"Ze was wel vrolijk, maar ze heeft prachtige melancholieke liedjes gemaakt" vertelde Linde Nijland tijdens haar optreden in Den Bosch vanmiddag. 'Ze' is Sandy Denny, de veel te jong overleden zangeres van o.a. Fairport Convention, The Strawbs, Fotheringay. Muisstil werd in het Koningstheater geluisterd naar Linde's heldere ingetogen vertolkingen van o.a. Matty Groves, Autopsy en Banks of The Nile.
Er was een kleine bezettingswisseling in de begeleiding van Linde Nijland. Enkele dagen geleden moest violist Hans Battenberg afzeggen, vanwege schouderproblemen, maar een waardige vervanger voor vandaag werd gevonden in Walter Kuipers. Dat betekende wel dat er vanochtend vroeg al afgereisd moest worden uit Groningen, om nog even samen te repeteren, maar dat had geen invloed op de kwaliteit van het concert, of het moet een positieve zijn geweest. Kuipers zorgde samen met bassist Arnold Veeman voor de fijne inkleuringen, de hoofdrol in de begeleiding was voor Bert Ridderbos op gitaar, cittern of accordeon.
Er worden veel nummers gespeeld van de cd Linde Nijland Sings Sandy Denny (oorspronkelijk uit 2003, maar vorig jaar heruitgebracht door Rounder), aangevuld met andere liedjes uit het repertoire van de folkzangeres. In de eerste set horen we o.a. A Sailor's Life, Winters Winds, Milk & Honey (van Jackson C. Frank, ook jong overleden en een van de eerste vriendjes van Denny) en Matty Groves (met fijne cittern en subtiele viool), de liedjes klinken heerlijk verstild in het Koningstheater. Er worden zelfs een paar nummers onversterkt gespeeld, Nijland en Ridderbos gaan dan direct voor het publiek staan dat luistert en geniet in deze zaal die zich daar prima voor leent. Met het sober gezongen, maar daardoor juist de aandacht vangende Autopsy wordt deze set afgesloten.
Er wordt een sfeer gecreëerd van een intiem huiskamerconcert. Het is zo stil, dat elke trilling, elke nuance in Nijlands heldere stem te horen is, en in de tweede set gaat het zingen haar nog beter af dan in de eerste. Al mijn zintuigen reageren dan op de vertolking van de traditional Banks Of The Nile, het prachtige verhaal van de jonge soldaat die moet gaan vechten en de geliefde die mee wil maar te teer wordt gevonden. Het is een lang lied, 10 minuten of zo, maar de stem van Nijland boeit van begin tot eind. Als vanzelf vallen mijn ogen dicht om dit te voelen, proeven, ruiken. Met het meer uptempo, bluegrass-achtig gespeelde This Train laten de muzikanten me even bijkomen, maar het is nog niet gedaan met al het moois. Aan het eind wordt Who Knows Where The Time Goes gespeeld, opnieuw heerlijk sober.
Linde Nijland onderneemt geen enkele poging om Sandy Denny te kopiëren, ze zingt met heldere stem in haar eigen, karakteristieke ingetogen stijl en die maakt indruk. Het publiek antwoordt direct met een volmondig ja als gevraagd wordt of ze twee liedjes in de toegift zullen doen in plaats van een. Eerst is er No End, met Ridderbos op accordeon, Kuipers laat zijn viool tot slot spokend wegsterven. Dan wordt aan het optreden een definitief einde gemaakt met Nottamun Town, opnieuw onversterkt, met indringende accordeon. Nee het is niet vrolijk, maar Linde Nijland weet juist met die prachtige melancholieke liedjes van Sandy Denny indruk te maken.
Wie Linde Nijland zingt Sandy Denny nog live wil meemaken kan op 6 juni 2008 terecht in Bergeijk en op 7 juni 2008 op het festival Folk in de Wâlden in het Friese Oentsjerk. Meer informatie over Linde Nijland is te vinden via www.lindenijland.nl.