De tweede editie van het Naked Song Festival ter afsluiting van de reeks Van Meurs Presenteert... was gisteravond lekker gevarieerd. In Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven kreeg het publiek een bijzonder concert voorgeschoteld van The Rodriguez Family, zoals Ad van Meurs ze aankondigde. Ook de 'traditionele' singer-songwriter (in dit geval een vrouw) met een gitaar was te horen en daarnaast was er cross-over van NO blues, waaarin Van Meurs zelf speelt.
Denice Franke
Deze singer-songwriter kan misschien het best omschreven worden als de vrouwelijke tegenhanger van David Olney. Zij zingt nummers 'in de beste Texaanse verteltraditie'. In dezelfde stijl als Olney dus, waarvan zij gisteravond ook het nummer Little Bit Of Poison ten gehore bracht. Dat staat op haar meest recente cd, Comfort, waarvan ze ook Indifference speelde, een lied voor "everyone who doesn't care". Zij deed overigens verder veel nieuw werk, zoals Cool Water, over de reden waarom ze in Texas blijft wonen, en Sergio's Watching, over de meneer die in de VS in palen klimt om daar de benodigde kabels aan te leggen voor de vele televisiezenders. Nummers die op haar volgende cd zouden moeten komen, en die staat voor volgend jaar gepland. Daarbij begeleidt ze zichzelf op een gitaar. Hoewel ze heel mooie liedjes zingt, met een wat donkere inhoud, kwam het nog niet helemaal over op het publiek. Misschien was Denice wat overdonderd door de zaal, een euvel waar meer van haar collega's last van hebben. Het is niet iets wat ze alle dagen doen, spelen in een theater voor een stil luisterend publiek.
Woody & Paul
Dit duo speelde in de kleine foyer, en deed dat zonder al te uitgebreide aankondigingen. Om een idee te geven van waar hun muziek over gaat citeer ik: "De vrouw is bij de man, de man is onaardig", of bij een ander nummer: "Man zwerft door de straten" en bij het laatste liedje, In The Morning, vertelt Woody Veneman erbij dat er heel vervelende dingen kunnen gebeuren 'in the morning'. Twee akoestische gitaren worden door Veneman en zijn compaan Paul van Hulten bespeeld. Ze kwamen elkaar tegen in Eindhoven Rockcity, en dat is nog te horen: er wordt af en toe lekker stevig gespeeld en een 'overstuurd' effect gaan ze niet uit de weg.
The Rodriguez Family
David, dochter Carrie en schoonzoon Javier Vercher treden niet vaak op in deze samenstelling, dus was ik erg benieuwd naar dit bijzondere concert. David Rodriguez behoeft nauwelijks nog enige uitleg. Van Meurs noemde hem ooit de grootste nog levende singer-songwriter. Hij deed een paar oude nummers en een enkel nieuw stuk. In de tijd dat hij in Eindhoven rondhing maakte hij kennis met het werk van Jacques Brel, hij wilde er iets mee doen, maar het lukte pas vorig jaar. Hij omschrijft het zelf als "Doc Watson meets Brel meets Stéphane Grapelli". En ja, het is een mooi stuk geworden, waarin je het 'vlakke land' van de meester terughoort. Het wordt op een lekker jazzy manier gespeeld.
Dan waren er de nieuwe liedjes, die Carrie Rodriguez heeft geschreven. Mooie vertellinkjes, waarin de invloed van Chip Taylor doorklinkt. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat ze de laatste paar jaar erg veel met hem gespeeld heeft en hij ook degene is geweest die haar heeft aangezet tot zelf zingen en schrijven. Carrie speelt viool en mandoline, echtgenoot Javier is een uitstekende jazzsaxofonist, maar dat instrument wordt slechts een enkel minuutje bespeeld. Voor deze formatie laat hij horen een uitmuntend drummer/percussionist te zijn. Subtiel hanteert hij de kwastjes en creëert daarmee een lekker geluid onder de melodie van gitaar en viool of mandoline. Dit was een hoogtepunt.
Chacda
In de kleine foyer was het aan Chantal Acda en haar band om daartegenover iets moois neer te zetten. Haar jurkje ontlokte enkele aanwezigen opmerkingen over Sharon Stone, dus aandacht had ze meteen. Maar ook muzikaal heeft ze wel iets te bieden. Haar liedjes zijn vooral melodieus, poppy van klank. Voor de een kabbelde het een beetje voort, voor anderen gaf haar optreden een lekker sfeertje. De instrumentkeuze is origineel te noemen: naast de gebruikelijke akoestische gitaren en drums werd gebruik gemaakt van dwarsfluit, klarinet en metallofoon. Dat maakt het geluid heel eigen aan de band, iets voor de liefhebber.
NO blues
Op folkforum verscheen de afgelopen maanden al het een en ander over gelegenheidsformatie NO blues. Zij zorgden deze avond voor een heerlijk cross-overgeluid. Vanaf volgende week wordt de tweede cd opgenomen, Anne-Maarten van Heuvelen vertelde na het concert dat het materiaal al geschreven is. Er werd ook wat gespeeld van dat nieuwe werk. Ze zijn al langer bezig met The Road, een lied dat Haytham Safia met Van Heuvelen maakte, maar we hoorden ook Hardened World, een samensmelting tussen de stijl van Woody Guthrie en Arabische muziek. Longa staat voor instrumentaal. Twee werden er gespeeld, Longa ShakeezFarewell Shalabiye van het album en Longa Shanaz, een nieuwe compositie. Allebei worden in hoog tempo gespeeld, alsof er een muzikaal duel uitgevochten moet worden tussen Safia op de ud en Ad van Meurs op de dobro. The Gipsy Trail Of Love heeft een lekker ontspannen klank. Er werd zo aanstekelijk gespeeld, met een hoofdrol voor percussionist Osama Mileegi, dat op het zijbalkon zelfs een paar mensen aan het dansen sloegen.
Tracy Bonham
De dame die ooit in een opvallende roze pruik op Pinkpop stond, liet nu horen dat de muziek op de eerste plaats staat. Tracy Bonham speelde alleen, met akoestische en elektrische gitaar en een viool (nee, niet allemaal tegelijk). En uit die viool weet ze heel wat aparte klanken te toveren, die ze met een sampler tot begeleiding maakt van haar eigenzinnige liedjes. Dat waren de nummers die mij het meest bekoorden, ze waren heerlijk spannend, al kan ze ook goed overweg met de gitaar. Met een stil publiek kun je ook wat uitproberen, dus hoorden we ook nieuw werk zoals The Idiot In Me, maar het meeste kwam van haar laatste album Blink The Brightest. Mark van den Berg doet o.a. haar cd-verkoop en hij blijkt ook over een goede stem te beschikken. Met hem doet ze het nummer Shine. En, toepasselijk in het kader van het 'naakte lied' deed ze Naked, waarbij NO blues bassist Anne-Maarten van Heuvelen meespeelde. Klonk erg lekker.
Inmiddels was het al voorbij middernacht, dus werd er in de foyer nog wel wat nagepraat, maar de meesten hielden het voor gezien. Over het geheel genomen was het een avond geworden van kwaliteit en variatie. Opvallend was het aandeel van de vrouwen deze keer. Het is bijzonder om er op zo'n festival maar liefst vier te zien die elk hun eigen invalshoek hebben en daar voluit voor gaan. Het biedt tegenwicht voor het cliché dat singer-songwriters oude mannen zijn met een gitaar. Bovendien was het tegelijk een eerbetoon aan heel wat grote en minder grote namen, die de inspiratie vormen voor al deze mensen, van Eric Taylor die de platen van Denice Franke heeft geproduceerd, via Jacques Brel die David Rodriguez inspireerde en Chip Taylor die Carrie Rodriguez aanzette tot schrijven naar Sophia die het nummer If Only schreef dat door Chacda werd gespeeld en naar Blind Willie Johnson en Doc Watson die met een Arabisch sausje bij NO blues weer heel anders gaan klinken.