Sarah McQuaid - I Won't Go Home 'Til Morning - eigen beheer SMQCD002 (www.sarahmcquaid.com)
Tegenwoordig rust er een soort taboe op het uiten van je emoties. Dat ondervond de Amerikaanse zangeres Sarah McQuaid in 2004, na het overlijden van haar moeder. Haar huisarts wilde antidepressiva voorschrijven om haar gevoelens te verwerken. Ze schreef er een liedje over, Only An Emotion, een ingetogen pleidooi voor verdriet. Vioolklanken zorgen voor een melancholieke, maar tegelijk hoopvolle sfeer bij de warme donkere stem van McQuaid. In nog een eigen nummer, Last Song, herinnert ze zich dat ze als kind voor het slapen gaan werd toegezongen, en dat verandert subtiel in een blik op haar eigen dochtertje. Sober spel van gitaar, contrabas en viola maken de klank opnieuw verstild. Beide nummers staan op haar nieuwe album I Won't Go Home 'Til Morning.
In Europa ontdekte Sarah McQuaid Ierse muziek en dat leidde uiteindelijk tot haar debuut When Two Lovers Meet uit 1997 (dit jaar opnieuw uitgebracht) met Ierse liedjes. De opvolger heeft een tijdje op zich laten wachten, Sarah was even helemaal weg uit de muziek, trouwde, kreeg kinderen en verloor haar moeder. Ze herontdekte vervolgens haar Amerikaanse wortels, en I Won't Go Home 'Til Morning bevat dan ook vooral folkliedjes uit de Appalachen. Net als de eerste is de plaat opgenomen in de studio van bassist Trevor Hutchinson (Lúnasa) in Dublin en die speelt ook mee, evenals Gerry O'Beirne (productie en gitaren, waaronder een tiple). Overige gasten: Liam Bradley (percussie), Máire Breatnach (o.a. Riverdance, Sharon Shannon) op viool en viola en Rosie Shipley (viool).
McQuaid heeft dit album opgedragen aan haar moeder Jane Addams Allen Guthrie, met wie ze als kind vaak samen zong. Bij alle liedjes (en een instrumentaaltje) geeft Sarah McQuaid uitleg, over de geschiedenis en hoe ze er zelf kennis mee maakte via haar moeder, platen van Peggy Seeger, Joan Baez en Jean Ritchie of een optreden van Rory Block. Sommige zijn traditionals, bij andere is de auteur bekend, zoals Ode To Billie Joe van Bobbie Gentry. Ze pretendeert hiermee niet iets toe te voegen aan het origineel, maar hoopt dat mensen er juist naar gaan luisteren. Toch is het nummer heerlijk klein gearrangeerd, fijn om naar te luisteren. De hele plaat is ingetogen, maar er zit wel variatie in, het slechts door lekkere percussie begeleide West Virginia Boys neigt naar jazz, waar gospel doorklinkt in de a capella hymne Wondrous Love en iets country-achtigs in In The Pines, dat ze voor het eerst van Loretta Lynn hoorde.
Het sprankelende gitaarspel en de warme donkerbruine stem van Sarah McQuaid grijpen me niet direct bij de keel, het klinkt me soms iets te perfectionistisch, maar na enkele luisterbeurten raak ik toch geboeid. Haar bijzondere stemgeluid maakt met name indruk in de a capella stukken Wondrous Love en The Wagoner's Lad. De duidelijk hoorbare Ierse invloeden in de spaarzame arrangementen zullen te maken hebben met haar eigen liefde voor die muziek, maar natuurlijk ook met de uitstekende Ierse begeleiders. Die Iers-Amerikaanse combinatie geeft I Won't Go Home 'Til Morning van Sarah McQuaid een eigen, origineel geluid dat de liefhebbers van pure luistermuziek zeker zal aanspreken.
Mirjam Adriaans, waardering 8
In januari en februari is Sarah McQuaid enkele keren live te zien in ons land:
02 jan 2009 Folk in Meeden (met Linde Nijland & Bert Ridderbos) Meeden
03 jan 2009Theater Odeon/Van der Reijdzaal Zwolle
04 jan 2009 De Fookhook Sevenum
05 jan 2009 Meneer Frits Eindhoven
26 feb 2009 Folk Club Noordwijkerhout Voorhout
27 feb 2009 Trouble Tree Folkconcerts Koudekerk aan de Rijn
Luisteren kan alvast op www.myspace.com/sarahmcquaid.