tijdens het festival Traces of Brass in Eindhoven met akoestische hedendaagse muziek. Toen was het traditionele element sporadisch aanwezig. In ieder geval aanmerlekijk minder dan nu met Lucilla Galeazzi. Dat maakt dit album zo dierbaar. Bovendien is het allemaal knap opgenomen in de Franse La Buissonne Studios onder leiding van producer Ralf Dombrowski. Hij had Godard met Galeazzi en Courtois in 2000 toevallig aan het werk gehoord in het kader van het Talos Jazz Festival in Ruvo di Puglia en was compleet verkocht. Het album gaat vergezeld van een boekje met teksten in het Frans, Duits, Engels en Italiaans.
Henk - Waardering 9+