Het afgelopen weekend waren er veel festivals. Eén daarvan was Na Fir Bolg in het Belgische Vorselaar (bij Herentals). Van de vaste folkforummedewerkers kon niemand aanwezig zijn. Kelly van der Heijden, gitarist van de op het festival spelende band Inner Strength bood aan om voor folkforum een verslag te schrijven.
Kelly v.d. Heijden, foto Ronald Rietman
Na Fir Bolg: goed bezocht en de moeite waard
- door Kelly van der Heijden -
Zoals dit elk jaar het geval blijkt te zijn, hadden de weergoden het de dagen voorafgaand aan Na Fir Bolg weer op hun heupen. Voor de organisatie was dit niet zo'n probleem: het was aangenamer het zware werk te verrichten bij regenachtige weer dan in de hitte. Bovendien liep de voorverkoop goed, dus maakte organisator Luc Janssen zich geen zorgen over de opkomst. Voor de festivalbezoekers, die vrijdagmiddag al massaal kwamen opdagen, was het wel vervelend dat de tentjes tussen de stortbuien door moesten worden opgezet.
Sterke opening door Anveld
Gelukkig mocht het regenachtige weer de pret niet drukken: vrijdagavond was het immers Boombal. Ik had niet gedacht dat het op vrijdagavond al zo ontzettend druk zou zijn, maar later op de avond begreep ik waarom. Honderden dansers verzamelden zich op de dansvloer van de overvolle concerttent, toen Anveld het festival opende. Ik had deze jonge Vlamingen nog niet aan het werk gezien en was benieuwd naar wat ze zouden brengen. Normaal vind ik balfolk beduidend minder interessant om naar te luisteren (de muziek is tenslotte bedoeld om op te dansen), maar bij deze groep was dat anders. Tussen de andro's en de bourrées door heb ik ontzettend genoten van de muziek zelf, waarin geregeld ruimte werd gemaakt voor boeiende intermezzo's. Bovendien was er op het podium genoeg te zien: het plezier straalde er vanaf. Voor de mensen die er dit weekend niet bij konden zijn: jullie krijgen een herkansing op Folkwoods, waar ze zowel op vrijdagavond als op zondagmiddag ongetwijfeld iedereen aan het dansen krijgen.
Hoogtepunt: Göze-XL
Na Anveld was het de beurt aan Göze, met Mr. Boombal Wim Claeys himself. Voor mij was dit het hoogtepunt van de vrijdagavond. Göze zette in de XL-bezetting, met accordeon, gitaar, bas, percussie en sax/doedelzak, de zaal compleet op z'n kop: de dansvloer was zo overvol dat er nauwelijks meer gedanst kon worden! Ik heb daarom zelf de dansvloer verlaten en mijn aandacht op het podium gericht. Ik was zeer onder de indruk van zowel de muziek als de performance van Göze-XL. Het zijn dan ook niet de minste muzikanten... Hoewel alle muzikanten naar mijn mening voortreffelijk stonden te spelen, was ik het meest gecharmeerd van het percussiespel van Jo Zanders. Of het nu op cajon, pandeiro of triangel was, steeds zorgt hij voor een formidabele ritmische ondersteuning. Deze percussionist, die voorheen bij Tantra heeft gespeeld, speelt ook in de Waalse formatie Dazibao, die dit jaar verschillende keren in Nederland zijn te bewonderen.
Minuit Guibolles: theatrale balfolk
Alsof het allemaal nog niet genoeg was, sprongen na middernacht de mannen van Minuit Guibolles uit Orléans op het podium voor een prachtige en dansbare set. Ik vond ze typisch Frans, al was het alleen al door de theatrale inslag. Zo begon de hyperactief ogende violist met een fysieke warming-up door een paar keer hoog in de lucht te springen. Hij droeg een kostuum, met het boord van z'n spierwitte overhemd recht omhoog en de bovenste knoop los, zijn stropdas bungelde er ergens onderaan en hij keek gehypnotiseerd uit z'n ogen. Halverwege de set werd zijn outfit aangevuld met een zwarte muts, die hij tegelijkertijd met zijn collega op accordeon opzette. De balmuziek van Minuit Guibolles mocht er zeker zijn en had af en toe zelfs iets weg van filmmuziek. Vóór het festival had ik van een paar mensen gehoord dat ze het programma niet sterk genoeg vonden. Achteraf hadden ze gerust mogen komen! Voldaan kroop ik rond 2.30 uur m'n tent in, terwijl het programma nog doorging. Ik heb me laten vertellen dat er tot ca. 4.00 uur werd gespeeld in de pubtent.
Gezellige pubtent
De optredens in de concerttent werden steeds afgewisseld met een muzikaal programma in de pubtent, die gezellig was aangekleed. Over de optredens zelf kan ik niet zoveel vertellen, omdat ik vooral in de concertent te vinden was (er was daar ook Guinness verkrijgbaar). Naast de pubtent waren snacks en complete maaltijden te verkrijgen, zelfs geheel vegetarisch en met biologische groenten. Het was allemaal goed verzorgd en dat alles tegen zeer redelijke prijzen.
Gecharmeerd van idealisme
Het leuke van Na Fir Bolg is hun idealistische insteek, zowel op sociaal vlak als op het gebied van milieubewustzijn. Organisator Luc Janssen wil het festival niet te duur maken, zodat de entree ook voor gezinnen met kinderen en voor de minder welvarende alleenstaande op te brengen blijft. De biologische maaltijden, het gebruik van echte borden en glazen, gescheiden afvalinzameling en de aanwezigheid van stands van milieuorganisaties zijn karakteristiek voor het ‘groene bewustzijn'. Ook wil de organisatie niet teveel afhankelijk raken van sponsors, omdat deze in ruil hiervoor vaak invloed willen hebben op de programmering. Mooi om te zien dat dit soort festivals nog bestaan, in een tijd waarin de commercie doorgaans regeert.
Toch nog een zonnetje
In de loop van de middag werd het weer wat beter en brak er eindelijk een zonnetje door. Zo langzamerhand begon het bij mij wat te kriebelen, want rond 18.00 uur zou ik met Inner Strength op het podium staan. Tegen 14.00 uur arriveerde de rest van de band op het terrein. Judith (onze fluitiste) zei dat ze een warm onthaal had gekregen van de organisatie, inclusief een rondleiding. Ook backstage was alles goed verzorgd: veel ruimte om de spullen neer te zetten, overal nette loopplanken, een relax-ruimte en goede catering.
Aangenaam verrast
Ik was benieuwd hoe het Belgische publiek op onze popfolk zou reageren. Bij onze zuiderburen zijn er immers geen bands die ze als referentiekader konden gebruiken. Gelukkig zat de sfeer er al snel in en werd er volop meegeklapt. De concerttent stond opnieuw bomvol en het was prachtig om voor zo'n enthousiast publiek te spelen! Het was wel grappig om te zien dat er op sommige nummers werd geprobeerd andro's, rondo's e.d. te dansen; zo had ik onze muziek nog niet bekeken. Voor het balpubliek, dat gewend is te dansen en niet meer op te houden, was het wel even wennen dat er na een lekker dansbaar nummer een ingetogen ballad werd gespeeld. Achteraf kregen we van veel mensen te horen dat ze aangenaam verrast waren, maar dat je wel kon horen dat we een Nederlandse band zijn (vanwege de popinvloeden). Da's voor het eerst dat we dat horen! Dan hebben we dus toch iets typisch Nederlands?!
Keltische folk
Na ons optreden konden we genieten van Shantalla, met een stralende Helen Flaherty. Als ik het goed heb verstaan, was het de eerste keer dat de nieuwe violist Gerry O'Connor op een Belgisch podium meespeelde met Shantalla. Daar was weinig van te merken: hij speelde alles mee alsof hij al jaren onderdeel uitmaakte van de band. Het publiek was zeer enthousiast, vooral als Helen haar bodhran ter hand nam om de muziek naar een climax te brengen. Het leek wel of het uitzinnige publiek er alles aan deed om ervoor te zorgen dat Helen de band niet gaat verlaten.
Camperen
Na het optreden van Shantalla speelden nog o.a. Jamie Clarcke's Perfect (ex-Pogues) en werd er weer vrolijk doorgespeeld in de pubtent. Deze optredens heb ik niet meer meegekregen. We zaten met de band na te genieten op het campingterrein, dat er even goed uitzag als de rest van het festivalterrein. Een mooie weide met een aantal voorzieningen, een ruim parkeerterrein voor de auto's en een goed gestructureerde toegang.
De zondagZondag was het gelukkig opnieuw lekker weer en genoten we van het festivalsfeertje. Met een aantal bandleden keken we nog naar het optreden van het Ballroomquartet, die met hun aanstekelijke muziek de dansvloer weer helemaal gevuld kregen. Daarna keerden we met een voldaan gevoel weer huiswaarts.