Dr John & the Lower 911 - Tribal - Proper Records – FTN 17803
The Night Tripper gaf de waarschuwing al in zijn biografie Under a Hoodoo Moon; "You can’t shut the fonk up. No the fonk got a mind of its own." En Tribal, de nieuwe Dr John CD is een van de fonkiest albums die de Doctor ooit gemaakt heeft. Bij eerste beluistering hoor je de klassieker al, en hoe vaker je hem hoort hoe klassieker hij wordt.
Het album past qua stijl het meeste bij het tijdperk van Gumbo en In The Right Place, maar ook Gris Gris en Going Back to New Orleans resoneren in het album. Dan weet de kenner meteen wat hij kan verwachten, de meest losse ontspannen spannende muziek met het kenmerkende om de beat heen spelen wat New Orleans muziek in het algemeen en Dr. John in het bijzonder typeert.
In het openingsnummer Feel good Music geeft de Doctor al meteen zijn medicijn, en dat blijft zo want slechte of matige nummers kent het album niet. Louter juweeltjes in een afwisselende stijl. En hoezeer het album ook aan oud(er) – overigens ook tijdloos – werk doet denken het heeft ook een geheel eigentijdse feel. Daarvoor verdient zijn vaste begeleidingsband de Lower 911 een pluim, alsmede de keur aan gastmuzikanten die elk nummer van de juiste blaas of strijk arrangementen voorziet. De Doctor zelf speelt daarbij zijn beste pianospel.
Daarnaast zijn de teksten ook interessant mede omdat de Doctor een stukje maatschappijkritiek niet schuwt. In het nummer van Allen Touissant, Big Gap (between rich and poor), het laid back rappend begonnen Them over o.a. godsdienst en wij/zij denken en het snijdende Only in America. Maar ook omdat hij zijn geheel eigen logica hanteert bijvoorbeeld in het nummer When I’m right (I’m wrong). Hoe je het ook wendt of keert, of je nu gelijk of ongelijk hebt, je hebt altijd ongelijk, zijn eigen Catch 22….
De meest Nighttrippende nummers zijn Jinky Jinx en het titelnummer Tribal, met een daadwerkelijke Mardi Gras Indian Chief. Hier komen de oude New Orleans gebruiken en chants naar boven en denk je ogenblikkelijk aan Voodoo. Andere nummers geven weer een heel andere kijk. Zo is het door bassist David Barrard gezongen Music came een nummer wat je zo op een Buckshot Lefonque CD zou kunnen tegenkomen en heeft Manoovas met gastgitarist Derek Trucks een gitaarintro met een swamp feel dat het zo van een CCR nummer afkomstig zou kunnen zijn.
Deze Europese uitgave kent twee extra nummers t.o.v. de Amerikaanse uitgave van 429 records. Het spooky Sleeping in my Bed en het funky Scroungin’. Ook de volgorde is enigszins anders. Maar opener en sluiter zijn hetzelfde. Het album sluit stijlvol af met A Place in the Sun, een ontspannen nummer dat eindigt met een chant door een dameskoortje. 65 minuten en 16 nummers zijn dan voorbijgevlogen en vragen erom nog eens gedraaid de worden. Zoals gezegd een instantane klassieker die nog klassieker wordt naarmate je hem meer draait. Petje af voor de Doctor, die in één album zijn omvangrijke oeuvre weet samen te vatten met daarin meegenomen de ontwikkelingen in (New Orleans) jazz en blues.
Patrick Adriaans