Red Herring - Here To Distract You - eigen beheer (www.redherringband.com)
Na wat bezettingswisselingen bestaat de Nederlandse band Red Herring nu uit vier leden: Arthur Deighton (zang, gitaar, mandoline, bouzouki), Joram Peeters (zang, viool, gitaar, mandoline, bouzouki), Loes van Schaijk (zang, contrabas, bodhran) en Paul van Vlodrop (banjo, mandoline, zang). Het mooiste is om een concert van de band te bezoeken, live muziek kan wat mij betreft niet genoeg ondersteund worden. Zo zag ik de haringen gisteren in Utrecht in het Werftheater, een prachtige lokatie direct aan het water van de Oudegracht. Het is enigszins bedompt binnen in de oude werfkelder, maar de wanden zijn vrolijk beschilderd met volop bezoekers die mee lijken te genieten met het echte publiek. Aangezien het een cd-presentatie is komen alle nummers van het nieuwe album Here To Distract You voorbij in de eerste set, waarna er in de tweede nog wat oudere nummers te horen zijn en Van Vlodrop even de ruimte krijgt om ook een stukje te zingen. Hij is het jongste lid van de band, niet in leeftijd, maar hij kwam er een jaar of wat geleden bij als invaller toen banjospeler Floris de Vries midden in de opnamesessies besloot om de groep te verlaten. Hij is vervolgens gebleven en blijkt ook live een prima aanvulling in het geluid van de band, want wat is bluegrass nou zonder banjo?
Toch is Red Herring meer dan alleen een bluegrassband, dat bewezen ze al op hun vorige albums, waar ook invloeden doorklinken uit de traditionele (Keltische) folk en americana. Dat doen ze opnieuw op Here To Distract You (waar overigens allereerst de mooie hoes en het stijlvol vormgegeven boekje opvallen), bijvoorbeeld in de prachtige cover Garden Valley van Dougie MacLean, in eerste instantie a capella gezongen door Loes van Schaijk (haar heldere stem lijkt steeds krachtiger te worden), vervolgens vallen gitaar (Van Schaijk) en mandoline (Deighton) in en krijgt het stuk een klein bluegrasstintje mee door de dobro (gastmuzikant Floris de Vries). Het is een pareltje geworden, en ook Barefoot Nellie is sterk uit de verf gekomen, ze leerden het lied kennen op een ‘picking party’ waar iedereen een Reno & Smiley-stuk moest spelen. Dat werd deze heerlijke tongbreker die in een ijltempo gezongen en gespeeld wordt, maar goed dat de tekst via de website mee te volgen is want zo snel kan ik niet luisteren.
Maar naast een goede neus voor fijne covers hebben de haringen ook heel sterk eigen werk. Van Schaijk schreef samen met Michal Barok het openingsnummer, No Hearts Won, over liefde en aantrekkingskracht met een knipoog naar romantische fantasieën die in vol daglicht toch niet helemaal zo plezierig zijn. Joram Peeters en Arthur Deighton leveren vervolgens het merendeel van de eigen stukken waaronder het instrumentale Whatsapp Doc, het gevolg van deunen heen en weer appen via de telefoon om zo tot een sprankelend duet tussen twee mandolines te komen met daaronder een lekker jazzy basgeluid.
Peeters heeft in zijn bijdragen een voorkeur voor blues en folk en heeft een fijn gerafelde stem die zich daar uitstekend voor leent. Rather Die Alone heeft nog overwegend een bluegrassklank met een Keltisch tintje op uillean pipes (Michael Boere), maar de instrumentaal Pigs Upon A Ninja heeft een ronduit folky uitstraling met een wat desolate intro op gitaar, intens vioolspel, een heel ontspannen middenstuk met mandoline om meer dwingend te eindigen met wederom een fijne partij uillean pipes. Loved Man’s Lonely Blues (hij heeft nou eenmaal een fijn leven en de hypotheek is ook al lager, dus wat heb je dan te klagen) is in fijne bluessferen gezet, met gitaar en dobro. Hij maakte ook een eigen versie van Two Sisters, met een vioolspeler wiens instrument de ware toedracht van het verhaal onthult en omdat het toch een murder ballad is ook nog maar een paar extra tragische doden, een sterke toevoeging aan het folkrepertoire.
Wat filosofischer van aard zijn de teksten van Deighton, wiens stem licht van toon is en prettig in het gehoor ligt. The Beaten Track (samengeschreven met Mike Ritchie) is een ode aan zijn overleden zus met licht nostalgische klanken op gitaar, banjo (De Vries) en bodhran. The Longest Day gaat over het einde van een relatie, al luistert het toch heel ontspannen weg met gitaar, voetstappen, bas, bouzouki en dobro (Jeroen Schmol).
Met hun vorige twee albums gaf Red Herring al aan serieus met muziek bezig te zijn en daar is niks aan veranderd. De band is sinds de eerste keer dat ik ze zag in 2014 flink gegroeid in samenspel en presentatie, en de rek lijkt er nog lang niet uit. Live spelen ze nu meestal in bluegrassopstelling (rond een microfoon, soms met wat extra versterking) en dat geeft hun geluid een heel fijne dynamiek, die ook op cd goed overkomt. Als Here To Distract You gemaakt is om de luisteraar afleiding te bieden van de dagelijkse besognes dan is dat doel zonder meer bereikt. Laat de boel de boel, ga er even voor zitten en geniet van een heerlijk potje bluegrass op zijn Red Herrings.
Mirjam Adriaans
Er zijn nog een paar cd-voorstellingen in 2017:
15 oktober - De Zeester (Nijmegen)
21 oktober - De Rozenknop (Eindhoven)
28 oktober - Paco Plumtrek (Almelo)