Bart Oostindie - Welcome To The Costume Ball - Inbetweens Records IRCD035
Een ontspannen warm stemgeluid met fijne gitaarklanken en subtiele toetsen komt je tegemoet op Welcome To The Costume Ball, de nieuwe plaat van Bart Oostindie. Zijn muziek gaat richting jazz, maar herbergt ook wat folk en roots-invloeden. Hij wordt wel eens in een rijtje geplaatst met singer-songwriters als Jack Johnson en Gavin Degraw. Toch klinkt zijn werk over het geheel genomen wat minder gelikt dan die van zijn bekendere collega's, en dat vind ik alvast een behoorlijk stuk prettiger luisteren.
Bart Oostindie speelt diverse toetsen, o.a. clavinet (in de jaren '60 bedacht, veel gebruikt in rockmuziek), solina (synthesizer uit de jaren '70 die strijkersklanken laat horen) en philicorda (een door Philips gemaakt huiskamerorgel uit de jaren '60 en '70), waarmee hij telkens andere klanken kan laten horen. Bovendien is hij ook nog eens een zeer verdienstelijk gitarist, deed conservatorium met dat instrument. Op de plaat krijgt hij ondersteuning van Mike Roelofs (Toetsen), Sjoerd Rutten (drums, percussie), Jo Didderen (contrabas) en nog enkele gastmuzikanten: Ryan Carniaux (trompet), Brendan Carniaux (tenorsax), Peter Hermesdorf (tenorsax), Laie Lee (eerste viool), Sophie Gabriels (tweede viool), Jeroen Beckers (altviool) en Marie-José Didderen (cello). De Canadese singer-songwriter Shannon Lyon verzorgt de gastvocalen op Nothing More.
De liedjes op Welcome To The Costume Ball liggen lekker in het gehoor, maar hebben soms een wat zorgeloze inhoud, bijvoorbeeld de single 1,2,3: 1, 2, 3 I'm in love / and I just can't get enough / 1, 2, 3 I'm in love with you / you know that's all because of you. Bij een eerste luisterbeurt vallen me dit soort liedjes op, het is me te jazzy en inhoudelijk boeit het me ook maar matig, ik ben meer van de donkere teksten. Toch vind ik het wel een goede plaat, en ik vraag me af waarom. Dat vergt tijd, veel luisteren en dan volgt langzaam de overtuiging.
Een tijd terug zag ik Bart Oostindie live, solo met gitaar. Het was eeen mooi optreden, goed gespeeld en ik schafte zijn EP Grandson aan. Ik hoorde dezelfde dingen als op het concert, maar het bandgeluid verhulde naar mijn gevoel de essentie van de liedjes. Twee nummers met vrijwel alleen gitaar kan ik wel waarderen. Datzelfde overkomt me nu weer, op Welcome To The Costume Ball. En dus kom ik er pas na een tijdje achter dat er heel mooie luisterliedjes op staan, te beginnen met I Long, waarin de begeleiding heel fijn op de achtergrond blijft. Daarna volgen nog o.a. Sweet John (die zijn vrouw altijd goeienacht kust, wat er verder ook aan ruzies aan vooraf is gegaan) met prachtige gitaaraccenten en een pareltje is wat mij betreft Tough Boy waarin een heerlijk subtiele slide te horen is en verder geen poespas, of slotnummer God Bless America, met mondharmonica en mooi kleingehouden akoestische gitaar en piano.
Little Lullaby staat ook op Grandson, en wordt daar met gitaar in de hoofdrol uitgevoerd. Op Welcome To The Costume Ball is het stuk voor strijkers gearrangeerd, die de intieme sfeer van het nummer vasthouden en ik twijfel nog welke versie mijn voorkeur heeft, de violen en cello hebben eigenlijk ook wel iets... In Nothing More biedt Shannon Lyon met zijn iets scherpere stemgeluid tegenwicht aan de net niet te zoete achtergrondzang, en net niet te overdadige blazers en strijkgeluiden. En dan is er de cover Day Is Done, van Nick Drake, waarmee Oostindie duidelijk een van zijn invloeden prijsgeeft. Dit lied wordt ingetogen, gevoelig en subtiel gebracht.
Die kleingehouden liedjes zorgen ervoor dat Welcome To The Costume Ball mij toch heeft overtuigd. Het is een groeiplaat, die even tijd nodig heeft (en vaak luisteren) om te bezinken. Dan blijkt Bart Oostindie heel wat kwaliteit in huis te hebben. Vooral met zijn heerlijk subtiele gitaarwerk weet hij mijn aandacht te vangen. En dus klopt mijn eerste indruk nog steeds, het is een goede plaat.
Mirjam Adriaans, waardering 8