Sarah McQuaid - Walking Into White - Waterbug Records WBG119
Een optreden van Sarah McQuaid is altijd de moeite waard, zo kon ik vandeweek zelf nog vaststellen in het Cultuurhuis in Heerlen, waar ze haar nieuwe cd Walking Into White voorstelde. Dat deed ze door de plaat integraal te spelen met behulp van geluidsman Martin Stansbury die voor de nodige technische snufjes zorgde. McQuaid heeft muzikaal gezien namelijk opnieuw een andere weg ingeslagen.
Na een album met vooral Ierse traditionals en eentje waar de Amerikaanse folk prominent aanwezig is maakte ze een plaat met wat meer eigen werk en liedjes uit de periodes die in Engeland bekend staan als de Georgian era (1740 - 1830) en Elizabethan era (1558 -1603). Alledrie werden geproduceerd door Gerry O’Beirne (dit keer enkel co-auteur van Leave It For Another Day), maar voor Walking Into White reisde Sarah van het Engelse Cornwall naar Cornwall in de Amerikaanse staat New York. Daar werkte ze met producers Jeremy Backofen en Adam Pierce (een neef van haar). De twee komen niet uit de folkwereld en dat levert een ander geluid op dan op de vorige platen. Sarah McQuaid schreef dit keer alles zelf, op twee nummers na: Canticle Of The Sun (een dertiende-eeuwse hymne waar in de 17de eeuw muziek onder is gezet) en The First Time Ever I Saw Your Face, het prachtige lied dat Ewan MacColl ooit voor Peggy Seeger schreef. Het is een rustige afsluiter geworden van een plaat waarmee ze buiten haar vertrouwde folksfeer stapt.
Daar moet ik aan wennen, de mooie warme stem verdrinkt hier en daar een beetje in de begeleiding, maar na veel luisteren komen toch wat pareltjes bovendrijven.Zo is er een aardig tekstueel drieluik, Where The Wind Decides To Blow (met een stevig jaren ’70 folkrockgeluid), The Tide (een fijne ballade, met extra vocalen van Adele Schulz) en titelnummer Walking Into White (met een lekker ontspannen trompet van Gareth Flowers) zijn gebaseerd op de kinderboekenserie Swallows And Amazons van Arthur Ransome. Ze las de boeken voor aan haar kinderen en werd zelf geraakt door de verhalen, die soms een metafoor lijken te zijn voor het leven. Sweetness And Pain is een geheel a capella stuk dat in drie delen is verspreid over het album. Een ander liedje dat mij bijzonder aanspreekt is Yellowstone (met een Spaans gevoel door Dan Lippel op klassieke gitaar), het ontstond toen ze ontdekte dat haar zoon bang was dat de grote vulkaan onder Yellowstone ooit zou uitbarsten, met alle (apocalyptische) gevolgen vandien. De tekst ontwikkelt zich van de angsten van een tienjarig kind naar die van een volwassene:
Who am I to say don’t worry
How can we help dwelling
On the things we can’t control
Even if we’re more than ten years old
Een heerlijk percussief stuk is Jackdaws Rising, met stomps en handgeklap, ontstaan tijdens een sessie met vrienden. Pete Coleman en Clara Hines hadden een melodie (met de titel 13 Moons) en nodigden Sarah uit om er een tekst bij te maken. Dat deed ze en Adam Pierce had het idee om een vijfkwartsmaat percussie te zetten onder een vierkwarts deun. Het levert een fijn intrigerend en lekker folky nummer op, dat live weliswaar lastig is om uit te voeren, maar Sarah McQuaid doet het toch. In Heerlen komt ze er goed vanaf, “almost in time” is het commentaar van Martin Stansbury. Hij is uiteraard kritisch, het publiek geniet.
Walking Into White herbergt nog steeds de mooie donkere stem van Sarah McQuaid en haar heldere gitaarspel in DADGAD-stemming, toch is het een heel andere plaat geworden dan zijn voorgangers. De producers hebben voor een veel steviger, minder folky, maar wel intense aanpak gekozen. Het levert een intrigerend album op, met enkele pareltjes om van te blijven genieten.
Mirjam Adriaans
Sarah McQuaid heeft nog een paar optredens in de lage landen:
19 maart: Living Room Concerts, Nuenen (www.bartdewin.nl)
20 maart: Het Stadsmagazijn, Antwerpen (B)
21 maart: Appel Brasserie en Podium, Haarlem