Lynne Hanson | Once the sun goes down (Label: Weatherbox | distributeur: Bertus)
Hoewel Lynne Hanson geboren Canadese is, omschrijft ze haar werk zelf als ‘porch music with a little Texas red dirt’. Bij eerste beluistering doet haar geluid enigszins denken aan Lucinda Williams maar dan zonder schuurpapier op haar stem. Anderen vergeleken haar al met Gillian Welch of Mary Gauthier. Of het daarmee te maken heeft weet ik niet, maar de muziek van Lynne’s derde album Once the sun goes down voelt direct vertrouwd. Niet vernieuwend of origineel, maar wel zeer prettig in het gehoor en authentiek. Ze schreef de liedjes deels samen met Paul Bordeau, die een belangrijke mentor voor haar is geweest.
De zangeres schrijft haar muziek met een gitaartje aan de keukentafel, zo valt te lezen in de biografie op haar website, en dit eenvoudige oorspronkelijke concept blijft steeds het uitgangspunt in de arrangementen van de band. De begeleiding is vakkundig en smaakvol, nergens opdringerig. De liedjes zijn mooi transparant, en laten ruimte aan haar heldere maar toch veelzeggende stemgeluid.
Hoewel Lynne Hanson dus veelvuldig vergeleken wordt met Gillian Welch (een vergelijking die ik zelf niet echt begrijp), heeft ze duidelijk een wat traditionelere benadering dan Gillian bij het maken van haar songs. De opbouw van de liedjes en de onderwerpen waarover ze zingt zijn hoorbaar geworteld in de rijke traditie van de countrymuziek. Deze heeft ze zich wondersnel eigen gemaakt wanneer je je bedenkt dat ze pas vijf jaar geleden haar eerste liedje schreef. De teksten handelen, hoe kan het ook anders, over een verloren liefde. Lynne Hanson liet doorschemeren dat Once the sun goes down min of meer autobiografisch is. In ieder geval is het een persoonlijk document geworden, waarin het universele thema van een verbroken relatie en het daarop volgende verwerkingsproces geloofwaardig en op een persoonlijke manier wordt beschreven.
Naast diverse gastmuzikanten, waaronder zangeres Lynn Miles als backing-vocaliste, wordt Lynne Hanson begeleid door producer David Baxter op gitaar, banjo en mandoline, door Brian Kobayakawa op bas, Blake Manning op drums en Jason Sniderman op toetsen.
Arianne Knegt