-door Assie Aukes-
Eens werd Dranouter beschouwd als het 'drankzuchtigste folkfestival van Vlaanderen', maar ook in het West-Vlaamse Heuvelland staat de tijd niet stil. Lucien Deconinck, de landbouwer die sinds jaar en dag zijn landbouwgronden beschikbaar stelde voor het festival, is overleden, slager Frans Vandroemme heeft zijn zaak aan het dorpsplein verkocht.
En het festival? Dranouter deed een tijdlang mee met de ratrace om tot de echt groten te behoren, maar keerde een paar jaar geleden op zijn schreden terug, naar het huidige kleinschalige festival waarin de vele vormen van rootsmuziek weer centraal staan. Er werd aandacht besteed aan de inrichting van het festivalterrein, een van de schoonste die ik dit jaar zag. Een perfect decor voor een familiefestival met een zeer gemêleerd gezelschap van huppelende kinderen, veel jongeren en (groot)ouders. Dranouter telde dit jaar zo'n 63.000 bezoekers, iets meer dan vorig jaar. Dat de organisatie dit aantal eerder te veel dan te weinig vond, wordt geïllustreerd door het feit dat op zaterdag het bordje 'uitverkocht' al met 23.000 verkochte kaartjes werd opgehangen. Dankzij het prachtige weer, voor het eerst in zeven jaar geen regen, en een zeker met een derde deel ingekorte Kayam was het echter het hele weekend goed toeven op de festivalweide.
Zo leek het op vrijdagavond, ondanks de getelde 17.000 bezoekers erg rustig op het festival. Een groot voordeel was dat de concerten prima te beluisteren waren, ook qua geluidsvolume. De aangeschafte oordopjes hoefden maar een enkele keer uit de verpakking.
vrijdag
Dranouter steekt veel energie in de jeugd, denk maar aan het jaarlijkse concert van Ethno Flanders. Het project Company of Strangers van Eva De Roovere en Marc De Maeseneer om jonge muzikanten een (groot)podium te bieden was interessant genoeg voor festivaldirecteur Bavo Vanden Broeck om op het hoofdpodium te zetten. Helaas waren we, door verkeersvertragingen, veel te laat om dit bij te wonen. Zelfs het concert June Tabor & Oysterband konden we niet helemaal meemaken. Wat we hoorden beviel ons goed. June Tabor was fantastisch bij stem en The Oysterband begeleidde op voorbeeldige wijze. Vanzelfsprekend veel werk van hun laatste gezamenlijke album Ragged Kingdom, maar op het einde was er natuurlijk weer die mooie Jefferson Airplane klassieker White rabbit. Met Dylans Seven curses besloot men dit prima concert, waarmee Tabor zich op voorbeeldige wijze revancheerde van het concert bij de vorige doorkomst op Dranouter in 1990. De Frans-Belgische grens bestaat in zijn huidige vorm 300 jaar en Dranouter initieert een aantal producties rond dit thema. In Zuidwaarts/Musique sans Frontières verzamelde Marc Hauman oude en nieuwe liederen rond grensarbeid. Dick van der Harst zette ze op muziek en het Orchestre International du Vetex zorgde voor de uitvoering. Van der Harst schrijft geen gemakkelijke muziek, door de vele blazers krijgen de nummers vaak een massief karakter. Een huppelend walsje tussendoor wordt als een verademing ervaren. Vocaal was er wel het nodige te beleven met Marc Hauman en Sarah D'hondt. Helaas misten we het concert van Polk, de nieuwe groep van Yves Barbieux (Urban Trad) in de Palace, de tent die zich dit weekend ontpopte tot een volwaardig podium. Het Finse Tsuumi Sound System ken ik van het album Growing up uit 2009 en ik was benieuwd naar hun optreden. Dat viel enigszins tegen. Het was minder energiek dan ik me had voorgesteld en bij tijd en wijle was de instrumentale muziek zelfs een beetje saai. De concerten van Daan en Arno in de Kayam hebben we aan ons voorbij laten gaan. Toch zijn zulke concerten wel peilers waarop de programmering van het festival gestoeld is. Tussendoor waren de concertjes in de Folk-off stage een schot in de roos. Eigenlijk was deze tent bij elk concert enige maten te klein. Met name bij de Gentse folk & bluegrass band Strograss en de instrumentale klanken op viool en diatonische accordeon van Montanaro & Cavez puilde de tent uit zijn voegen. Wel een mooi initiatief trouwens, om jonge bands hier een kans te geven. Het Franse La Caravane Passe hadden we graag nog gezien in de Palace, maar het aanvangsuur van half een vonden we te laat.
zaterdag
Al om half een 's middags startte The Fuckuleles, drie mannen met drie ukuleles in de Palace. Covers van rock 'n' roll-klassiekers en 90er jaren hits. Een gimmick? Jazeker, maar wel een leuke! Goede muzikanten ook (w.o. Andries Boone van Ballroomquartet en MandolinMan). En een enthousiast publiek dat op dit vroege uur dit sympathieke trio wist te appreciëren. Heel veel Keltische muziek was er dit jaar niet te bespeuren op Dranouter. Manran bewees in de Kayam het waarom. Technisch was het allemaal dik in orde bij deze Schotse heren. Maar het ontbrak aan eigen visie. De groep speelde op dezelfde wijze waarop een groep als Moving Hearts dertig jaar geleden al goede sier maakte. Toen knap, nu wat gedateerd. Wel een eigen gezicht had Sam Lee, een nieuwe telg aan de omvangrijke boom van Engelse folkzangers. Een ongebruikelijke instrumentatie van trompet, viool, cello, ukelele en een Japanse koto omlijsten op originele wijze de liederen die Lee leerde via de Schotse 'traveller' Stanley Robertson. Het was jammer dat dit concert voor een deel samenviel met het begin van het concert van The Broken Circle Bluegrass Band, waardoor heel veel publiek voortijdig afdroop. Jammer!
De voorgenoemde Broken Circle Breakdown Bluegrass Band was bij voorbaat al een publiek succes. De film Broken Circle Breakdown die vorig jaar uitkwam, is een gigantisch succes in België. De hoofdrolspelers Johan Heldenbergh en Veerle Baetens waren zichtbaar ontroerd door het immense succes dat hen ten deel viel in de uitpuilende Kayam. Bij het afsluitende If I needed you was bij menigeen een zakdoek nodig om de tranen te deppen. Een mooi optreden en zeer goede muzikanten, maar zonder het succes van de film waarschijnlijk niet half zo opzienbarend. Hoewel we zeker konden genieten van o.a. Cowboy man van Lyle Lovett konden we ook constateren dat vertolkingen van o.a. Wayfaring stranger, Little Maggie en Salty Dog rag allerminst origineel waren. Zo'n dertig jaar geleden zette From Us to You met dit repertoire en evenveel succes de biertent op zijn kop. Van het concert van Keston Cobblers' Club in de Palace kregen we nog net een staartje mee. Deze Britse band maakt aanstekelijke muziek die vaak een abrupt einde kent. Door de toevoeging van de tuba kent de muziek een feestelijk karakter. Een groep om in de gaten te houden!
De Nieuwe Snaar houdt ermee op en deed nog eenmaal Dranouter aan. Logisch, want tweederde van de groep stond al op het eerste folkfestival in 1975. Een doorsnee van hun mooiste liedjes, aangevuld met de nodige humor en acrobatiek van met name Geert Vermeulen. De Nieuwe Snaar nam op gepaste wijze afscheid van het West-Vlaamse publiek. De stomende muziek van Räfven kwam ons al tegemoet vanuit een bomvolle en swingende Palace. We zagen te weinig van deze doldrieste Zweden om een oordeel te kunnen vellen, maar ambiance was er zeker!
zondag
Al meer dan vijftien jaar staat het folkmuziekproject Flanders Ethno al op Dranouter geprogrammeerd en wat mij betreft mag dat zo blijven. Het betreft zestig zeer jonge muzikanten uit zo´n 17 landen die een week lang elkaar de traditionele liederen uit hun cultuur aanleren. Het is een lust om deze glunderende bende onder leiding van Wim Claeys op het toneel bezig te zien. En dan te bedenken dat ze een week geleden nog helemaal blanco stonden betreffende dit programma. We namen een klein stukje mee van het Naragonia Quartet, die met de nieuwe violist Luc Pilartz een geheel nieuw programma bracht. Wat bleef is de ritmische begeleiding van gitarist Maarten Decombel en de verfijnde arrangementen. Luisteraar en danser beleven veel plezier aan deze groep.
ZAZ is inmiddels een gearriveerde dame en dat betekent dat ze ook een gerenommeerde band met zich meebrengt. En daar zit nu juist de kneep. De spontaniteit die haar eerdere begeleidingsband zo karakteriseerde was verdwenen. Ondanks al het enthousiasme van de frêle zangeres bleef e.e.a nogal routinematig overkomen. Jammer! Agnes Obel was in bijna alles een tegenpool van de beweeglijke Française. Gekluisterd aan de vleugel, nauwelijks communicerend met haar publiek, bracht deze blonde Deense het mooiste concert van het hele weekend. Natuurlijk zou het allemaal nog mooier kunnen zijn wanneer ze een band met het publiek had weten op te bouwen. En net wanneer je denkt dat de intimistische liedjes eenvormig worden, kondigt ze haar bekendste liedje Riverside aan en was het einde van het concert daar. Van de Italiaan Vinicio Capossella en de Argentijnse rock-bigband Rosario Smowing zagen we nog een stukje. De Italiaan doorspekt zijn Italiaanse muziek op humoristische wijze met Griekse Rebetika. De Argentijnen waren voor het eerst in Europa en genoten met volle teugen. En het publiek genoot mee.
Dranouter 2013 was een festival met veel goede muziek. Daardoor konden er weinig hoogtepunten aangewezen worden. Het mooie weer, de verruimde opzet en de aandacht voor kleinschaligheid maakten Dranouter weer tot een van de leukste folkfestivals van het jaar.