De muziekverwachtingen voor 2003:
1. Een mandoline van Fender (zwart) die niet ontstemt
2. Ryan Adams komt met een waardig vervolg op Heartbreaker
3. The Yearlings beginnen aan de "moeilijke tweede"
4. Optreden op Noorderslag
5. Aantal Utrechtse bands (Paper Moon, Sandusky, Walker Diver, SallySkunk, Gloricz Jim, Ballerina Liberation Front) zet Utrecht eindelijk op de kaart als interessantste muziekplek in Nederland.
David Olney
Henk:
David Olney, David Olney
en nog eens David Olney
Henk is in zijn vrije tijd eindredacteur van Folkforum.nl en schrijft
recensies voor het Eindhovens Dagblad.
Het mooiste van 2002 is dat mijn belangstelling voor andere muziek dan enkel folk sterk
is toegenomen. Ad van Meurs (The Watchman) had met zijn muziek en zijn
eigengereide manier van programmeren op Folkwoods mijn sluimerende liefde voor
singer-songwriter muziek afgelopen jaren al aangewakkerd.
Sluipend evolueert dat naar rootsy muziek. Ik weet niet welke termen ik in dit
verband allemaal tegengekomen ben. Ik voel me thuis bij alternative country, roots,
singer-songwriter. Ik heb nog wat moeite met bluegrass-achtig materiaal en
helemaal met country.
Anderzijds krijg ik eens steeds grotere afkeer van muziek die louter om 't gewin wordt opgeleukt, of zeg maar gerust verbrast, tot een zigeunerinnetje aan de muur. Natuurlijk vind je daar al decennia lang voorbeelden van terug in de top-40, maar het stoort me
extra als het een genre betreft waar ik me in beginsel toe aangetrokken voel.
Nee, geef mij maar transparante subtiel gearrangeerde muziek, liefst met een stem
erbij die me raakt. Vooral als het live klein gehouden wordt ben ik verkocht. Er schieten
me een paar mooie voorbeelden te binnen uit het afgelopen jaar:
Eva de Roovere met kleine liedjes in de Handelsbeurs in Gent.
Norbert Pignol op diatonische accordeon tijdens een van die aangename lunchconcerten van het festival in Tilburg.
June Tabor op het festival in Zwolle en ook al daar: Alan Taylor.
Gerard van Maasakkers samen met The Very Girls en JW Roy: 4 stemmen en 1 gitaar in café Alleman in Gemert tijdens Naked Song.
Remmelt, Muus en Femke in datzelfde Gemertse café.
Gezellig Onderuit Zonder Elektriek tijdens een kleinschalig festivalletje in Limburg.
En op diezelfde plek Vera Coomans begeleid door Tom Theuns.
Renaud Garcia-Fons & Jean-Louis Matinier (Folkfestival Tilburg).
Deux Accords Diront, ook in Tilburg
Willem Vermandere in 't Klooster in Nuenen.
Maar dezelfde Vermandere zag ik ook voor duizenden mensen aan het werk in de grote concerttent van Dranouter. Even indrukwekkend als in het kleine klooster in Nuenen. Het hoeft dus niet persé kleinschalig of klein te zijn. Genoten heb ik bijvoorbeeld ook van:
Micheal McGoldrick & Band (Dranouter)
Gjallarhorn (ook op Dranouter),
Ambrozijn in de Handelsbeurs in Gent
Debout Sur Le Zinc op het festival in Tilburg.
Maar dat valt allemaal in het niet bij mijn échte moment van 2002.
Daarvoor moeten we eerst een jaar terug. In het dorp Gemert hoorde ik in 2001 tijdens
het festivalletje Naked Song de Amerikaanse singer-songwriter David Olney voor 't
eerst live. Ik was er kapot van. Dat introverte, die ogenschijnlijk simpele gitaarbegeleiding, die pakkende teksten, die onvaste gevoelige stem, compleet wars van kapsones…
Ik beluisterde vervolgens zoveel mogelijk cd's van hem. Mooi, maar ik hoor hem 't liefst
live. Afgelopen zomer stond David Olney geprogrammeerd op Folkwoods. Op
zondagavond op 't scheiden van de markt in de kleine concerttent. Ik hield m'n hart vast, want eerdere prachtige concerten van Ad Vanderveen en Ygdrassil waren daar door geluidsoverlast van bars en belendende tenten bijna verstierd.
Oh noodlot, toen Olney begon, moest ik mijn recensie doorseinen naar de krant. Tien minuten na aanvang schoof ik aan naast mijn vrouw, die 'n stoeltje voor me had vrijgehouden. Van alles en iedereen sloot ik me af. In no time voerde Olney me mee. Roses, Woman Across The River, Deeper Well, I'll fall in Love Again, 1917...
Geen verbindende teksten, nee gewoon doorspelen. Nog voor 't eind veegde mijn vrouw een traan van m'n wang. (Mijn recensie nog snel even aangepast en opnieuw
doorgeseind).
Toen ik van de week in België iets te vroeg was voor een afspraak zette ik mijn auto
aan de kant op een b-weggetje in het mooie buitengebied van Meerse. In de cd-speler draaide de zojuist verworven live-cd van Olney. En weer klonk zijn stem hartverscheurend en ongepolijst: Roses… Deeper Well… Zijn fraaiste diamant, 1917, overmande me opnieuw. Ik ben maar stilletjes door het mooie schemerende winterlicht verder gereden… Niemand heeft er iets van gemerkt.
Beste cd's van 2002
Tja en dan nog een cd-top 10? Op verzoek van Bart Ebisch van AltCountry.nl ramde ik
er een paar weken terug een in elkaar. Maar een paar dagen later had ik alweer spijt.
Je neust nog eens door je cd-kast en snel blijkt dat je er een paar bent vergeten.
Het was een mooi lijstje voor AltCountry, maar nu ziet 't er dus alweer anders uit.
Zo betrekkelijk is 't allemaal. De top 5 klopt nog steeds, maar daarna zijn er minstens 15 cd's die in aanmerking komen voor de plaatsen 6 tot met 10.
Eerst maar even de vijf cd's die ik afgelopen jaar het meeste gedraaid heb, die me dus kennelijk het meeste deden en in ieder geval het meest zijn bijgebleven:
1) Ambrozijn: Kabonka
2) 16 Horsepower: Folklore
3) Linda Thompson: Fashionably Late
4) V.A.: Banjoman, a tribute to Derroll Adams
5) The Watchman: Carnival of Circumstance. Mijn nummer 6 tot en met 10 waren op Alt.Country.nl: 6) Eliza Carthy: Anglicana
7) Renaud Garcia-Fons: Navigatore 8) Virgil Shaw: Still Falling 9) V.A.: Shining Bright,
The Songs of Lal & Mike Waterson 10) Banda Ionica: Matri Mia
Nu denk ik daar dus anders over. Zo vind ik Eliza Carthy wél heerlijk ingetogen maar bij nader inzien toch wat te eentonig om vaak te draaien. Ik laat haar liever iets zakken ten faveure van Shining Bright, a tribute to (haar tante en oom) Lal & Mike Waterson.
NewFolkSounds bracht me onlangs op het idee de cd Kelpie van Kerstin Blodig & Ian Melrose te beluisteren; ook al een top 10 kandidaat.
Als ik Virgil Shaw zo hoog inschaal waarom noem ik dan niet Woven Hand, Kevin Russell's Junker, Johnny Cash, Guy Clark, of - nog fraaier - Patty Griffin met 1000 Kisses? Of de opnieuw geboren Chris Rea? En zoals je hierboven leest adoreer
ik David Olney.
Ook top 10-waardig: Gjallarhorn, Nathalie Merchant, Panta Rhei, Julie Murphy en Mikveh.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de cd's die eerder verschenen, maar die ik
pas in 2002 voor het eerste hoorde. Buiten mededinging dus:
A Nod To Bob, an artists' Tribute to Bob Dylan on His Sixtieth Birthday.
More Than A Song door Eliza Gilkyson, Iain Matthews en Ad van der Veen.
Ygdrassil: Nice days under darkest skies.
Debout sur le Zinc: L'homme à tue-tête
Nu mijn interesse de afgelopen jaren verbreed is naar Amerikaanse muziek, singer-songwriter, alternative country, roots, of hoe het ook allemaal mag heten, stel ik liever twee toppen tien samen. Eén over dat genre, de andere over folk. Daar gaan we:
Rootsy:
1. 16 Horsepower: Folklore
2. Banjoman, a tribute to Derroll Adams: V.A.
3. The Watchman: Carnival of Circumstance
4. Patty Griffin: 1000 Kisses
5. David Olney: Woman Across The River
6. Virgil Shaw: Still Falling
7. Chris Rea: Stoney Road
8. Kevin Russel's Junker
9. Poet, a tribute to Townes Van Zandt
10. Johnny Cash: The Man Comes Around
Folk:
1. Ambrozijn: Kabonka
2. Linda Thompson: Fashionably Late
3. Shining Bright: V.A.
4. Renaud Garcia Fons: Navigatore
5. Banda Ionica: Matri Mia
6. Gjallarhorn: Grimborg
7. Mikveh: Mikveh
8. Julie Murphy: Lilac Tree
9. Eliza Carthy: Anglicana
10. Kerstin Blodig & Ian Melrose: Kelpie
Plannen voor komend jaar?
Cd-kast uitbreiden. Genieten van elk muziekmoment.
Van niemands voorkeur iets aantrekken.
Duimen dat het heerlijke festival in Tilburg 't hoofd boven water houdt.
Bidden dat Folkwoods weer zo'n gigant als Olney strikt.
Veel naar Gent. Sowieso veel naar Bels. Ik hou van hun bescheidenheid, hun aardige omgangsvormen en hun liefde voor de schone dingen des levens zoals cultuur en culinair.