Frédérique Spigt - Land - Canarino-003
Een desolaat landschap met de zangeres in lange jas en cowboyhoed op de hoes en knoestige jaarringen op de cd. Dat ziet eruit als donkere folk op zijn Amerikaans. De naam van de zangeres? Frédérique Spigt. Euh, ja inderdaad, de Rotterdamse slaat op haar zojuist verschenen cd Land de weg in van de stoere countryfolk. In het Engels, waar we inmiddels Nederlands van haar gewend waren. En dat klinkt wel heel fijn.
De naam van de Rotterdamse zangeres Frédérique Spigt zal menigeeen wel kennen, misschien al uit de jaren '80, toen ze succes had met de band I've Got The Bullets, of anders van het Nederlandstalige werk waarmee ze in de jaren '90 begon. Ze heeft al diverse paden bewandeld in de muziek, met als constante die mooie rauwhese stem, die gemaakt lijkt om blues en americana te zingen. Dat doet ze dan ook op het nieuwe album Land, waarmee ze qua stem gelijk doet denken aan grootheden uit het genre, zoals Mary Gauthier of Lucinda Williams, maar toch met een heel eigen geluid.
Openings- en titelnummer Land doet denken aan de hedendaagse bluegrass van Union Station (begeleidingsband van Alison Krauss), viool, banjo en gitaar bepalen het geluid. Spigt heeft voor deze plaat een uitstekend stel muzikanten om zich heen verzameld: naast haar vaste begeleiders Jan van der Meij (gitaren, dobro), die ook tekent voor de compositie van enkele stukken, en Hein Offermans (elektrische bas, contrabas) zien we een paar bekende namen uit het Nederlandse folk- en americanawereldje: Janos Koolen (gitaren, banjo, mandoline), Gabriël Peeters (drums, percussie, co-producer), Joost van Es (viool) en Roel Spanjers (hammond orgel, accordeon). Daarmee is muzikale kwaliteit al gewaarborgd. Spigt neemt zelf de mondharmonica ter hand en laat daarmee in Catastrophe heerlijk subtiel horen waarom de Amerikanen dat instrument een bluesharp noemen. Behalve bluegrass komt er ook mooie rauwe folk, donkere country en een lekkere vleug blues voorbij, waarna wordt afgesloten met een heerlijk breekbare ballad.
Natuurlijk schrijft Frédérique Spigt zelf haar teksten, die in dit geval gaan over cowboys en premiejagers, liefde en drank, de zelfkant van het leven, kortom, die lekker donkere onderwerpen die americana zo aantrekkelijk maken. Een voorbeeld uit My Horse Is Crippled: I'm on a mission, I'm on this trail / Looking for the man with the scorpion tail / A Dutchman he is from near the river Rhine / I'm gonna find, rope and brand the dirty old swine. De teksten worden meegeleverd in een mooi verzorgde inlay, bij elk nummer geeft een foto de sfeer van het lied weer.
Er doen een paar gasten mee, Annemarie Gerritsen heeft een heldere stem die sprankelt op de achtergrond van het lome Staring at The Fan (met een flintertje Cranberries) en het ritmische Drunk And Crazy. Ben Jolink vult diepbrommend aan op het schrijnende verhaal van de weglopende zusjes in Momma's Only Screaming terwijl hij lekker knauwt in het wat luchtiger countryduet I'm Sure You Wish You Had.
Voor de stem van Frédérique Spigt heb ik altijd al een warm plekje gehad, nu ze die op Land aanwendt voor heerlijk stoere countryfolk ben ik helemaal om. Deze dame heeft klasse.
Mirjam Adriaans
Vanaf januari 2012 toert Frédérique Spigt langs de theaters, kijk op frederiquespigt.nl voor meer info.