-door Assie Aukes-
Dit jaar vierde The English Folk Expo haar 10-jarig bestaan. Sinds 2012 kan deze jaarlijke showcase van oud en nieuw Engels folktalent, naast het gewone publiek, rekenen op een grote belangstelling van organisatoren uit de hele wereld. Vorig weekend was de eerste editie na de corona-perikelen weer gesitueerd op verschillende lokaties in Manchester.
Deze bruisende stad, op twee na de grootste in het Verenigd Koninkrijk, kent relatief jonge inwoners. De oude industriegebieden in het centrum zijn verdwenen. Er wordt daar stevig ingezet op woningbouw en een divers winkel- en uitgaansaanbod. Een mooi voorbeeld hiervan is Home. Met twee theaters, diverse bioscopen en een ruim restaurant is dit moderne cultuurcentrum het middelpunt van het festival. Maar ook diverse andere locaties zoals de O2 Ritz, een soort Paradiso van Manchester werden bij het festival betrokken.
Een heel belangrijk streven van the English Folk Expo is om de folkscene een platform te bieden waar muzikanten, organisatoren, platenmaatschappijen, pers en andere geïnteresseerden elkaar ontmoeten en contacten kunnen leggen. Zo zijn er in de loop der jaren heel wat mooie initiatieven ontstaan. In dit kader is the Trade Fair een belangrijke pijler. In The Bridgewater Hall, een van de grootste theaters van de stad, vond op zaterdagmiddag deze muziekbeurs plaats waar muzikanten, agencies, festivalorganisatoren, instrumentenbouwers, geluidstechnici, instellingen, multimedia-specialisten en pers uit binnen- en buitenland elkaar op informele wijze ontmoeten. Tot nu hebben meer dan 1100 genodigden uit meer dan 40 landen dit gebeuren bezocht. Niet zelden verschijnen artiesten van the English Folk Expo naderhand op verschillende internationale muziekpodia. De zeven edities van het festival hebben in totaal al zo’n 9,5 miljoen pond aan boekingen voor Engelse folkartiesten opgeleverd. 
Ondertussen is the English Folk Expo een belangrijke steun geworden in de ontwikkeling van artiesten. Dit resulteerde in 2021 ondermeer in de lancering van de Folk Talk Academy voor iedereen die een carrière opbouwt in de muziekindustrie. Ondertussen biedt het Artist Development Programme mogelijkheden voor training, mentoring en showcase en ondersteunt het Promotor Training Programme muziekliefhebbers om vaardigheden en netwerken te ontwikkelen die ze nodig hebben om hun eigen evenementen te organiseren.
The English Folk Expo 2022
Dit jaar vond the English Folk Expo plaats van 13 t/m 15 oktober. De eerste dag kon ik helaas niet bijwonen, want de KLM annuleerde mijn vlucht die dag. Dat was jammer, want ik had graag The Magpie Arc, het quintet met o.a. violiste Nancy Kerr en Martin Simpson (op elektrische gitaar!) willen horen. Gelukkig was daar op vrijdagavond Thea Gilmore die ons liet proeven van haar nieuwe album dat in januari gaat verschijnen. Met loops en overdubs creëert Gilmore in haar eentje een heel orkest, maar toch is het ook fijn om haar alleen op gitaar of piano te beluisteren. Wise en The chance zijn van die nummers waarin haar fijne stem goed tot haar recht komt. Wrecking Ball (Miley Cyrus) en Bad moon rising (CCR) zijn opvallende covers in een programma met voornamelijk eigen werk. Aan het laatste nummer, geschreven door John Fogerty, zit nog een verhaaltje. Zonder dat ze het wist, werd haar versie opgenomen in de Netflix-film Army of the Dead, wat haar weer de nodige belangstelling opleverde.
De avond werd besloten met een aantal korte concerten in de folkclub, gesitueerd in het restaurant, waar het nodige gedronken en gekletst werd. Niet de meest geslaagde plek voor een breekbare act als The Carrivick Sisters. Maar dit duo is niet voor een kleintje vervaard en stond op jonge leeftijd al eens in de finale van de BBC Radio 2 Young Folk Award. De tweeling Charlotte en Laura Carrivick slaat zich dapper door het optreden heen. Bluegrass op een verscheidenheid aan instrumenten waaronder viool, mandoline, dobro en gitaar. En de Patsy Cline-cover, waarvan mij de titel ontschoten is, bewijst eens en te meer dat de combinatie van stemmen van een tweeling de meest natuurlijke samenzang oplevert. Vocaal behoorde dit concert dan ook tot een van de hoogtepunten van de avond.
Ook ‘one-man-band’ Will Page negeerde het geroezemoes in de zaal en trok stevig van leer met zijn energieke songs op gitaar en viool.
Het duo Jacob & Drinkwater gaf een verrassend concert. Ware vakmanschap op gitaar en contrabas, pittige liederen en onverwachte muzikale wendingen kregen het aanwezige publiek in een oogwenk stil aan de stoel gekluisterd. Op basis van dit optreden kan men stellen dat Tobias ben Jacob en Lukas Drinkwater klaar zijn om de internationale folkpodia te bestormen.
Elk jaar staat een regio centaal op het festival en dit jaar was de keuze op Ierland gevallen. Het optreden van de aanstormende Ierse band Moxie viel samen met dat van Thea Gilmore, zodat de talentvolle singer-songwriter Dani Larkin voor mij de eerste vertegenwoordiger van de Ierse delegatie was. Begeleid door een violiste en een percussionist bracht Larkin vooral eigen werk van haar laatste album Notes for a maiden warrior, maar haar grootste applaus kreeg ze echter toen ze in haar eentje een breed uitgesponnen versie van Dougie Macleans Caledonia bracht. Het a capella gezongen Three wise women besloot dit sfeervolle concert.
Het Daorí Farrell Trio speelt Ierse folk zoals we dat in de jaren ’70 veelvuldig konden horen. Instrumentaal vakmanschap,gecombineerd met humoristische, soms zelfs hilarische aankondigingen. Niks nieuws onder de zon, maar uitermate fijn om weer eens te horen. Wat dit trio echter uitzonderlijk goed maakt, is het markante stemgeluid van zanger-bouzoukispeler Farrell. Een geweldige stem die geknipt is voor het traditionele Ierse werk. The blue tar road, A pint of plain en het instrumentale Rakish Paddy, we hebben het vaker gehoord, maar zelden zo bevlogen en indrukwekkend.
De naam Holy Moly & the Crackers zou me niet meteen naar de O2 Ritz getrokken hebben, ware het niet dat ik in de wandelgangen goede berichten hoorde over deze folk-rock band uit Newcastle. En inderdaad, deze enthousiaste band, onder leiding van zangeres/violiste Ruth Patterson en zanger/gitarist/trompettist Conrad Bird wist in mum van tijd het aanwezige publiek in deze sfeervolle zaal voor zich te winnen. Veel werk kwam van het laatste studioalbum Take a bite en het album Live in Europe 2020. Nederland heeft al kennis gemaakt met deze energieke band met optredens in de Amsterdamse Melkweg en op De Zwarte Cross. Persoonlijk lijkt het mij daar niet mee afgelopen, want Holy Moly & the Crackers is de band waarvan menig festivalorganisator zal dromen als afsluiter.
In het grootste Home-theater stond een half uurtje later The Longest Johns klaar voor het langste concert van het festival. Dat deze groep bij een groot deel van het publiek in de smaak viel, bleek door de vele grappen en grollen die de zaal in werden geslingerd en de enthousiaste respons daarop. Muzikaal kon de groep mij minder boeien. De vele seashanties en andere liederen konden niet verbloemen dat de band behoorlijk gedateerd klonk. De uitsmijter The wellerman, de Tiktok-hit van vorig jaar, kon daar geen verandering in brengen. En ik vraag me tevens af of deze hit wel van deze groep was…
De laatste concerten in het restaurant waren weer moeizaam. The Wilderness Yet, met daarin violist Rowan Piggott, zoon van de legendarische De Danann-banjospeler Charlie Piggot, had het publiek niet mee. Zangeres Rosie Hodgson blijkt over een prima stem te beschikken, maar veel verder dan de eerste paar rijen wist ze door het aanhoudende rumoer in de zaal niet te reiken. Jammer, want deze band heeft veel potentie.
Het afsluitende The Ciderhouse Rebellion wist wel de aandacht van het publiek te trekken met zijn bij tijden magische muziek. Violist Adam Summerhayes wordt niet voor niets door fRoots ‘de Paganini van de traditionele viool’ genoemd, en het korte optreden tijdens The English Folk Expo deed blijken dat deze betiteling niet uit de lucht gegrepen is. Daarbij kon hij terugvallen op de fundamentele klanken van de ervaren en onverstoorbare accordeonist Murray Grainger. Ontegenzeggelijk een fijne afsluiter van een interessant festival.
Volgens kenners was dit niet de sterkste editie van The English Folk Expo. Als reden hiervoor werd o.a. de moeizame opleving na de corona genoemd. Niet alleen in Nederland komt het culturele leven na de pandemie langzaam weer op gang. Ook in Manchester waren de zalen niet altijd tot de laatste stoel gevuld. Positief was wel het feit dat er veel jonge bezoekers waren. Waarschijnlijk is het feit dat het festival in een bruisende stad als Manchester wordt gehouden, hier debet aan. In ieder geval zijn de voorbereidingen voor de editie 2023 al weer in volle gang. Ik ben heel benieuwd naar de verdere ontwikkeling van dit interessante gebeuren en hoop volgend jaar weer aanwezig te kunnen zijn. Wel hoop ik dan meer Nederlandse organisatoren e.d. aan te treffen, want de aanwezigheid van één concertpromotor uit ons land is wat karig in zo’n divers internationaal gezelschap…