Tot in de avond regende het in Brussel, met een enkele opklaring tussendoor. Bovendien had Brosella 2009 flink wat pech met de techniek, maar uiteindelijk was het de muziek die het pleit won. Degenen die er waren op de folk-zaterdag, toch nog zo'n 9000 in getal, bleven massaal genieten van het uitstekende aanbod van o.a. Altan, NO blues en Esma Redzepova.
Een gratis festival is deels afhankelijk van het weer. De plensbuien zorgden er weliswaar voor dat er minder publiek in het Groentheater was dan andere jaren, maar wat opviel was dat wie er wel was ook bleef. Wie niet vooraan stond bij het openingsoptreden van de jonge Spaanse flamencovirtuoos Eduardo Trassierra zag dus wel een kleurig schouwspel, maar van paraplu's, niet van de danseres.
Met de opmerking 'How do you like the Irish weather?' begint zangeres Mairéad Ni Mhaonaigh het optreden van Altan. Ze zetten een degelijke, professionele set neer, met oud en nieuw repertoire, en de band blijkt al snel een publiekslieveling. Er wordt enthousiast gereageerd op de uptempo reels, maar ook de fijne ballades gaan erin als koek.
De muziek van Aranis, een jonge Belgische groep rond contrabassist Joris Vanvinckenroye, is speels, filmisch, en wordt wel eens vergeleken met Michael Nyman. Bij hem haakte ik een tijd terug af, maar Aranis blijft me boeien. Turbulentie bijvoorbeeld vormde inspiratie voor een stuk waarin een vleug Carnaval des Animaux doorklinkt en tegelijk de luchtwervelingen voelbaar zijn (luister zelf op www.myspace.com/aranis). Vervolgens krijgen we een voorproefje van het album Songs From Mirage, dat in september uitkomt. Aan het (grotendeels klassieke) instrumentarium van 2 violen, piano, gitaar, accordeon, bas en een dwarsfluit worden stemmen toegevoegd van drie zangeressen. De woorden zonder betekenis geven een extra dimensie aan de toch al inventieve muziek van deze groep. Dat de regen met bakken naar beneden komt en tot twee keer toe de stroom wegvalt doet niets af aan dit optreden, wat mij betreft een hoogtepunt van het festival.
Een mooi initiatief van Brosella zijn de speciale projecten, waarmee de organisatie kunstenaars wil prikkelen om nieuwe, originele, eigentijdse werken te componeren. Dit keer is er het Belgisch-Turkse project Harman. Anatolische klanken, gebracht door topmuzikanten die vooral uit minderheidsgroepen komen (o.a. uit Iran of Armenië). Hoewel ik niet bekend ben met de muziek uit die streken vind ik o.a. het geluid van de duduks prachtig en hoor ik fijne percussie.
De begeleiding bij zanger-gitarist Martin Simpson (die o.a. met June Tabor heeft gewerkt) komt van bassist Danny Thompson, die met vele folkgrootheden speelde en al vaker op Brosella te zien was, met het Wicker-project en met de jazzy groep Whatever. Simpson woonde een tijd in New Orleans en bijvoorbeeld in Killing The Blues is de Amerikaanse invloed goed hoorbaar. De liedjes zijn veelal verhalend, als laatste speelt hij het indrukwekkende One Day, dat volgende maand op de cd True Stories zal verschijnen. Het zit vol beelden uit het zigeunerleven, paarden, een eikenboom. Martin Taylor, een vriend wiens zoon jong stierf, schreef een paar regeltjes en vroeg hem de rest van het liedje te maken.
Pas bij het optreden van Lena Willemark met haar band, vanaf 20 uur, blijft het helemaal droog. Hoewel deze Zweedse zangeres en violiste een prachtige stem heeft en vooral mooi folkwerk brengt uit haar geboortestreek, opgenomen op de cd Älvdalens Elektriska (geheel akoestisch, ondanks de naam), komt dit niet helemaal uit de verf. De geluids-installatie is blijkbaar niet geheel compatibel met de meegebrachte microfoons, waardoor feedback ontstaat; jammer zowel voor de toehoorders als voor de muzikanten zelf.
Bij NO blues is de hemel zelfs flink opgeklaard en blijven technische problemen uit tot de muzikanten naar huis gaan. Dan blijkt geluidsvrouw en zangeres Ankie Keultjes ook handig met auto's. Leuk om te zien dat de 'arabicana' uit Nederland bij onze zuiderburen mag rekenen op enthousiaste bijval. Helaas is percussionist Osama Maleegi er niet bij, hij wordt vervangen door drummer Sjoerd Rutten. Niks mis mee, maar wat mij betreft zijn de kunstige handgrepen op trommels van de Sudanees juist de kers op de taart. Met gast Sophie Cavez die met zichtbaar plezier op accordeon vele nummers inkleurt voor haar landgenoten wordt het concert toch nog bijzonder.
Een achttal muzikanten, blazers, percussie en een accordeon, produceren een geluid dat van een veel groter orkest lijkt te komen. Het Kocani Orkestar trekt de registers vol open en toch is dit het nog niet helemaal. Haar naam wordt tussendoor al gescandeerd, en na een goed half uur verschijnt ze dan toch als een heuse diva in helwitte jurk op het podium, dat ineens zelfs klein lijkt. Met haar karakteristieke, meeslepende rauwe stem vertolkt Esma Redzepova, de 'Queen of gipsy music', Djelem, Djelem, het volkslied van de Roma. Je begrijpt direct waaraan ze haar titel te danken heeft en waarom het niet erg waarschijnlijk is dat iemand die in de nabije toekomst van haar over zal kunnen nemen.
Na deze spetterende afsluiting op het hoofdpodium is er nog balfolk met de energiek romantische klanken van het Naragonia Kwartet. Daarin worden Pascale Rubens (diatonische accordeon) en multi-instrumentalist Toon van Mierlo bijgestaan door Wouter Vandenabeele (viool) en Maarten Decombel (gitaar, mandola). Het is fijn bijkomen op de rustige, maar toch heerlijk dynamische muziek van dit viertal, om het even of je wil dansen of luisteren.
De organisatie meldt zondagavond dat de jazz-zondag zo'n 15000 bezoekers naar het Groentheather heeft getrokken. "Het kapitaal van Brosella is het publiek, trouw en moedig te allen tijde," verklaarde festivaldirecteur Henri Vandenberghe.
Ronalds complete fotoreportage van Brosella folk 2009 staat hier online.