Kerstin Blodig - Trollsang - Westpark 87107
Kerstin Blodig is een muzikante die zowel met de Keltische als de Noorse traditie uit de voeten kan. Zij speelt in bands als Touchwood, Talking Water en Norland Wind vooral Keltisch materiaal.
In Kelpie (afgelopen jaar nog op Folkwoods) en het in het project Valivann richt zij zich meer op de Scandinavische muziek. Voor Valivann kreeg Kerstin Blodig in 2002 de prijs van de "Deutsche Schallplattenkritik". Haar nieuwste product draagt de titel Trollsang.
Trollsang is een echte solo-CD geworden. Blodig wordt slechts hier en daar begeleid door Ian Melrose (whistles, gitaar) Kristine Heebøll (viool), Urs Fuchs (percusie) en Peter Jakk (bas).
Een verzameling Noorse Middeleeuwse balladen waarin bergtrollen, waternimfen en bosgeesten voorbij komen maar ook wat "moderner" werk waaronder een prachtige psalm van de hand van Hans Tomissøn: Mariavise. Dit stuk is één van de hoogtepunten van de CD. Begeleid door de beat van een bodhrán en de drone van gestreken gitaarsnaren krijgt deze psalm een mooie mystieke lading.
Dat is ook gelijk de kracht van Blodig. Haar kristalheldere stem ("sings with a voice of a non-smoker" zoals in het hoesje te lezen valt) is bij uitstek geschikt voor de vertolking van die trage traditionele Noorse ballads. Zoals in de opener Solbønn waarin die mysterieuse zangstem gekoppeld wordt aan stemmig fluitwerk van Ian Melrose. Dan is Kerstin Blodig werkelijk op haar best. Als het tempo omhoog gaat (Jutulen og stolt øli) blijken gitaar en stem onvoldoende om zo'n stuk tot het eind toe van voldoende spaning te voorzien.
Bijzonder origineel is Slåttesev. Een "Slåttesev" is een gezongen dans. Een vierregelig, geïmproviseerd, ritmisch gedicht op een traditionele fiddle-tune.
Ook wat geleend werk op deze CD. Heiemo og Nykkjen (Kirsten Bråten Berg), Snåle mi jente (Gunnhild E. Sundli) en Vänner och Fränder. Dat laatste nummer was in de jaren zeventig het herkenningsnummer van de Zweedse band Folk och Rackare.
Op deze CD maken we ook kennis met een in het verleden wat onderbelichte kwaliteit van Kerstin Blodig: die van gitariste. Zoals ze zelf in het hoesje aangeeft is Trollsang geen puur traditionele CD maar een poging op traditionele Scandinavische muziek te verbinden met moderne (akoestische) groovy gitaarmuziek. Daarbij geïnspireerd door namen als Vicki Genfan, Don Ross en Michael Hedges. In die opzet slaagt ze maar ten dele. In de gezongen stukken begeleidt Blodig zich adequaat maar in een aantal instrumentalen vliegt ze hopeloos uit de bocht.
In Trollferd en Bergtatt wordt een ruige gitaarstijl gehanteerd die je op een blues CD verwacht. Hard aangeslagen metalen snaren die terugknallen op het houtwerk zorgen voor een lelijk geluid. Noch in de arrangementen, noch in de uitvoering is hier sprake van veel subtiliteit. Eerder van "kijk mij eens gitaar spelen!"
Met haar solo-gitaarspel kan Blodig geen instrumentaal dragen. Voor de instrumentalen had ze beter de hulp in kunnen roepen van haar gastmuzikanten. Dat blijkt in Huldrehalling, dat na een saai gitaarintro gered wordt door violiste Kristine Heebøll die dit stuk van een typisch Noors "halling"-ritme voorziet.
Paul: waardering 7½