Bachué - The Butterfly - Big Bash Records - BBRCD015
Bachué ("ba-shoe-ie") bestaat sinds 1996 en bracht in wisselende bezettingen 3 CD's uit (hun eerste onder de naam Bachue Café). Vaste waarden in de groep zijn Corrina Hewat (electroharp, zang) en David Milligan (piano). Op deze CD bijgestaan door trompettist Colin Steele en percussionist Donald Hay.
Hewat en Milligan zijn ook de initiatiefnemers van het TheUnusual Suspects project, waarin een Bigband van 22 personen o.a. een aantal Schotse klassiekers uitvoert (Live in Scotland -CDFSR1727).
Ik keek raar op bij de eerste tonen van The Butterfly. Rencontre is de naam van het nummer. Een harptune (gavotte) van de Bretonse harpist Myrdhin. Gaandeweg het stuk is het ritme van de gavotte nog nauwelijks te onderscheiden en ontstaat een potje "vrije-stijl" jazz met felle uithalen van de trompet. Of zoals Bachué het zelf verwoordt: "een arrangement dat het goed zou doen in een Tom & Jerry cartoon". "Niet voor mij", zo hoor ik de gemiddelde folkliefhebber al denken, maar dat is een zeer voorbarig oordeel. Wat volgt is een aantal songs en instrumentalen van zeer hoge kwaliteit. En daar zitten een paar hele bekende bij.
"Minder is meer", oftewel de kunst van het weglaten. Er zijn niet veel groepen die over deze gave beschikken. Bachué demonstreert hoe het moet. Bijvoorbeeld in de eigen song Light of the Moon waarin de beheerste zang van Hewat ondersteund wordt door een verderlichte harpaanslag, gepaste piano-noten en zachte drums. In The Baker Woman (Hewat) gebeurt hetzelfde. Een piano die de zang van Hewat voornamelijk van akkoorden voorziet en ruimte laat voor een briljante trompetpartij van Colin Steele. De drums lijken hier een heel eigen, sneller, ritme te volgen, maar het levert een passend muzikaal geheel op. In de instrumentalen Gin ye kiss my wife I'll tell the minister (trad.) en Ted's Rant (Hewat) zijn die drums ook prominent. Je hoort ze heel langzaam naar voren komen en na verloop van tijd weer "wegfaden". Onverstoorbaar houdt Donald Hay hier, ook in de overgang naar het 2e nummer hetzelfde complexe ritme vast. Mooi gedaan!
Ook de traditionele songs krijgen een speciale behandeling. The Orphans's Wedding, laten we zeggen een "moderne traditional", komt uit de pen van Andy M. Stewart (By the Hush-1982). Het vertelt het waar gebeurde verhaal van twee oorlogswezen die na W.O. 1 met elkaar huwen. Hun ware identiteit werd pas bekend nadat de overheid, na enig speurwerk, een nalatenschap wilde uitkeren. Het bleken broer en zus te zijn. De versie van Bachué volgt in het begin het origineel, maar daarna wordt het tempo opgevoerd. Niet slecht, maar het geheel mist toch het hartverscheurende van het origineel of bijv. de versie van Niamh Parsons.
Robert Burns kan ook swingen! Mirk mirk is the midnight hour is meer bekend onder de titel Lord Gregory. Hier voorzien van een heerlijke onderkoelde swing. "Blues was probably invented in Scotland" , zo schrijft Bachué. Je zou het voetstoots aannemen na beluistering van dit nummer.
In my prime ken ik van Niamh Parsons (het blijkt overigens een nummer van de Schotse Elspeth Cowie te zijn). Ook hier weer die losse swingende aanpak waarmee een simpele folksong omgevormd wordt tot een fijne jazz-ballad.
De folkliefhebber zal waarschijnlijk bekend zijn met het werk van de Ierse pianist Micheal O'Suilleabhain en de Schotse harpiste Savourna Stevenson. Beiden bekend om hun verfrissende, moderne aanpak van (deels) traditionele muziek. Die twee namen schieten je ogenblikkelijk te binnen als je naar instrumentalen als Khazie/Trip to London/Cleveland Park of Rumble thy Bellyful luistert. Alle voorzien van doortimmerde jazzy arrangementen waarbij het origineel nog makkelijk herkenbaar is en die duidelijk maken dat Bachué beschikt over muzikale visie. Die visie, gekoppeld aan de grote uitvoerende kwaliteiten van de vier musici, maakt van The Butterfly een top CD.
Niet verkrijgbaar in Nederland, wel via www.bachue.co.uk.
Paul - Waardering: 8½