Matthew de Zoete - Across The Sea - eigen beheer
Op zijn eerste album, Across The Sea uit 2006, heeft De Zoete gekozen voor een foto van de Groote Beer, het schip waarmee zijn Friese grootouders van moeders kant in 1953 naar Canada vertrokken. Opa en oma van vaders kant vertrokken in 1957. Emigratie, afstand en afscheid vormen een thema over de hele cd, naast filosofisch getinte overpeinzingen over (ge)liefde(n). Hij zingt soms wat nostalgisch, met een lichte stem. De blazers in het eerste nummer, Letters Sent By Mail, roepen gedachten op aan een oer-Hollandse fanfare. In Waving From The Rail vraagt hij zich af: family / those lives that led to mine / what were they like /at twenty-three? Matthew de Zoete giet zijn liedjes vooral in een lekker in het gehoor liggende akoestische popvorm. De basis bestaat uit gitaar en toetsen, aangevuld met bas, drums en percussie. Hier en daar komt wat steviger rock om de hoek kijken, zoals in Weathervane en afsluiter We'll Just Say Goodnight is dan weer vrij dromerig.
Matthew de Zoete - Bottom Of The World - eigen beheer
Ook op Bottom Of The World kan de luisteraar zich laten meevoeren in prettige popmelodieën, al zijn ze nu ietsje rauwer van klank dan op Across The Sea. Er klinkt iets vaker een elektrische gitaar en dat brengt wat meer pit, terwijl bijvoorbeeld in titelnummer Bottom Of The World de percussie zorgt voor meer gevoel. Zijn duet met zangeres Jenn Grant zorgt voor een frisse onderbreking in het geheel, het pas net niet bij de rest, maar zorgt er wel voor dat de plaat een duwtje in de rug krijgt. Een van zijn invloeden is ex-Beatle George Harrison, en dat is te horen, bijvoorbeeld in What Are The Odds?, met kenmerkend halala-gezang. Ik krijg sowieso het gevoel dat zijn hart meer bij de muziek van zijn ouders ligt dan bij die van generatiegenoten. En ondanks zijn jeugdige leeftijd klinkt het niet eens vreemd als je hem wat nostalgisch hoort zingen over "Back in Budapest when we were young" (in I Remember). Zijn teksten zijn nog steeds wat filosofisch, maar De Zoete durft qua thematiek persoonlijker (liefde, familie, sterfelijkheid) te zijn dan op Across The Sea. Er is hier gekozen voor 'live' opnemen in een oude schuur, dat geeft een fijn organisch geluid. En de hoes (een portret door de Uruguayaanse schilder Carlos Federico Sáez) is zo ontworpen dat je hem ook ergens neer kan zetten, op je nachtkastje of in een persoonlijke eregalerij.
Persoonlijk geef ik de voorkeur aan een meer akoestisch geluid, maar een lekker spelende band is soms wel eens verfrissend, zeker als er plaats is voor percussie of een donker gitaarlijntje. Die is er bij Matthew de Zoete, al is zijn muziek verder naar mijn smaak iets te poppy. Zijn teksten (te vinden op zijn eigen website) zijn dat dan weer niet, in plaats van de voorspelbare en uitgekauwde inhoud die je al veel te vaak in popmuziek hoort geeft hij er blijk van dat hij nadenkt over de dingen om hem heen. Matthew de Zoete filosofeert over het leven en de liefde, over onderweg zijn en afscheid nemen. Misschien is zijn droompop wel zijn eigen manier om te emigreren uit het alledaagse.
Mirjam Adriaans, waardering 8
Meer informatie over Matthew de Zoete kun je vinden op www.matthewdezoete.com. Zijn cd's zijn te koop via iTunes of cdbaby.com. Luisteren kan alvast op ww.myspace.com/matthewdezoete.