Didier François - Sjansons Patinées - Homerecords 09/2008 4446047
Didier François is een zeer begenadigd muzikant die uitblinkt op zowel viool en de minder voor de hand liggende nyckelharpa. Met name met het laatste instrument heeft hij een stevige reputatie opgebouwd. Mijn eerste kennismaking met Didier François was het dubbelalbum dat François enige tijd geleden maakte met draailierspeler Gilles Chabenat en zanger-gitarist Gabriel Yacoub. Didier François maakt geen gemakkelijke muziek blijkt op deze twee schijven, met name de instrumentale cd Dans l'oubli du sommeil rond de nyckelharpa en de draailier vergt het nodige van het uithoudingsvermogen van de luisteraar, maar zijn muziek blijft boeien.
Sinds enige tijd werkt Didier François samen met de Vlaamse zangeres Soetkin Collier. Met haar kwartet was François al enige malen in Nederland te beluisteren. Samen met gitarist Tom Theuns vormt hij de muzikale spil van dit kwartet.
Dezelfde Tom Theuns is als vocalist ook van de partij op Sjansons Patinées, het album dat bedoeld is als een soort van hommage aan Wannes Van de Velde. De teksten van de eerste vijf liederen zijn allemaal van de hand van deze inmiddels overleden grootmeester. Wie de liederen kent, zal echter verbaasd zijn. Didier François heeft allen voorzien van een nieuwe melodie. Een bekend nummer als Een schip krijgt nu een volstrekt nieuw jasje. Het mooie van dit alles is dat deze nieuwe jas de liederen van Wannes Van de Velde uitstekend past.
Instrumentaal voeren op dit album de akoestische snaarinstrumenten de boventoon. De donkere bas van Peter Verhaegen legt een fijn plaveisel waarop de nyckelharpa en viool van François, de viool van Aurélie Dorzée en de cello van Lode Vercampt goed gedijen.
Ondanks de prachtige en verrassende instrumentaties, Eric Saties Gnossienne krijgt een zeer overtuigende en doorleefde versie en vormt een prachtig rustpunt op het album, draait het op dit album rond de vocalen. Didier François heeft drie mooie Belgische stemmen voor dit album weten te strikken. Patrick Riguelle bezit ontegenzeggelijk een van de markantste stemmen van Vlaanderen. Dat bewees hij al in de tijd dat hij folk ging zingen in Kadril en dat doet hij nu weer in al zijn bijdragen. Ilse Goovaerts (Neeka) wist me jaren geleden op Dranouter niet helemaal te overtuigen, maar in Het einde van de baan neemt ze wat mij betreft op voortreffelijke wijze revanche. In de tijd dat Tom Theuns de vocalen van Ludo Vandeau in Ambrozijn overnam, moest ik nog wennen. Nu hoef ik dat al lang niet meer. Zijn stem is misschien niet de meest verfijnde, maar is op z'n minst karakteristiek en doorleefd te noemen. De vocalen worden broederlijk en zusterlijk verdeeld, elke stem krijgt zijn ‘finest hour' op dit album.
Het lijkt me een genot om dit gezelschap eens live aan het werk te zien. In Nederland is die kans volgens mij klein, maar ook in België is het, na een korte tournee begin dit jaar, stil rond dit collectief. Als ik mij vergis, dan hoor ik dat graag!
Assie Aukes - waardering: 8,5