Het theatertje van de RSG 't Rijks in Bergen op Zoom zat lekker vol deze middag. Buiten scheen de zon, binnen heersten de blues, om het koperen jubileum van Crossroads Radio te vieren. Lekker rafelige mannenstemmen zongen over persoonlijke belevenissen dan wel het wereldleed, begeleid door fijn gitaarwerk. Ad Vanderveen bracht Kersten de Ligny mee, die met heldere stem voor een fris tegengeluid zorgde.
Het is altijd een ondankbare taak om te moeten openen, maar Australiër Derrin Nauendorf weet te boeien met een partij lekker stevig gitaarspel en bijpassende rauwe stem. Hij laat bluesy rootsmuziek horen met een vleug folk. De sfeer is goed, en tussendoor meldt Nauendorf dat hij het naar zijn zin heeft en, hoewel dat eerst niet zijn bedoeling was, even blijft hangen, om nog wat van de volgende optredens te beluisteren. Zoals wel vaker bij singer-songwriters herbergen zijn teksten diepe ellende, maar is er ook hoop, zo blijkt bijvoorbeeld uit Shipwrecked, waarin een bekend gezegde andere woorden krijgt: better to be shipwrecked than never sail at all. Hij is een relatief nieuwe naam in het singer-songwritercircuit in Nederland, maar verdient zeker meer aandacht.
De Nederlandse band Okieson is ook nieuw, zij brachten dit jaar hun debuut-cd Tomorrow's Gone uit, deze middag zie ik ze voor het eerst. Ze brengen heerlijk lome 'country noir'. Melodieuze donkergetinte liedjes, met prettig hese stem gezongen door Sebastiaan van Bijlevelt, die solo met akoestische gitaar begint alvorens de rest van de band erbij te halen. Die zorgt vervolgens voor een subtiele begeleiding van de liedjes, percussie en zachte drums zorgen voor mooie accenten. De groep komt uit Nijmegen, en Secret Love Lane blijkt te zijn geïnspireerd door de weg richting Ooijpolder, waar verliefde stelletjes in hun auto zitten te keuvelen, maar ook een vriend die in een rode eend rondrijdt wordt verwerkt in een liedje: Red Duck Dude.
Ter gelegenheid van het jubileum is een cd gemaakt met opnamen uit de sessies die Crossroads Radio de afgelopen jaren organiseerde. Best of Crossroads volume 1 wordt na het optreden van Okieson gepresenteerd door producer Bert van Kessel, die het eerste exemplaar overhandigt aan presentator Jos van den Boom. Die blijkt ook een exemplaar bij zich te hebben voor Van Kessel, en daarna is de cd officieel verkrijgbaar voor het publiek.
Na de pauze hoor ik in de aankondiging dat Guy Tortora voor een prachtig optreden heeft gezorgd op Radio 6, maar in het begin merk ik dat niet zo. Hij heeft een lichte stem met een fijn rafelig randje, en levert degelijk gitaarwerk af, begeleid door een bassist. De meeste nummers komen van zijn nieuwe album Living On Credit, zoals de Blind Willie Johnson-cover Nobody's Fault But Mine, die naar mijn smaak teveel rythm & blues is, neigend naar jazz. White Boys Blues wordt al beter, maar Tortora weet me pas echt te raken met het spokende Cotton Was King, over de slavenschepen uit de VS, die eerst in Engeland goederen kwamen afleveren voor de fabrieken waar kinderarbeid gebruikelijk was alvorens in Afrika een nieuwe menselijke lading op te halen. Hij sluit af met de traditional Wayfaring Stranger, met een onder de huid kruipende spanning in zijn gitaar. Helaas heeft ie dit niet op cd staan, ik had hem graag aan mijn verzameling toegevoegd.
En dan is er Malcolm Holcombe, die me vorig jaar op Naked Song in Eindhoven niet zo kon boeien, maar deze middag beter in zijn vel lijkt te zitten. Hij begint met Sparrows And Sparrows van de cd Not Forgotten, waarvan ook A Steady Heart voorbij komt ('my wife's favourite') en het titelnummer, met een maatschappelijk betrokken inhoud waarmee hij dan toch indruk op mij weet te maken. Hij zit op een stoel, al staat die regelmatig op twee poten, en lijkt het er soms gevaarlijk veel op alsof hij echt gaat omvallen. Nu komt het wat minder over als een act, en kan ik meer aandacht opbrengen voor de songs waarmee hij me deze middag meer overtuigt dan toen. Misschien moet ik eens vaker naar zijn teksten gaan luisteren...
Vantevoren stond al vast dat Ad Vanderveen het festival zou gaan afsluiten, en dat doet hij graag. Het is te merken dat er een goed contact is tussen hem en het team van Crossroads Radio. En hij zorgt voor een frisse afwisseling door zangeres Kersten de Ligny mee te brengen, die vooral harmony doet, en in een nummer de lead. Haar heldere stem vormt een heerlijke opkikker na alle gruizige mannen voor haar. Ze spelen oude nummers, maar ook nieuwe, van het onlangs verschenen dubbelalbum Still Now. Op de ene cd (the garage) is een vol bandgeluid te horen, de andere (the living) is meer zoals ze het nu brengen: intiem en akoestisch, met hier en daar een lekker doordringend geluid uit de steel gitaar. Het programma loopt flink uit, maar Vanderveen mag niet naar huis zonder toegift.
Het was een mooi feestje, zowel voor het stil genietende publiek als voor de organisatie van Crossroads 12,5 years on air. Jos van den Boom laat na afloop weten dat ze volgend jaar, ergens half april, het dertien en een halfjarig bestaan gaan vieren, en dus lijkt er een nieuw americana festival bij te komen in ons land. Deze zondag is de mooie, goedgespeelde muziek in een kleinschalige opzet mij alvast prima bevallen, al had er misschien nog een vrouwenstem meer in mogen zitten. Ik heb niks tegen rafelige mannenstemmen, integendeel zelfs, maar er zijn inmiddels ook heel wat (al dan niet doorleefde) damesstemmen die hier zeker niet zouden misstaan.
Ondertussen gaan ze bij Crossroads Radio natuurlijk wel gewoon door met de live sessies, hou daarvoor hun website in de gaten. De cd Best of Crossroads volume 1 is ook via die weg nog te bestellen, zolang de voorraad strekt. Bovendien staat nu al vast dat er een volume 2 komt, waarschijnlijk al eind dit jaar, zo vertelt Van den Boom me nog. Er ligt een heleboel moois te wachten in de archieven, en afgaand op mijn ervaring deze middag komt daar alleen maar meer bij.
Website: www.crossroadsradio.nl.