Kathleen Edwards niet zo bijzonder
Kathleen Edwards - Back To Me - Rounder Europe Zoë 01143-1047-2
Het gaat hard met de Canadese singer-songwriter Kathleen Edwards. Deze 26-jarige muzikante verraste twee jaar geleden met haar debuut-album Failer. Nu is er de opvolger Back To Me. Rolling Stone bombardeert haar tot de meest veelbelovende act van het moment.
Eerder werd ze uitgenodigd in de tv-talkshows van de gerenommeerde talkhoasts Letterman en Leno. Deze oude erudiete heren trekken met hun programma's telkens weer miljoenen kijkers. Als je bij hun kunt aanschuiven is je kostje gekocht. Ze stond al snel in voorprogramma's van de Stones en van Bob Dylan, toch niet de minsten...
Maar het is beter dit soort hypende instituties te vergeten bij je oordeelsvorming. Het is gewoon een kwestie van onbevangen luisteren. Dat valt niet mee, want de hype heeft zijn werk toch al gedaan. De platenmaatschappijen trekken bij de promotie alle registers open. In de persberichten duikelen de superlatieven over elkaar heen: ‘Kathleen is het Canadese antwoord op Lucinda Williams'. Tal van recensenten laten zich meevoeren in het ronkende papagaaien-circuit. Als er een roept dat de nieuwe Lucinda Williams is opgestaan, volgen er al rap meer.
Als ik in deze recensie vergelijkingen met bekende voorgangers van Edwards maak, denk dan niet dat ik haar als hun opvolger zie. Na een paar keer te hebben geluisterd naar Back To Me moest ik qua sound af en toe denken aan een rockende Neil Young, of aan een Tom Petty (wiens toetsenist Benmont Tench ook enkele bijdragen levert). En qua stem moet ik inderdaad denken aan die van Lucinda Williams, maar ook soms aan Sinead O' Connor. De theatrale, creatieve en zangtechnische mogelijkheden van Lucinda Williams rijken vooralsnog echter vele mijlen verder. En als Edwards soms net zo lamlendig en laid back klinkt als Sinead O'Conner wil dat nog niet zeggen dat ze ook net zo fel en bewogen kan uithalen. Nee, ze kan bij beiden nog niet in de schaduw staan, zoals dat ook geldt ten aanzien van Young en Petty. Wat mij betreft is Kathleen Edwards een jonge enthousiaste singer-songwriter met niet echt een bijzondere stem.
Op Back To Me rockt Edwards meer dan op haar debuutalbum. Maar of ze zelf voor die country-rock aanpak heeft gekozen is de vraag. Ze is verliefd geworden op gitarist Colin Cripps. Ze is met hem getrouwd. En meer nog dan Kathleen met haar stem is het Cripps die met zijn soms ruige korrelige spel op de elektrische gitaar het geluid bepaalt op Back To Me. Is dat erg. Welnee, Kathleen Edwards is nog jong. Ze heeft (nog) niet de eigengereidheid en de statuur om volledig haar eigen weg te gaan, als dat überhaupt al mogelijk is in de huidige muziekbusiness waarin niet de muzikant maar de producer de sound bepaalt. De producer van Back To Me is trouwens... haar lief Colin Cripps.
Waarom doe ik nou toch zo sceptisch. Zou het zo zijn dat ik toch niet onbevangen geluisterd heb. Ik kan niet tegen al dat publicitair gepush. Misschien heb ik van de weeromstuit Back To Me onder een extra vergrootglas gelegd. Wie weet werkt het zo. Maar ik ben gewoon niet onder de indruk van dit album. Het komt er op neer dat vier van de elf nummers nauwelijks iets voorstellen. De nummers 6&7 en 9&10 hadden er niet op moeten staan. Vijf nummers zijn aardig, twee zijn heel mooi. Maar als je tussendoor moet gaan doorzappen, kun je toch niet meer spreken van een prachtalbum.
Ik merkte na een paar draaibeurten dat na nummer 5 mijn aandacht verslapte. Nummer 8 bracht me weer even bij de les, waarna zich bij 9 en 10 hetzelfde euvel aandiende. De vier ‘mindere' nummers hebben met elkaar gemeen dat ze in mid-tempo voortkabbelen. Van die vlakke vleesch noch visch country-rock zonder ballen. Op nummer 7 na (tikkie poppy) zetten ze zich ook niet vast in mijn hoofd. Zeker bij nummer 9 had ik dat niet verwacht. Waar op de rest van het album gitaren, bas, steelgitaar, drums en soms toetsen de hoofdtoon voeren, zijn hier saxen, trompet en trombone toegevoegd. Maar waar dat in al zijn puur- en rauwheid mooi kan zijn, wordt het door vervorming de nek omgedraaid. Het had bij wijze van spreke net zo goed uit een synthesizer kunnen komen. Jammer.
We laten die vier nummers voor wat ze zijn.
Meteen in het eerste nummer In State steekt gitarist Cripps zijn neus nadrukkelijk fel rockend aan het venster. Het titelnummer Back To Me evolueert vervolgens van akoestisch naar een opwindende sound van snerpende elektrische snaren plus beukende upbeat. Heftig! Hierna klinkt Pink Emerson Radio zeldzaam verstild met een breekbare stem, akoestsiche gitaar, pedal steel en ingehouden elektrische gitaar. Met een nazale wat luiïge stem zingt Kathleen over een brand die onlangs haar huis verwoestte. Op straat roepen de mensen dat je snel naar buiten moet komen. Alles waar je aan gehecht bent wil je mee nemen. Maar het is moeilijk kiezen. Grappig om Edwards super-slow te horen zingen dat er geen tijd te verliezen is.
Na dit hoogtepunt volgt beklemmende Neil Young-slowrock in Indepent Thief en het onder de huid kruipende Old Time Sake met een rol voor piano en subtiele accenten op elektrische gitaar. Dan slaan we twee nummers over om in Away een ingetogen Kathleen Edwards tegen te komen zichzelf fingerpickend begeleidend op akoestische gitaar. Eric Heywood zorgt voor zachte inkleuring op pedal steel. Zo hoor ik haar het liefst, hoewel uptempo rock zoals in de eerste twee nummers haar ook past. Die urgentie contrasteert lekker met haar laid back zangstijl. Het afsluitende Good Things houdt het midden tussen een poppy sound en opnieuw een slowrockende Neil Young.
Een half jaar geleden stond Kathleen Edwards op een podium in Dublin. Toen enkel begeleid door haar man op gitaar. Een paar weken geleden dezelfde samenstelling in Paradiso. Dat leverde mooie intieme momenten op. Nu komt ze met complete band naar het festival Route 05 (za 23/4 in Gent, zo 24/4 in Tilburg) en 25/4 naar de Melkweg in Amsterdam. Daar zal dus weinig unplugged bij zijn, met als risico dat we het voor een deel, net als op dit album, moeten doen met de vermaledijde nummers 6&7 en 9&10. Ik zal de titels niet noemen, dan kun je er onbevangen naar gaan luisteren. Hoewel...? Kan dat na deze recensie nog wel...?
Henk - Waardering 7-tje