Andries Boone - C.O.L.O.R.S, Music For Mandolin And A Modern Consort - Trad Records TRAD003
Filmmuziek heeft in de carrière van de Belgische muzikant Andries Boone altijd wel een rol gespeeld. In het experimentele Ballroomquartet, maar ook in het project Soundtrack Van De Demerbroeken dat hij samen met zanger en liedschrijver Lennaert Maes op poten zette. De mandoline is daarbij nooit ver weg, en rondom dat instrument werd zelfs de groep MandolinMan opgericht, waarmee hij drie albums maakte. Ondertussen heeft hij de afgelopen zeven jaar of zo aan een soloproject gewerkt en dat heeft geleid tot C.O.L.O.R.S, met als ondertitel Music For Mandolin And A Modern Consort, een uitgave van het nieuwe label Trad Records.
Boone deed (bijna) alles zelf, componeren, opnemen, mixen en uiteraard spelen, op mandoline (een Lyon & Healy Style B van zo'n 100 jaar oud), maar hij is op deze plaat ook te horen op Fender Rhodes, vibrafoon, klokkenspel en viool. Daarnaast heeft hij heel wat gasten uitgenodigd om mee te spelen. De sfeer is filmisch, de muziek is kleurrijk en beeldend, en dat zie je terug in het artwork van Ward Dhoore op de cd en de hoes.
De titels van de nummers zijn geïnspireerd door industriële gedichten van de Belgische kunstenaar Peter Van Eyck. Hij associeert kleuren met automerken en de bijbehorende kleurnamen. Nou heb ik totaal geen verstand van auto's, maar titels als Vital Orange, Whisper Green, Cadillac Purple of Werewolf Grey roepen bij mij al gedachten op voordat ik nog maar een noot gehoord heb en als je ze gaat googelen dan krijg je ook nog iets met vitaminen, een airco of geestverruimende middelen in de zoekresultaten. Bij het luisteren is het vervolgens gemakkelijk om jezelf te verliezen in de klanken, die verrassend toegankelijk zijn, met eerder een jazzy uitstraling dan folk, al zijn die wortels wel degelijk aanwezig. Heerlijk filmisch van sfeer (Henry Mancini en Lalo Schifrin zijn naast barokmuziek en hedendaagse bigbands zijn inspiratiebronnen) en het mooie is dat je er je eigen beelden bij kan bedenken, dat waren in mijn geval niet echt kleuren, wel landschappen, structuren, weerfenomenen.
En hoewel de ondertitel van het album Music For Mandolin And A Modern Consort luidt is de mandoline niet prominent aanwezig, integendeel zelfs, blazers, klokkenspel, strijkers, toetsen en fluiten hoor je eerder dan de tinkelende klanken van het snaarinstrument, dat vooral zijn rol speelt op de meer sober gehouden stukken. In het lome Red Impulsion bijvoorbeeld gaat de trillende mandoline een prachtig subtiel duet aan met de ijle stemmen van Noémie Schellens en Eva Hautekiet, waar Queeny Blue echt klein is met mandoline en basfluit (Stefan Bracaval). Op dit moment is dat laatste mijn favoriet van het album, maar mijn voorkeur wisselt naargelang mijn stemming. Want ook het repetitieve Ignition Rose mag er zijn, met een Balkanachtige uitstraling door de mysterieuze blazers en juist een dwingende mandoline die het tempo voortstuwt. In Werewolf Grey zie ik dan een meanderende rivier onder een betrekkende lucht, wellicht uitmondend in een klein watervalletje of misschien eerder met verraderlijke draaikolkjes erin, uitmondend op een plek nabij de bewoonde wereld waar een kerkklok luidt (het doet me denken aan De Moldau van Smetana, ook zo'n mooi beeldend symfonisch gedicht uit de klassieke muziek). En afsluiter Cabin Yellow met een lekker ontspannen trombone (Dree Peremans Jr.) en ergens in de verte uillean pipes (Toon Van Mierlo) herbergt een instrument dat ik nog niet ken, de ondes-Martenot (David Poltrock), het is een van de vroegste elektronische muziekinstrumenten en op hetzelfde principe gebaseerd als de theremin (en de klank is net zo heerlijk spokend), al wordt de ondes bespeeld op een pianoklavier.
Dat dit project even tijd nodig had om tot stand te komen begrijp ik, al luisterend komen telkens weer nieuwe klanken bovendrijven, de ene keer is dat de subtiliteit van de mandoline, dan weer de expressie van de blazers of juist een meanderende fluit. Met het toegankelijke C.O.L.O.R.S geeft Andries Boone zijn visitekaartje af voor wie nog muziek nodig heeft onder een rolprent, film of docu. De rijke kleurenpracht van deze muziek is, ook zonder voorgeschotelde beelden, alvast een genot voor de oren.
Mirjam Adriaans