-door Assie Aukes, foto's André Mingneau-
Festival Dranouter beleefde dit jaar zijn vijfenveertigste editie. In 1975 vond het allereerste folkfestival plaats op het schoolplein van de dorpsschool. Er kwamen een paar honderd folkliefhebbers op af. Een jaar of tien, vijftien geleden liep dat aantal op tot tegen de 100.000. Na de verkleining en de verhuizing terug naar het dorp vindt de organisatie bezoekersaantallen van 50.000 bezoekers heel mooie aantallen.
Afgelopen weekend werden deze aantallen met gemak gehaald. De zaterdag was in mum van tijd uitverkocht en ook de andere dagen was het druk in het dorp. Anno 2019 is Dranouter uitgegroeid tot een groot familiefestival waar jong en oud zich thuis kan voelen. De programmering is de laatste tijd ook duidelijk. Een of twee grote internationale namen, enkele topacts uit België, aangevuld met een keur van interessante groepen uit de folk- en wereldmuziek. Deze formule werkt uitstekend. Nergens zie ik een festival met zo'n gemêleerd publiek. Tieners, twintigers, ouderen, jonge gezinnen, oude folkies, voor iedereen is een plek. En dat allemaal in een sfeer van samenhorigheid en gemoedelijkheid. Een van de bezoekers noemde Dranouter dit weekend 'het beste plekje op aarde' en daar kan ik in meevoelen.
De grote publiekstrekkers waren dit jaar o.a. Tom Odell en Tourist LeMC op de zaterdagavond. De eerste is niet bepaald mijn favoriet, maar kweet zich prima van zijn taak. Vanaf het terras van de gastenbar zagen we de Kayam volstromen. Odell wist de aandacht van het publiek goed vast te houden. Verrassend was tegen het einde van het concert zijn versie van Billy Joels Piano man. Zijn grote hit Another love besloot dit toch wel aanstekelijke concert. Voor Tourist LeMC vonden we het te laat worden. Het is typisch zo'n artiest die in België heel wat teweeg brengt, maar in Nederland nauwelijks bekend is. Zo geldt dat ook voor Black Box Revelation met uitstekende bluesrock en in zekere zin ook voor Novastar, de groep rond Joost Zweegers. Maar samen met opkomende namen als Jasper Steverlinck en streekgenoten Ertebrekers (met o.a. local hero Flip Kowlier) zorgden ze voor veel volk op het festivalterrein.
En hoe zit het met de folk? Nou, heel goed eigenlijk. Oude gevestigde namen staan broederlijk op het affiche naast de jongste generatie. Op de vrijdagavond was het al pijnlijk kiezen. Een icoon als de legendarische Breton Alan Stivell was gelijktijdig geprogrammeerd met aanstormend talent uit Schotland: Siobhan Miller. Zij werd maar liefst drie keer op rij uitgeroepen tot de Schotse 'Singer of the year' en kreeg de voorkeur. Dat betaalde zich uit met een prachtig concert. Siobhan Miller beschikt over een kraakheldere stem, heeft een fijne neus voor andermans liederen en traditionals, maar schrijft ook zelf prachtige liederen. Hoogtepunt was ontegenzeggelijk haar versie van What you do with what you've got van de Amerikaanse singer-songwriter Si Kahn. Mooi was ook haar toegift. Het prachtige Ramblin' rover van de veel te vroeg overleden Andy M Stewart, ooit zanger van de legendarische Schotse band Silly Wizard.
Aan het begin van de avond was het al genieten van de vier Finse dames van Tuuletar, in de Finse mythologie de godin van de wind. Dit viertal werd internationaal bekend toen hun lied Alku gebruikt werd in de populaire serie Game of Thrones. Vervreemdend, dat is het eerst wat bij mij opkwam. Soms verstild, soms heftig, versterkt met beatboxritmes. Een interessant concert.
Tussendoor even genoten van Dubioza Kolektiv uit Bosnië en Herzegovina. Met een knotsgekke podiumact en een mix van Balkan, ska, punk, reggae en hiphop is het duidelijk dat dit collectief tot de populairste acts van Oost-Europa behoort.
De Canadese Bears of Legend stond zaterdagmiddag al vroeg geprogrammeerd in de grote Kayam. Toch maakte de band een enthousiaste indruk met een even frisse als stevige mix van rock en folk. Op sommige momenten werd het wel duidelijk dat de band regelmatig naar Mumford & Sons geluisterd heeft, maar door het gevarieerde instrumentarium van accordeon, mandoline en cello bracht Bears of Legend doorwrochte en bij vlagen emotievolle en eigenzinnige folkpop.
Kotjesvolk komt uit de streek en werd door de organisatie gevraagd om eens in 45 jaar Dranouter te grasduinen. Dat was natuurlijk een kolfje naar de hand van Wim Chielens, kind van de Westhoek en een folkliefhebber die nog nooit een editie van het festival heeft gemist. Kiezen was moeilijk, uiteindelijk bleven er een achttal over. Lied van de vrije markt van De Snaar was de oudste (1975), New York is my destination van Suzanne Vega de jongste (2016). Het allerlaatste optreden van Bram Vermeulen vond in Dranouter plaats voor hij een maand later kwam te overlijden. Zijn Willem II werd met een warm applaus ontvangen. Het mooiste nummer was echter Broere, een nummer van Wim Chielens over twee broers die samen opgroeien. De ene broer stond op het podium, de andere broer zat aandachtig te luisteren. En dochter Trui Chielens zong dit emotievolle lied met passie!
De Garre (van Kornee) speelt op voortreffelijke wijze obscure Vlaamse volksmuziek die accordeonist /draailierspeler Hans Quaghebeur aan de vergetelheid heeft weten te ontrukken. Deze oud-Kadril en Follia muzikanten weten van wanten en zetten op het podium van De Voute een foutloos concert neer. Op dit terrein zeker een van de beste bands van Vlaanderen.
Eva De Roovere is weer terug bij haar basis. Als zangeres van de Vlaamse folkband Kadril beleefde ze zo'n twintig jaar geleden grote triomfen op Dranouter. Haar solocarrière ging voortvarend van start, maar ergens kwam er een hapering. Nu is ze terug met het Nederlandstalige folkgetinte album La loba waarop Tom Theuns en Aurélie Dorzée een grote rol spelen. Deze twee muzikanten begeleidden haar ook tijdens het optreden op Dranouter. Het publiek was haar nog niet vergeten want De Voute zat bomvol. Het gitaarspel van Tom Theuns is uit duizenden te herkennen, het vioolspel van Aurélie Dorzée had iets pittiger gekund. Eva De Roovere tekende zelf voor de teksten van de nieuwe liedjes. Natuurlijk waren er ook oude successen zoals een intiem uitgevoerd Fantastig toch.
In de clubtent speelde Mile Twelve, een bluegrass band uit Boston, USA. Bij bluegrass is het heel vaak veel van hetzelfde, maar dat wist deze groep met veel enthousiasme en deskundigheid te vermijden. Naast eigen nummers werd zowaar Down where the drunkards roll van Richard Thompson 'verbluegrasst'. Dat klonk prima, evenals het fraaie Ramblin' man van The Allman Brothers. In De Voute vond even later een van de grootste verrassingen van het festival op het podium.
Maz uit Canada vertrekt vanuit de traditionele muziek van Quebec (met een dubbele voetpercussie!), manoeuvreert via jazz en psychedelische rock naar hedendaagse klanken. Met name de toetseniste Roxane Beaulieu haalde prachtige muzikale capriolen uit. Het was jammer dat ze niet een echt hammondorgel ter beschikking had.
Een deceptie was het optreden van Wende Snijders met haar theatervoorstelling Mens in de kerk. Bij de ingang werden oordoppen uitgedeeld, wat al menig alarmbel deed afgaan. En ja hoor, na een intrigerende gesproken inleiding barstte de elektronica los. In een mum van tijd was een deel van het publiek verdwenen. Een wijs besluit want tegen dit geweld was geen oordop bestand. Triest dat een artiest met zoveel capaciteiten voor lawaai kiest. Haar vriendin Nynke Laverman bewijst met de gelijksoortige voorstelling 'Wachter' dat volume geen enkele rol hoeft te spelen. Een gemiste kans.
Gelukkig was er op het einde nog Hot Griselda in De Foute. Deze band, bestaande uit twee Nederlanders en twee Vlamingen, brengt op Keltische leest geschoeide instrumentale muziek. Het kwartet schiep er een waar genoegen in om nu eens een concert te kunnen geven in plaats van het begeleiden van een bal folk. Op een bed van strakke ritmes van bouzoukispeler Kaspar Laval en gitarist Jeroen Geerinck mochten Stijn van Beek en Toon Van Mierlo naar hartenlust hun virtuositeit op uilleann pipes en andere doedelzakken ten gehore brengen. Een weergaloos concert!
Al met al was Dranouter 2019 een zeer aangename editie waarin jong en oud aan zijn trekken heeft kunnen komen. We hebben misschien niet de grote verrassingen gekregen waar we natuurlijk elk jaar op hopen, maar er zaten genoeg pareltjes tussen het aanbod. En dan zijn we niet eens aan Alan Stivell, Jan de Wilde, Lieven Tavernier, Geike Arnaert, Ladysmith Black Mambazo en zo veel anderen toegekomen...