-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Hoewel Naked Song kleiner is geworden ten opzichte van voorgaande jaren viel er gisteren nog volop te genieten van mooie muziek en moesten er keuzes gemaakt worden. Die van mij pakte erg goed uit met heerlijke optredens van Wink Burcham, Christof van der Ven en Sheesham and Lotus & 'Son, een bijzonder nachtegaalconcert van Sam Lee en een prachtig eerbetoon aan de geestelijk vader van het festival, Ad van Meurs.
Er staat aangekondigd dat Naked Song om vier uur begint, dus verwacht je dat de deuren van het Muziekgebouw in Eindhoven zeker een kwartier van tevoren open gaan. Helaas is dat niet zo en is Wink Burcham al bezig met zijn sterke cover van Origin Of Species van Chris Smither als we binnen mogen. Hij heeft de ondankbare taak om de inloopmuziek in de Stadsfoyer te verzorgen, jammer, want zijn sterke liedjes verdienen een luisterend publiek, zoals drie jaar geleden op dit festival (toen met Jacob Tovar) of afgelopen maandag toen hij samen met zijn uitstekende begeleiders Paul Wilkes (met lekker baswerk) en Fabian Cornelissen (wat vult deze Eindhovense jongen toch heerlijk in op elektrische gitaar) zonder meer wist te overtuigen. Beide optredens waren in Meneer Frits, dat dit jaar gebruikt wordt voor de Twee Meter Sessies en de fijne Human Jukebox Woody Veneman. Burcham laat zich niet afleiden door het voorbijwandelende publiek en stoomt rustig door, vrijwel zonder aankondigingen want hij heeft maar een half uur. Daarmee weet hij toch een aantal bezoekers staande en geboeid te houden tot zijn indringende afsluiter Chemical Train.
Het festival blijkt kleiner dan voorgaande jaren, toen ook het dakterras in gebruik was en er meer optredens gepland stonden, soms wel vijf tegelijk. Dat is gelukkig niet meer het geval, maar er moet nog steeds een keuze gemaakt worden als er geen optreden is in de grote zaal. De catering is ook wat minder uitgebreid, maar nog steeds goed verzorgd door de keuken van Meneer Frits en voor de liefhebbers is er een bar met speciaalbiertjes. Opvallend is dat er ook oordopjes kunnen worden aangeschaft op dit festival van singer-songwriters. Ze zijn deze editie niet echt nodig, al was er in voorgaande jaren wel eens behoefte aan.
De eerste twee bands na Wink Burcham bevatten voor mij teveel elektronica en bombast, dus kies ik vervolgens voor mijn eigen eerbetoon aan Ad van Meurs, die niet alleen een uitstekende muzikant was, maar ook oog had voor kwaliteit in anderen, die hij dan ook graag naar Eindhoven haalde. Naast Burcham stonden ook Woody Veneman, Session Americana (dat een heel lekker potje americana neerzet aan een ronde tafel in de tweede foyer), Christof van der Ven en Sheesham and Lotus & 'Son al ooit op het podium bij Ad van Meurs presenteert... bij Meneer Frits op maandagavond en, hoewel ik daar toen geen verslag van deed, heb ik er goede herinneringen aan en zie ik ze graag nog eens. Dat kun je een gemakkelijke keuze noemen, het is er wel een die uitstekend bevalt. Maar eerst is er het grote Ad van Meurs Tribute en dat wordt een hoogtepunt van Naked Song.
Twintig jaar geleden begon Van Meurs met Naked Song in Gemert, toen nog in een café, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een groot indiefestival in alle zalen en foyers van het Muziekgebouw in Eindhoven. In de loop der jaren zagen we ijzersterke singer-songwriters voorbijkomen, maar ook innovatieve bands. Zijn eigen liedjes waren echter niet of nauwelijks te horen op het festival. Deze dag wordt het podium bevolkt door een twintigtal mensen om zijn muziek te eren, want zonder hem was het festival er immers niet eens geweest. Met zo'n enorme groep kan er heel veel misgaan, sommigen hebben samen kunnen repeteren, anderen kwamen pas deze dag aan, zoals zanger Daithi Rua, die zich heel even vergist in Over The Top, maar dat wordt met een klein gebaar van Ankie Keultjes van Meurs soepeltjes opgelost. Een kleinigheidje hier en daar, dat is normaal bij live muziek, het optreden loopt verder behoorlijk gestroomlijnd en zit erg goed in elkaar, met een prima opbouw van rustige luisterliedjes tot een stuwend einde. Rua is overigens slechts een van de sterke vocalisten die Keultjes en haar uitstekende band vol muzikanten die ooit met Van Meurs hebben samengewerkt, als vast lid of als gast in onder meer The Watchman band, NO blues, The Very Girls of The Folk Survival Club.
Eigenlijk zou ik elke muzikant willen noemen, maar ik pik er een paar momenten uit, te beginnen met Wink Burcham die niet aangekondigd staat in de line-up van het tribute, maar nu indrukwekkend ingetogen op enkel gitaar opent samen met Ankie Keultjes van Meurs, de weduwe van Ad die dit project met veel liefde en zorg heeft samengesteld en nu, in plaats van achter de knoppen, het hele optreden door op het podium staat. Muisstil wordt geluisterd naar het minder bekende Faria (van het album Flight Over Life uit 1997). En vanaf dan blijft het puur genieten van al die mooie songs van Ad van Meurs en een sterke instrumentaal van NO blues (met Haytham Safia op ud en Osama Meleegi op percussie). Ondanks het gebrek aan repetitie staat de band als een huis, wellicht geïnspireerd door Ad zelf, die bij optredens regelmatig liet weten dat repeteren overschat wordt.
Prachtig is de dynamische vertolking van Terug Naar De Hei, door Lenny Kuhr, die vertelt dat ze zich gelijk thuisvoelde bij het onderwerp van het lied. Dylan van Meurs (zoon van) geeft een fijn Tulsatintje aan Peaceful Artillery en Menno Romers laat nog een keer die heerlijke saxklanken (ooit zo typerend voor het Watchmangeluid) horen in Laundry Days.
Maar naast de muziek wordt er nog meer gepresenteerd vandaag; wat veel mensen niet weten is dat Ad van Meurs naast zoon Dylan ook een dochter heeft, en hoewel Hebe zich niet helemaal thuisvoelt op een podium stelt ze graag Married To The Song voor, een fraai handzaam boek met alle teksten van Van Meurs en een stel mooie zwartwitfoto's (o.a. Ad met zijn legendarische collega Townes Van Zandt).
Uitsmijter is natuurlijk Easy Riders Van De Peel, waar iedereen meezingt en om bij te komen is er nog de mooie ballade To Be Loved By You (met fijne zang van toetsenist Bart de Win) en dan volgt de dik verdiende staande ovatie voor dit unieke concert.
Dan neem ik even een kijkje bij de Twee Meter Sessies met Jan Douwe Kroeske in Meneer Frits, want Christof van der Ven heeft zoëven bij het tributeconcert al laten horen dat hij een dijk van een stem heeft en zijn kersverse album Empty Handed krijgt vier sterren van De Volkskrant, dus wil ik graag wat van zijn eigen werk horen. Hij is afkomstig uit Handel, een dorp vlakbij Gemert waar Van Meurs opgroeide en voor interviews is hij niet echt in de wieg gelegd, al vindt hij de getoonde video van James Vincent McMorrow wel mooi en diens kopstem echt goed. En of hij zijn muts ooit afzet? Nou ja, bij het slapen wel (overigens is dat voor mij nieuw, bijna zeven jaar geleden zag ik hem op hetzelfde podium, met een volle bos krullen). De muzikant, die inmiddels via Ierland in Londen terechtkwam waar hij nu woont en optrekt met bekende Britse indiefolkmuzikanten als Laura Marling en Bear's Den (The Staves zingen zelfs mee op zijn cd) laat liever zijn muziek spreken. Met enkel gitaar, hij heeft er wel drie bij zich, speelt hij vol passie onder meer Never Never en het titelnummer van zijn cd, en voor je het weet is het half uur alweer voorbij, gelukkig staat hij voor de liefhebbers ietsje later op de avond nog in de kleine foyer, waar vooraan opnieuw stil geluisterd wordt naar dit jonge fenomeen.
Bijzonder wordt het optreden van Sam Lee, die een experiment gaat doen, waarbij veel geïmproviseerd wordt. In eerste instantie wordt er weinig gezongen, hij vertelt over de nachtegaal, een vogel waarvan er in Engeland nog maar een paar duizend zijn, terwijl ze in de rest van Europa nog volop rondvliegen en vooral kwinkeleren. Dat doen ze maar in een bepaalde periode van het jaar (als de mannetjes een vrouwtje zoeken om te paren), en in die tijd geeft Lee dan ook concerten (van soms wel zeven uur lang) in de bossen van Sussex, waarbij de vogels dan gaan reageren op zijn liederen. Vanavond krijgen we een primeur, er wordt een live verbinding gemaakt met de bossen (daar is een ingenieus systeem voor bedacht) om de nachtegalen te horen. We moeten even wachten tot de vogels er echt zijn en voor een deel van het publiek wordt het saai, wie echter het geduld heeft om te blijven zitten wordt uiteindelijk getrakteerd op zowel de zingende vogels uit het bos als een fraai verstild muzikaal samenspel tussen de vogels, Francesca Simmons (viool, zingende zaag) en Sam Lee (shruti box, zang).
Het laatste optreden in de grote zaal is van Lisa Hannigan & The Colorist Orchestra en dat is een hele overgang na de kale klanken van de vogels en Sam Lee. Strijkers, percussie, toetsen, er staat een flink orkest met dito instrumentarium rond Hannigan, die met haar fluisterhese stem weet te overtuigen. Tegen het einde krijgen de muzikanten even de ruimte om los te gaan met hun eigen vervreemdende klanken, die overigens heel natuurlijk aandoen in het lied O Sleep. Maar Hannigan is ook solo te horen, met mandoline en a capella, en wat klinkt dat mooi!
Aan Sheesham and Lotus & 'Son de eer om de avond af te sluiten met hun geweldige old time muziek. Je waant je zo in de jaren twintig of dertig met deze drie mannen op sousafoon en viool, kazoo, banjo en mondharp, de franse hoorn en zoiets als een contrabasharmonieuphonium. Heerlijk aanstekelijk en ze houden nog een flink deel van het publiek in de tweede foyer, na afloop wordt het gelijk druk bij de cd-stand waar hun albums aangeschaft kunnen worden. Hopelijk krijgen ze maandag nog een kans om hun kunnen in Eindhoven te laten horen, niet bij Meneer Frits (i.v.m. de huldiging van een voetbalploeg) waar ze gepland staan, maar dan elders in de stad.
Waar vooraf nog door sommigen gedacht werd dat Naked Song wel eens zou kunnen gaan voortkabbelen met zoveel intieme acts, blijkt dat alleszins mee te vallen. Integendeel zelfs, het wordt een mooie gevarieerde dag voor de liefhebber van echte muziek, met echte instrumenten.