Rita Hosking - Burn - eigen beheer / Lucky Dice
Een van mijn fijnste ontdekkingen dit jaar was Rita Hosking, die in mei voor het eerst in Nederland te zien was, dankzij de inspanningen van de mensen van Lucky Dice. Onlangs verscheen Burn, het jongste album van Hosking, en het is een aanwinst in mijn collectie.
De plaat opent lekker ontspannen, met Something You Got, akoestische gitaar en dylaneske mondharmonica begeleiden de wens om een liefdesliedje te maken zoals Van Morrison of Johnny en June. Rita Hosking blijft graag dicht bij zichzelf, uitstapjes naar een rodeo of demolition race leveren songs op, we horen over mijnwerkers (haar grootvader was er een, fijne banjo en viool ondersteunen When Miners Sang) en huisvrouwen die de afwas doen. Hoe gewoon het allemaal ook lijkt, er gaat meer schuil achter de teksten van Hosking. Die afwas is een soort allegorie voor een relatie, de racecoureur is niet de grote held die hij zelf denkt te zijn. Ik ben nog aan het puzzelen over de achtergrond van How Many Fires, een ingetogen juweeltje, dat na de soberheid van akoestische en lap steel gitaar eindigt in een mooie, bijna Keltisch aandoende muzikale explosie met scheurende elektriek. Hosking heeft dan ook een fijn stel muzikanten om zich heen verzameld: zelf speelt ze gitaar en mondharmonica, echtgenoot Sean Feder hanteert banjo en dobro, maar daarnaast horen we: Rich Brotherton (gitaren, bas, mandola, lap steel, mandoline en productie), Glenn Fukunaga (contrabas), Tom van Schaik (drums), Andy Lentz (viool) en Marty Muse (pedal en lap steel). De Ballad For The Gulf Of Mexico is ronduit een pareltje, geschreven in de beste protestsong-traditie. Of zoals Hosking het verwoordt: "My ghost will tell of a honkey-tonk full of drunk shrimpers / In oil baron hell and I'm tending bar." En voor de liefhebber van spokende alternatieve gospel is er My Golden Bull.
Net als op haar vorige albums en bij het optreden in mei horen we krachtige, bevlogen folk, met hier en daar een vleugje country en als constante dat heerlijk scherpe randje in de stem van deze voormalige schooljuf. Intens en indringend, soms bedrieglijk ontspannen, weet Rita Hosking ook nu weer te boeien. Burn is een must voor de liefhebber van pure Amerikaanse folk.
Mirjam Adriaans