-door Assie Aukes-
Op 25 augustus 2006 overleed Carmen Gruwez, echtgenote van Piet
Chielens, bij folkliefhebbers bekend als initiator van het Vlaamse
folkblad Gandalf en als grote motor achter de vredesconcerten in
Passendale. Precies een jaar na haar overlijden organiseerde Piet,
samen met zijn zoon Janpieter en dochter Lize het Eerste Troost van
Schoonheid, het in memoriam-concert voor Carmen, afgelopen zaterdag in
het West-Vlaamse Reningelst, de woonplaats van de familie Chielens. Voor de muzikale invulling van het programma putte Piet
begrijpelijkerwijs uit de schare muzikale vrienden die hij in de loop
der jaren heeft ontmoet, zoals het befaamde a capella trio Coope, Boyes
& Simpson en de familie van Koen De Cauter.
Na een inleidend woord van de organisator zelf mochten Bird to Be & Mastercab, met daarin twee nichtjes van de familie het spits afbijten in het met zo'n driehonderd bezoekers goed bezette CC Rookop. Bird to Be bracht op charmant amateuristische wijze fijnzinnige luisterliedjes, terwijl Mastercab haar eigenzinnige liederen met meer elektriek en beats ten tonele voerde.
De bekende Vlaamse dichter Luuk Gruwez, familie van Carmen, bracht een bloemlezing uit zijn werk. Helaas waren de gedichten moeilijk te verstaan, voor mij althans. Prachtig was echter het speciaal voor Carmen geschreven Rideau, afgedrukt op het toegangsbewijs.
Rideau
in memoriam Carmen Gruwez (1954 - 2006)
Dit is mijn laatste brief aan jou. Mijn voorlaatste kwam niet op tijd,
want stomtoevallig lag je die dag te verdwijnen. Mijn Gevennen ver
verwijderd van jóúw Heuvelland terwijl augustus aarzelde en aarzelde:
wou hij je wel. wou hij je niet? Met de do van dood?
Jij die uit al dat blond, uit verf en welluidendheid bestond.
die meer bij partituur en canvas dan bij zakagenda's zwoer: rideau!
Het is alweer een jaar geleden. Doe weg dit graf waar ik nooit eerder was.
Doe weg een rouw die amper werkt. Hier hoort baldadigheid,
regere razernij. Te goedlachs weigert onze wereld zijn verleden.
(En ondertussen in je tuin. Tussen delphinium en digitalis.
Heerst hier geen global warming? Als in de harten die je achterliet?
Maar sinds je kanker, geen vergeet-me-niet die het vertikt te bloeien.)
Het moet gezegd: wij hadden, Carmen, een pak meer heimwee
dan geschiedenis. Als leek de larve ons charmanter dan de vlinder.
En met gemene genen togen wij op zoek naar de oorsprong,
het dodo, het douwderideine van de dood. Wij, beginnelingen,
ooit kind aan huis in een prillere tuin, waar mijn moeder me riep,
waar je moeder je riep, en waar zij ons maar blijven roepen.
Luuk Gruwez
Dan was het de beurt aan Coope, Boyes & Simpson, ongetwijfeld een van de beste a capella groepen van de Engelse folk. Het is altijd weer een genot om deze mannen aan het werk te zien. Al in het eerste nummer treft die overweldigende zang je diep in je hart. Hun stemmen klinken nog net zo zuiver en krachtig als twaalf jaar geleden toen ik het trio voor het eerst beluisterde. De mannen brachten op spectaculaire wijze een doorsnee van hun omvangrijke repertoire, met verrassend veel traditioneel werk. Een hoogtepunt was het nog titelloze nummer van John Tams, opgedragen aan Carmen. Voor deze gelegenheid had John Tams een extra couplet toegevoegd.
Maggie Holland had ik in geen jaren gehoord. Waarschijnlijk was de laatste keer toen ze in de jaren zeventig met Ian A. Anderson toerde onder de naam Hot Vultures. Country-blues maakte dit duo, dat later opging in de English Country Blues Band met Rod Strading en Sue Harris. Maggie Holland kwam op mij over als een artiest die al een tijdje niet op het podium heeft gestaan. Haar opkomst was bepaald stuntelig. Ze heeft echter een fantastische stem die zowel krachtig als intiem kan klinken. Holland heeft in de loop der jaren mooie liederen geschreven, maar putte dit maal merkwaardigerwijs veelal uit het repertoire van anderen. Zo bracht ze o.a. The World turned upside down van de befaamde Engelse liedjesschrijver Leon Rosselson en een veel te lange versie van Lily, Rosemary and the jack of hearts van Bob Dylan. Onbegrijpelijk dat ze zo'n lang nummer in een relatief korte set opneemt voor een publiek dat het Engels natuurlijk niet als voertaal heeft. In dit nummer gebruikte ze de banjo en op dit instrument kon ze me niet overtuigen. Met gemengde gevoelens kijk ik terug op dit concert.
Het mooiste van de avond moest echter nog komen. Ik heb zelden zo'n muzikale familie gezin als de familie De Cauter. Vader Koen De Cauter (gitaar, sopraansaxofoon) en zonen Waso De Cauter (ritmegitaar), Dajo De Cauter (contrabas), Myrddin De Cauter (klarinet) en dochter Vigdis De Cauter (piano). Wat deze familie ook aanpakt, folk, jazz, zigeunermuziek, Franse chanson of Nederlandstalige liedjes, het blijft onmiskenbaar de familie De Cauter die onderling duelleerde over wie de meest virtuoze muzikant van de avond zou worden. Een winnaar heb ik niet kunnen aanwijzen, alle muzikanten maakten diepe indruk op mij. Een geweldige afsluiter van een memorabele avond. En, zoals Piet Chielens tijdens zijn slotwoord aankondigde, volgend jaar zal de Tweede Troost van Schoonheid plaatsvinden. In de wandelgangen werd druk gespeculeerd over de komst van June Tabor. Dit zou best mogelijk zijn, want ook zij hoort tot de muzikale vrienden van organisator Piet Chielens.