Er waren mooie damesstemmen van Ida e Volta en Chris Wood maakte indruk met heerlijk ingetogen folksongs. Maar het was Lo Còr De La Plana dat mijn hart stal op Brosella gisteravond. De Fransen zetten het festival op zijn kop met enkel (meerstemmige) zang en percussie. Zoals al aangekondigd werd: "Ze rocken als de beesten." Het was geen woord teveel gezegd. Stemmen, tamboerijnen en trommels, meer bleek niet nodig.
Toen we in Brussel aankwamen, zag het er nog dreigend uit, er viel zelfs een klein regenbuitje. Vanaf drie uur was het echter droog, op een verdwaalde druppel na. Het weer was perfect voor een festival, en het Groentheater onder het Atomium in Brussel raakte goed vol met toeschouwers voor een nieuwe aflevering van Brosella. Zoals gebruikelijk zorgt dit gratis toegankelijke festival voor een mooie mix van Europese folkstijlen, deze keer met o.a. Balkanfanfare, Galicische, Finse, Keltische en Franse folk. Even geen zin in muziek, dan kun je nog altijd genieten van diverse drankjes of hapjes in het horecadeel. Het geluid is op het hele festival vrij goed, een enkele harde piep daargelaten.
Fanfara La Panika mocht het spits afbijten met in eerste instantie doorstomende Balkanmuziek, later meer intrigerende nummers, de klarinettist laat regelmatig op de voorgrond zien wat ie in huis heeft. Het publiek wordt lekker opgewarmd. Op het hoofdpodium begint daarna Ida e Volta, een project van Muziekpublique (Brusselse stichting die concerten en cursussen organiseert op folkgebied) met drie mooie Galicische damesstemmen en vier gerenommeerde muzikanten. Veronica Codesal (o.a. Urban Trad, Ialma), Uxia Senlle en Guadi Galego (Berrogüetto) zingen, soms solo, soms samen, met zijn tweeën of met zijn drieën, Galicisch, Spaans of Portugees werk. De begeleiding komt van Didier Laloy (accordeon), Pascal Chardome (gitaar), Cédric Waterschoot (bas) en Osvaldo Hernandez (percussie). Het repertoire is divers, van eigen stukken tot Amalia Rodrigues. Mooi is het eerbetoon aan de donderdag overleden Gunter Bauweraerts, een man die in de folkwereld gemist zal worden. Als zangeres Uxia Senlle over zijn plotselinge dood vertelt en afsluit met "Gunter c'est pour toi", klinkt er uit diverse hoeken applaus, ook hier wordt aan hem gedacht. Ailala kinkt het vervolgens, het is een typisch geluid uit Galicië, nu wordt het in een prachtige ballade, Alalà Das Mariñas, gevat, uitgevoerd met ingetogen begeleiding. Dan gaat het leven door met vrolijker werk, volgens mij hoor ik ergens wat van Ialma voorbijkomen, maar titels krijgen we niet. Er is (nog) geen cd van dit project, maar als die opgenomen is hou ik me aanbevolen.
Na de dames is er een rustpunt in het programma, met Engelse folk door Chris Wood. Ik hoorde zijn muziek pas een paar maanden geleden voor het eerst, hoorde zijn jongste album, Trespasser, dat mij deed uitzien naar dit optreden. Van die cd hoor ik John Ball, een traditional over een prediker die in de veertiende eeuw op gruwelijke wijze terechtgesteld werd, Wood geeft de indruk dat er nog weinig veranderd is in Engeland. Maar behalve traditionals, we horen o.a. ook nog Lord Bateman, schrijft hij zelf ook mooie nummers. Hij had een film over Jimi Hendrix gezien met een blond meisje, in haar gezicht zag hij zijn dochter, die toen zes was. Het inspireerde hem tot het schrijven van een mooi nummer, Hard, je moet tegen een stootje kunnen in het leven. Hij begeleidt zichzelf op viool of gitaar, en krijgt hulp van Barney Morse Brown op cello en Rob Jarvis op trombone, een instrument waarvan ik nu ook te weten ben gekomen dat dat heel subtiel kan klinken. Chris Wood heeft indruk gemaakt, niet alleen op mij zo blijkt na afloop. Ik hoor verschillende mensen vragen naar cd's, zowel bij hemzelf als bij het cd-standje van Den Appel, maar hij heeft ze niet meegenomen, verklaart dat hij al 'too much equipment' had. Via internet zijn ze te koop, wie deze man nog niet kent, raad ik aan om hem op het web op te zoeken, luister eens op Myspace.
Brosella bestaat altijd uit twee dagen, folk op zaterdag en jazz op zondag. Vrijwel altijd is er een groep die op beide zou passen, vandaag zou ik zeggen dat Karim Baggili (oud, gitaar, vocalen) met zijn groep niet zou misstaan in de jazzprogrammering, met inventief spel, maar ook mooie folky zang van gastzangeres Karoline de la Serna. Spektakel krijgen we hier van percussioniste Patricia Hernandez met boleadores, bollen aan touwen die met precisie de grond moeten raken. Stimmhorn is een andere naam die lastig in een hokje te stoppen valt. Een stemtovenaar en een hoornkunstenaar, of andersom, de opmerking "this is very traditional what we play" wordt met gegrinnik ontvangen door de toehoorders. De alpenhoorn en een enkele jodel zijn het enige dat aan Zwitserland doet denken, voor de rest moet je de gezichtsuitdrukkingen en stemeffecten gewoon beleven, over je heen laten gaan. Zelfs de accordeon klinkt nauwelijks nog traditioneel, en wordt vanaf de schoot gespeeld in plaats van de gebruikelijke links-rechts beweging. Markku Lepistö kan me vandaag minder bekoren met zijn accordeon op het hoofdpodium. Twee jaar geleden bij Trad.it! in Groningen zag ik hem in de kleine zaal van de Oosterpoort, en vond hem daar beter tot zijn recht komen. Comas doet met een lekkere set vast uitzien naar Folkwoods in augustus. Ze zullen er met 'Friends' spelen, wellicht dezelfde als deze dag? Daithi Rua is al vaste gast te noemen, maar ook Alain Genty speelt mee op bas en Helen Flaherty vervangt John Joe Kelly op bodhran, en uiteraard laat ze haar fijne Schotse zangstem horen. Het is wel heel jammer om een dag later op de mail te lezen dat de houten fluiten van Sylvain Barou gestolen zijn, hopelijk worden ze nog snel teruggevonden...
Lo Còr De La Plana uit Marseille, met een flink deel van het repertoire in het Occitaans, was een van de redenen om naar Brussel af te zakken, en ze maken mijn verwachtingen meer dan waar. Bij de aankondiging wordt verteld dat er gedanst mag worden, ik vraag me even af hoe dat gaat, maar de dansers stromen al snel toe, en vormen kringen en rijen die Bretons-achtige dingen doen. Ik ben even op een stoeltje gaan zitten, maar al snel sta ik aan de kant mee te bewegen, de mannen weten er een heerlijk tempo in te zetten, en boeien van begin tot eind. Ze komen hun nieuwe cd voorstellen, Tant Deman. Aankondigingen worden rap gedaan, deels in de zang verwerkt, al snel hoor ik het titelnummer, er wordt nog een tandje bijgezet, wat een energie straalt hier vanaf! En dat alleen maar met hun hypnotiserende samenzang en opzwepende begeleiding van tamboerijnen en handtrommels. Ik zag ook deze groep twee jaar terug bij Trad.it! in Groningen, vond ze toen al goed, maar dat optreden verbleekt bij wat ze hier neerzetten. Het publiek vraagt na afloop luidkeels om een toegift, de heren zetten al twee maten in, maar een festival moet zich eigenlijk aan een schema houden. `Big Boss' Henri Vandenberghe verschijnt, het lijkt dat ze nog wat mogen doen, maar dan moet de groep van het podium. Enorm boegeroep (wordt er ergens druk overleg gevoerd?) en, onder nog harder gejuich, mag toch een bis gespeeld worden. Met volle teugen geniet ik van dit extraatje.
Voor het eerst wordt de folkzaterdag van Brosella afgesloten met een 'bal populaire' zoals ze dat hier noemen. Daar hebben ze niet de minste groep voor uitgenodigd: Dites 34 uit Frankrijk. En die klagen al snel dat er weinig beweging in zit bij de dansers, "Les Marseillais vous ont fatigué!", wijzen ze met een beschuldigende vinger naar hun voorgangers. Ze voeren het tempo nog eens op en er wordt volop meegedaan met scottisch, cercle of een romantische wals. Ik hou het voor gezien, Lo Còr De La Plana heeft zich in mijn hart genesteld en even is er geen plaats meer voor andere muziek.
Hieronder staan nog enkele foto's van Brosella Folk 2008.
Voor wie nog niet genoeg heeft gezien staat hier een completere reportage. Prachtige foto's van Lieve Boussauw vind je hier.